Jan Mulder: 'Eric Cantona had het over cellen en eeuwig leven, terwijl in Ronaldo's gladgetrainde supervoorhoofd drie voren verschenen'
De eerste wedstrijden in de Champions League zijn alweer gespeeld. Racing Genk verloor met 6-2 in Salzburg. Real Madrid zag alle hoeken van het veld in het Parc des Princes en kreeg klop van een Paris Saint-Germain zonder Mbappé en Neymar.
undefined
Barcelona stond in Dortmund met de rug tegen de muur en haalde ternauwernood een nul-nulletje. Atletico Madrid en Juventus voerden een meeslepende 2-2 op. En ik krijg de loting maar niet uit mijn hoofd. Plaats van handeling was het Grimaldi Forum van Monaco, 29 augustus. Taaie gebeurtenis. Te veel en te keurige gesprekjes tussen vlinderstrikken. Voordat het spannend wordt, ben je een uur verder.
En toen kwam de uitreiking van de President’s Award, een eerbetoon aan een speler voor zijn gehele carrière. Laureaat was Eric Cantona, gekleed in een vrijetijdsbroek, loshangend rood shirt, pet op. De award werd overhandigd en Cantona nam de positie in voor zijn dankwoord. Na een korte pauze, die de spanning voelbaar opvoerde, declameerde hij de eerste zinnen uit ‘King Lear’, die ik, hoewel het Engels mooier is, maar heb vertaald in het Nederlands: ‘Als vliegen voor baldadige jongens, zijn we overgeleverd aan de Goden. Ze doden ons voor de sport.’ Gevolgd door: ‘Maar binnenkort zal de wetenschap niet alleen in staat zijn de veroudering van cellen af te remmen, ze zullen die volledig stoppen, zodat we het eeuwige leven krijgen. Alleen ongelukken, misdaden of oorlogen zullen ons nog doden. Maar helaas zal het aantal misdaden en oorlogen zich vermenigvuldigen. Ik houd van voetbal. Dank u.’
In The Times van 2 september wijdde oud-tafeltennisser Matthew Syed zijn paginagrote column aan deze bijzondere toespraak op een loting van de UEFA’s Champions League. Mijn gedachten gingen naar Messi en Ronaldo: ‘As flies to wanton boys are we to the gods, they kill us for their sport...’ Ze kwamen met z’n beiden groot in beeld toen Eric Cantona de eerste zinnen declameerde. In Ronaldo’s gladgetrainde supervoorhoofd verschenen drie voren. Hij probeerde Cantona bij te benen. De spreker was inmiddels bij de wetenschap en de cellen en had het eeuwige leven bijna te pakken. Ronaldo ontspande: hij begreep de tekst niet, maar bleef meer sympathiek dan verveeld goed luisteren. Messi, dat was andere koek. Messi was niet meer in de zaal. ‘Only accidents, crimes or wars will kill us...’ Messi’s ogen schieten soms heel lichtjes heen en weer tijdens interviews, nu scheen alle leven uit hem geweken, terwijl het juist Cantona’s bedoeling was hem dit voor eeuwig te schenken. Leo was in een ander universum en zal, levend of dood, nooit in dat van Cantona komen. De columnist van The Times zit er wel in. Onder de kop ‘Kung fu or King Lear, Cantona still the maverick in an manicured game’ componeerde Syed een ware jubelzang over de grootste voetballer ooit in de Premier League, een speler die het al zo legendarische Manchester United met zijn spel en persoonlijkheid een nóg magistralere allure gaf. Iedereen bij de club profiteerde van Cantona en zelfs de karige manager Alex Ferguson trok zich aan hem op. The Times publiceerde de laatste alinea uit een afscheidsbrief van Ferguson aan Cantona: ‘Als jij alleen maar onverwacht binnenwipt voor een kopje thee, zonder fanfare, zou dat meer voor me betekenen dan al het andere. Eric, je weet waar ik ben als je me nodig hebt. Nu je niet meer één van mijn spelers bent, hoop ik dat je weet dat je een vriend hebt.’ Ferguson is geen Shakespeare, maar hij kent de hiërarchie: boven hem staat Cantona.
