Jan Mulder: 'Cesare Maldini'
Fatsoenlijke mensen, in Italië bestaan ze ook.
Zondags bestaat het leven van een spits uit voorstoppers. Tegenwoordig heten ze ‘centrale verdedigers’, wat al te precies is gesteld. ‘Voorstopper’ drukt beter uit wat ze zijn: spelstoppers, afbrekers, dwarsliggers, roadblocks.
Een stopper (afkorting van ‘stopperspil’) was geen verfijnde meneer. Hij was groot geworden in een sportieve omgeving waarin de afbraak hoog in aanzien stond en na verloop van tijd werd hij als vanzelfsprekend een cynische, nietsontziende verdediger, wiens prioriteit zeker niet de gezondheid van zijn tegenstander was.
De actuele centrale verdedigers zijn nog akeliger en staan de hele tijd dicht tegen je aan, de armen om je hals, het gehijg in je nek, het geslachtsdeel tegen je billen – zeer onaangenaam, kan ik u vertellen. Het heet ‘mandekking’.
Er bestaat een beroemde foto van Paul Gascoigne die, gedekt, het deel en de ballen van de dekker tot moes knijpt. Een bewonderenswaardige daad, ik zou het niet kunnen.
In Nederland en België kenden en kennen we weinig uitblinkers op het gebied van het stoppen. Rinus Israël van Feyenoord was een uitzondering. Meedogenloze bikkel plus grijns als de aanslag raak was geweest. In België herinner ik me Léon Jeck van Standard en Albert Sulon van FC Luik, maar reeds in vergelijking met Israël zou ik ze niet indelen in de hoogste categorie stoppers met een appetijt voor schenen. Léon en Albert hielden het betrekkelijk netjes en zelfs vriendelijk als de bal aan de overkant was, hoewel je er geen gezellige conversatie mee voerde, dat niet. In de jaren 60 was dat wél mogelijk met Cesare Maldini van AC Milan, de vader van de beroemde Paolo, sierlijke linksback van dezelfde club ten tijde van Marco van Basten, Frank Rijkaard en Ruud Gullit. De oude Maldini overleed op 3 april op 84-jarige leeftijd.
undefined
Zijn overlijden trof me. Fijne speler, geweldige man. In 1963 won hij de Europacup I in een finale tegen Benfica op Wembley, een wedstrijd waarin je kon genieten van Eusebio en, nog meer, van Altafini, de spits van Milan. Maldini speelde meer dan vierhonderd wedstrijden voor AC Milan en won vier titels. Als trainer van de club won hij de Cup Winners’ Cup in 1973.
Ik heb een paar keer tegen vader gespeeld. Het moeten zijn laatste omwentelingen zijn geweest, want hij is dertien jaar ouder. Bijzondere ontdekking destijds: Maldini was een stopper zonder overtredingen. Niet één. Hij was een rijzige, slanke man, die de tegenstander benaderde met respect voor lijf en leden. Ook een gesprekje ging hij niet uit de weg. Zo kon hij midden in de wedstrijd even opmerken: ‘Good player, your number 5.’ (Ruud Krol.)
Onvoorstelbaar dat Sergio Ramos anno 2016 tegen Neymar zou zeggen: ‘Leuke speler van jullie, die Rakitic.’ Dat ligt niet aan de tijd, de oorzaak is de hemeltergende zuurgraad van alle huidige voetballers. Niemand spreekt nog andere taal in een wedstrijd dan ‘Fuck dit en fuck dat’ en ‘Je gaat straks over het hek heen, bastaard’.
Cesare Maldini was een voetballer met gevoel voor de beschaafde stijl in de elftalfoto, de toss, de ontvangst van de beker, het duel en de beantwoording van vragen der journalisten. Onberispelijk en beleefd, altijd.
Na tientallen jaren heb ik geen negatieve gedachten meer over gemene zeisen van FC Newcastle (Moncur), Real Madrid (De Felipe), AC Milan (Rosato), Manchester United (Nobby Stiles) en Feyenoord (Ramlak en Laseroms), maar naarmate de tijd verstrijkt, wordt het respect voor de Maldini’s wel groter.
Het scheelt weinig of je gaat naar hun begrafenis.
In België was mijn Maldini de Zweed Kurt Axelsson van Club Brugge. Gentleman in al zijn doen en laten. Een overtreding deed hij met inbegrip van de zekerheid dat hij je enkel niet ‘per ongeluk’ meenam. Ik dacht: een Zweed, klopt, fatsoenlijke mensen. Maar in Italië bestaan ze ook.
In een kastlade op zolder ligt het enige shirt dat ik van een tegenstander heb bewaard. Het zou me niets verbazen als mijn bewaker het initiatief tot de ruil nam, nadat we met Ajax in San Siro hadden verloren door een onterechte penalty, gegeven door een dubieuze scheidsrechter. Hij trok het shirt uit met een verlegen gelaatsuitdrukking, alsof hij iets wilde goedmaken wat de Franse scheidsrechter ons had geflikt. Het is een rood en zwart verticaal gestreept AC Milan-truitje met het nummer 3 op de rug.
