Jasmine Sendar, Tara in 'Grenslanders': 'Op de cover van Playboy voor maar 10.000 euro? Dan eet ik nog liever droog brood'

De Nederlandse actrice Jasmine Sendar (41) speelt naast Koen De Bouw de hoofdrol in ‘Grenslanders’, de nieuwe thrillerreeks zondagavond op Eén die zich afspeelt op de grens van Nederland en België.

'Het pesten is gestopt toen ik ben gaan vechten. Ik deed het niet graag, maar na een jaar was de halve school bang van mij'

HUMO Al in de eerste scène wordt je huidskleur aangekaart: ‘Dat donkertje is er! Negerin mag je niet meer zeggen, hè.’ Hoor je dat wel vaker?

Jasmine Sendar «Als vrienden me vragen wat ze nu wel mogen zeggen en wat niet, ben ik altijd heel duidelijk over wat ik niet prettig vind. Ik hou niet van het n-woord. Vroeger vond ik ‘zwart’ ook naar, maar nu vind ik het onderscheid ‘zwart of wit’ eigenlijk prima. ‘Blank’ vind ik minder fijn. Net nog zei een journalist toch weer meteen dat hij het zo apart vond dat er voor het eerst een zwarte vrouw een hoofdrol krijgt in een Nederlandstalige serie, ‘en dan nog één met afrohaar’. Waarop ik meteen zei: ‘En? Smaakt het naar meer?’ Ik kon het niet laten (lacht).»

HUMO Zelfs in progressieve kringen is het nog steeds een issue.

Sendar «Weet je, toen ik in de soap ‘Onderweg naar morgen’ speelde, zette Veronica Magazine iedereen uit de serie wel een keer op de cover. Ik wilde dat ook, maar van de redactie kreeg ik te horen: ‘Sorry, maar dat verkoopt niet.’»

HUMO Zei Playboy ook niet zoiets? Toen ze je voor de derde keer vroegen naakt te poseren heb je uit geldnood even overwogen toe te zeggen.

Sendar «Dat was in de periode waarin ik geen rollen meer kreeg en soms van 10 euro per week moest leven. Maar Playboy bood toen zo’n lullig bedrag, 10.000 euro, dat ik heb gezegd: ‘Sorry, maar ik ga niet in de uitverkoop.’ Als ik zoiets ingrijpends doe, wil ik niet het gevoel hebben dat ze denken: we hebben nog een cover nodig en een paar centen over, laten we haar maar nemen. Dan eet ik nog liever droog brood. Ook toen kreeg ik als uitleg dat zwart op de cover nu eenmaal minder goed verkoopt.

»Dat Tara in ‘Grenslanders’ natuurlijk kroeshaar zou hebben, is iets wat de regisseur en ik samen heel bewust hebben bepaald. Ze is all the way zwart.»

HUMO In ‘Onderweg naar morgen’ had Kyra, de verpleegster die je negen jaar hebt gespeeld, lang steil haar.

Sendar «Klopt. Maar dat effect krijg je alleen maar met chemisch spul, en dan worden er nog extensions aan bevestigd – ik was daar op een gegeven moment zó klaar mee. Ik wilde weten hoe mijn eigen haar eruitzag. Ik heb het laten groeien en toen ik helemaal natural was, zoals nu, werd ik gecast voor een grote Amerikaanse advertentie van Coca-Cola. Opeens hing ik op Times Square in New York.»

HUMO Zie je een verband?

Sendar «Ja, omdat ik niet alleen mijn haar wilde dragen zoals het van nature is, maar ook mezelf heb ontdekt. Wie ben ik? Waar sta ik voor? Ik ben mezelf gaan omarmen en ga nu door het leven met een houding van: ‘Dit is wie ik ben, take it or leave it.’ Dan gaat er een heel andere energie van je uit dan wanneer je iedereen probeert te pleasen. Mensen gaan je opmerken en respecteren.

»Vroeger kreeg ik altijd signalen dat een zwarte vrouw sluik haar moest hebben. Frizzy haar was zogezegd onverzorgd. Ik ben opgegroeid in een witte wijk in Dordrecht, waar ik het enige meisje was met een donkere huid. Elke dag droomde ik dat ik blond haar en blauwe ogen had en niet meer opviel. Ik weet nog dat er een meisje in mijn klas zat met een blonde paardenstaart die heen en weer zwiepte als ze liep. Daar was ik compleet door gefascineerd: haar dat zwiepte, dat wilde ik ook. Dus maakte mijn moeder mijn haar sluik, en maakte ze elke dag een vlecht. Zó blij dat ik was, de eerste dag dat ik ook kon zwiepen. Maar een paar jaar geleden was ik die hele poppenkast beu.»

undefined

'Ik wilde weten waarom mijn biologische vader nooit contact met me had gezocht. En ik wilde zeggen: 'Het spijt me''

HUMO Die ommekeer kwam er ook omdat je jarenlang geen werk vond.

Sendar «Ja. Ik kreeg de ene klap na de andere – relaties liepen ook stuk. Dan moet je in jezelf gaan graven: ‘Waarom gebeurt dit? Wat doe ik verkeerd?’ – want het is niemand anders’ schuld, de fout zit bij jóú. Dat is hard om in te zien maar ook fijn, want het betekent dat jíj ook dingen kunt veranderen. Ik ben teruggegaan naar mijn jeugd, ben met mijn biologische vader gaan praten die ik sinds mijn 3de niet meer had gezien. Ik geloof dat we allemaal, of je nu iets naars of iets prettigs overkomt, in de eerste paar seconden vanuit ons kind-zijn reageren. Pas daarna neemt de volwassene in ons het over. Maar ik bleef op een gegeven moment steken in die fase waarin het kind in mij reageerde.»

HUMO Hoe bedoel je?

Sendar «Ik voelde me constant onzichtbaar, ongeliefd, gekleineerd… Ik ben van mijn 4de tot mijn 14de heel erg gepest. ‘Geef je af?’ ‘Wat is dat voor haar!’ De domste dingen zeiden ze elke dag op het schoolplein tegen me. En na de bel wachtten ze me op aan de poort om me pootje te haken, en me als ik viel uit te lachen en mijn tas weg te schoppen.»

HUMO Kwam er niemand voor je op?

Sendar «Ik had één vriendinnetje dat me hielp als ik deed alsof ik buikpijn had, om voor de bel naar huis te kunnen en de narigheid aan de schoolpoort te vermijden.»

HUMO Greep de school nooit in?

Sendar «Neen. Ik weet ook niet of iemand het doorhad. Mijn ouders wisten het niet. Ik heb het hun nooit verteld uit angst dat het dan allemaal nog erger zou worden. Ik ben de oudste thuis, voelde me verantwoordelijk voor mijn broertjes en had toen niet de relatie met mijn moeder die ik nu heb. Nu is zij de eerste die ik bel als ik ergens mee zit, maar toen waren we water en vuur. Ik was bang dat ze me niet zou geloven, of zou zeggen: ‘En wat heb jíj gedaan?’ In plaats van: ‘Wat erg voor je. Ik stap nú naar de schooldirecteur.’ Dus onderging ik het, of ik verzon smoesjes om niet naar school te gaan en sloot me op in mijn kamer met mijn barbies en mijn sprookjes. Ik zag mezelf als Assepoester, de buitenwereld als de stiefzussen, en hoopte vurig dat een prins mij zou komen redden. Ik maakte van die fantasieën ook toneelstukjes waarin ik mijn nichtjes en neefjes tegen hun zin liet opdraven.»

HUMO Was dat vóór of nadat je ‘Dynasty’ had leren kennen? Je vertelde al vaak hoe je tijdens een huilscène van het personage Krystle besloot: ‘Ik wil actrice worden.’ Alweer een blonde, blauwogige vrouw met wie je je identificeerde.

Sendar «Ja, maar dat kwam omdat ik best een gevoelig kind was en mijn moeder vond dat ik veel te snel huilde. Krystle kon zo mooi huilen, ze had daar haar werk van gemaakt, dus dacht ik: als je goed kunt huilen, kun je filmster worden. Dat ga ik ook doen. En paar jaar later, toen ik keek naar ‘The Cosby Show’ en ‘The Fresh Prince of Bel-Air’, werd mijn voornemen definitief. Ik moest er wel voor naar Amerika, besefte ik, want de enige zwarte die ik in Nederland op televisie zag, was Gerda Havertong in ‘Sesamstraat’. Ooit zal ik in een Amerikaanse film meespelen. Ik wil dat nog steeds (lacht).»

undefined

'Ik heb me het westerse leven eigen gemaakt. Maar zodra ik in Curaçao iedereen zie eten en feesten, voel ik: ik ben van hier'

Zingende missen

HUMO Ben je naar de toneelschool gegaan?

Sendar «Neen, maar de musicals waaraan ik altijd meedeed in de middelbare school, werden geregisseerd door leerlingen van de toneelschool. De oefeningen die zij kregen, gaven ze ons elke keer mee. Met de musicals tourden we ook, tot in Amerika aan toe. In die tijd heb ik heel veel geleerd en voelde ik ook: hier ben ik in mijn element.»

HUMO Is het pesten op school gestopt toen je een musicalster werd?

Sendar «Het pesten is gestopt omdat ik in het eerste middelbaar ben gaan vechten. Als mensen me aankeken, werd ik al boos. Ik zat zo vol woede van al dat gepest. Maar na een jaar dacht ik: ik hou helemaal niet van vechten, en ben ik ermee gestopt. Ondertussen was de halve school bang voor mij. Dat was wel meegenomen (lacht).»

HUMO Waarom ben je nooit een toneelopleiding gaan volgen?

Sendar «Dat was wel het plan, maar op mijn 16de zag mijn moeder een aankondiging voor de Miss Bikini-verkiezingen. Ik was heel onzeker over mijn lichaam en mijn moeder zei: ‘Je hebt een prachtlijf, schrijf je in, ga dat podium op en je zult zien.’ Ik won, kreeg een modellencontract en ben modeshows gaan lopen.»

HUMO Daarna werd je nog Miss Spring en Miss Beautiful Black.

Sendar «Ja. Aan de Miss Spring-verkiezing deed ik mee omdat ik een reis naar Curaçao kon winnen. Bij de Miss Beautiful Black-verkiezing zou ik op televisie komen en een stukje moeten acteren. Nadat ik die verkiezing had gewonnen, heb ik me ingeschreven voor de musicalopleiding van Frank Sanders (de man van wijlen Jos Brink, red.) en bij een castingbureau voor acteurs. Ik werd aangenomen bij Frank Sanders, maar deed ook auditie voor de soap ‘Goudkust’ en kreeg de rol. Ik wist niet wat te kiezen, maar Frank zei: ‘Ga lekker een jaar soapen en kom dan gewoon terug.’»

HUMO Maar dat is er niet van gekomen, want na ‘Goudkust’ kreeg je een grote rol in ‘Onderweg naar morgen’. Daar ben je na negen jaar zelf uitgestapt.

Sendar «Ik wilde graag in films spelen maar de castingbureaus zeiden steeds: ‘Je hebt een soapimago. Daar moet je eerst van losweken.’»

HUMO Daarna speelde je mee in ‘Oud België’, de fictiereeks van Peter Van den Begin en Stany Crets. Je zong ook in de meidengroep Jameerah, samen met onder anderen Tanja Dexters.

Sendar «Missen uit Nederland, België en Duitsland die zingen, het leek me een tof idee. Ik ben heel nieuwsgierig en hou van avontuur – ik heb net op mijn 40ste mijn motorrijbewijs gehaald – en Jameerah wás een heel leuk avontuur. We hebben samen door heel Europa gereisd en met Tanja is het altijd lachen. Helaas bleek op een gegeven moment dat de manager ons had opgelicht.

»Ja, als ik naar mijn cv kijk, denk ik ook weleens: het gaat echt alle kanten op (lacht). Ach, je moet het leven niet té serieus nemen. Ik wil vooral veel lachen.»

HUMO Je voorstelling ‘Mooi weer’, die je maakte toen je jarenlang geen werk meer vond, ging er toch net over dat je niet altijd moet lachen en mooi weer spelen? Je doorprikte erin de wereld van de glamour en glitter waaraan je zelf ook lang vasthield.

Sendar «Klopt. Die show heb ik gemaakt omdat ik wilde dat de mensen mij leerden kennen. Ik wilde hun tonen dat ik echt niet zo bijzonder ben, en óók narigheid meemaak zoals ieder ander.»

HUMO Waarom wilde je dat?

Sendar «Toen ik om aan de kost te komen in een schoolkantine broodjes verkocht, kreeg ik constant de vraag: ‘Wat doe jij hier? Jij bent toch een televisiester?’ Ik liep rond met zó’n hoofd, dacht elke dag: ik weet het gewoon niet meer. En toch liep ik mooi weer te spelen en ging ik helemaal opgedoft op premières over rode lopers lopen.»

HUMO Je ging er in je avondjurk met de tram naartoe.

Sendar «En zwartrijden, hè, want ik had echt geen geld. Ik werd ook niet meer uitgenodigd, lulde mezelf overal gewoon binnen. Dat was wat iedereen zei dat ik moest doen: je moet jezelf laten zien. Acte de présence geven. Ik ging overal heen en zei tegen iedereen dat alles goed ging, tot ik dacht: tegen wie sta ik hier nu eigenlijk te liegen? Vooral tegen mezelf.

»Als op een auditie iemand vraagt hoe het gaat, hebben mensen ook geen zin om te horen: ‘Kut.’ Maar als je alleen maar staat te denken: geef me die rol want dan heb ik weer drie maanden geld, dan zien de mensen die naar je kijken niet iemand die de rol echt graag wil spelen en daar helemaal voor wil gaan. En dus kiezen ze je niet. Ik voelde: ik doe iets fout. Ik moet dingen veranderen.»

HUMO. Dat is al de tweede keer dat je zo nadrukkelijk zegt dat het allemaal je eigen schuld was.

Sendar «Ja. Je moet op zo’n moment niet de schuld geven aan de mensen die jou die rol niet geven. Je moet bij jezelf te rade gaan.»

HUMO Dat is net waar mensen een depressie of een burn-out van krijgen, van het idee dat ons wordt ingelepeld dat je honderd procent verantwoordelijk bent voor je eigen geluk: ‘Als je je niet goed voelt, is dat helemaal je eigen schuld.’

Sendar «Ik denk dat mensen vooral een depressie krijgen omdat ze leven in de ogen van anderen. Ik kan dat zeggen omdat ik het heb méégemaakt. Ik heb een depressie gehad omdat ik constant op mijn tenen liep en dacht: o, wat zullen mensen hiervan denken?»

HUMO Wanneer besefte je dat je een depressie had?

Sendar «Toen de volwassen Jasmine het kind in haar niet meer tot de orde kon roepen en ik alles persoonlijk opvatte. Als ik niet gebeld werd na een auditie, dacht ik alleen maar: ze zien me niet. Als iemand anders de rol kreeg die ik graag wilde, dacht ik: ze vinden haar beter. Ze vinden haar leuker. Ik ben niet goed genoeg. En dan had ik ook nog eens helemaal geen geld meer en stond ik er de helft van de tijd alleen voor met mijn zoontje.»

undefined

undefined

'Door mijn haar te dragen zoals het van nature is, heb ik mezelf ontdekt' Foto: in 'Grenslanders' met Koen De Bouw

Assepoester

HUMO Was het je eigen idee om met je biologische vader te gaan spreken?

Sendar «Niet helemaal. Mijn tante volgt mij op Facebook en had opgemerkt dat de toon van mijn berichtjes was veranderd. Ze belde me: ‘Ik kom langs, we moeten praten.’ Ze kwam helemaal vanuit Dordrecht naar Amsterdam – dat deed ze nooit – en zei me toen: ‘Ik denk dat het tijd wordt dat je gaat kijken naar waar je vandaan komt.’ De tranen liepen over mijn wangen, ook omdat ze mij zág, en de moeite had genomen me dat persoonlijk te komen vertellen.»

HUMO Het gevoel niet gezien te worden zat diep.

Sendar «Ja. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 jaar was. Mijn moeder is toen van Curaçao naar Dordrecht verhuisd en ik heb nauwelijks nog contact gehad met mijn biologische vader. Mijn moeder heeft in Dordrecht een man leren kennen met wie ze al 27 jaar doodgelukkig is. Híj is voor mij mijn vader. Maar ik zat toch met vragen.

»Ik heb mijn biologische vader toen een brief geschreven en heb hem opgezocht – hij woonde ondertussen ook in Nederland. Ik wilde van hem horen hoe ik was als klein meisje – ik kende mezelf tot dan toe alleen vanuit mijn moeders perspectief. En ik wilde weten waarom hij was vreemdgegaan en nooit contact met mij had gezocht. ‘Door jou voel ik me niet gezien,’ heb ik hem gezegd. ‘En dat resoneert nog steeds in mijn werk en in hoe ik ben.’ Dat vond hij verschrikkelijk. Hij heeft ook echt spijt betuigd. Dat was wat ik wilde, hem ‘sorry’ horen zeggen. Dat is wat iedereen wil: erkenning voor wat er is gebeurd en iemand die zegt: ‘Het spijt me.’ Hij meende het oprecht, dat zag ik. Ik heb flink gehuild en daarna leek het of alle zwaarte van me was afgevallen.»

HUMO Zie je hem nu nog?

Sendar «Nee. Dat is niet nodig. Als het gebeurt, vind ik het oké, maar ik verwacht niks meer, snap je? Dat maakt me zo rustig. Ik noem hem in mijn show ook niet mijn vader, maar mijn spermadonor (lacht).»

HUMO Je kinderdroom om door een prins gered te worden leek even uit te komen. De vader van je kind droeg je op handen. Hij deed zelfs de was, las ik.

Sendar «Ja. Hij was heel hoffelijk, heeft me echt veroverd. Ik kreeg elke dag een kaartje in mijn brievenbus of een cd, hij wilde meteen met me trouwen. Het was echt Assepoester die meegevoerd wordt door haar prins. Maar dat mondt dus niet per se uit in het grote geluk. Misschien bij Assepoester ook niet, hè (lacht). Niemand die weet hoe het haar in haar huwelijk is vergaan.»

HUMO Daarna ben je gevallen op een man die meer op je biologische vader leek.

Sendar «Ja. Die nam het met de trouw niet zo nauw. Ik ben nu al tien jaar single en ik vind het helemaal niet erg. Ik heb een kind en een hondje en ben niet naar een man aan het zoeken. Zo iemand die me in mijn huis toch weer gaat zeggen: ‘Zou je niet dit, en zou je niet dát.’ Ik weet niet of ik nog wel wil samenwonen. Hij zou sowieso van goeden huize moeten komen, want hij moet dít (wijst op zichzelf) wel helemaal kunnen handlen.»

HUMO Hoe ben je uiteindelijk weer aan het acteren geslagen?

Sendar «Ik heb een tijdje in de zorg gewerkt. Ik weet nog dat ik in het begin aan de deur stond van een vrouw die zei: ‘Oh, Kyra (de verpleegster die ze speelde in ‘Onderweg naar morgen’, red.), kom je voor me zorgen! Wat lief!’ Ik heb geprobeerd haar uit te leggen dat ik Kyra niet was, maar er was geen beginnen aan.

»Ik heb me ervoor geschaamd dat ik in de zorg moest gaan werken, en daarna heb ik me ervoor geschaamd dát ik me daarvoor geschaamd had. Uiteindelijk is het omdat ik er in een interview over heb verteld dat ik een rol kreeg aangeboden in de zorgsoap ‘Malaika’. Zo ben ik weer beginnen te spelen en heb ik mijn zelfvertrouwen herwonnen.»

HUMO Daarna werd je de getikte assistente naast Jörgen Raymann in de tv-show ‘Zo: Raymann’.

Sendar «Ja. Omdat ik gewoon een keer op hem ben afgestapt en heb gezegd: ‘Wij moeten samen eens iets doen!’ (lacht)»

HUMO Je bent een keiharde vechter.

Sendar «Dat heb ik van mijn moeder geëerfd. Op je 21ste je vertrouwde omgeving achterlaten en met twee kleine kinderen onder je arm uit Curaçao naar Nederland vertrekken, dat vergt moed. Ze had alleen een nicht in Dordrecht, dat was alles. Mijn moeder is iemand die op haar 50ste nog een tattoo heeft laten zetten. Ze is voor niks bang, lacht altijd. Iedereen is dol op haar.»

HUMO Daarom wilde ze niet dat jij huilde. Ze vond dat je sterk moest zijn zoals zij.

Sendar «Natuurlijk. Zij heeft ook haar moeder vroeg verloren en heeft toen als oudste veel verantwoordelijkheid gekregen, dus als ze me zag breken, zei ze meteen: ‘Stop daarmee, en zet door.’ Nu nog kan ze, als ik het even niet zie zitten, soms opeens heel hard worden.»

Blonde voorvader

HUMO Je zoontje Sol speelt honkbal bij Jong Oranje. Honkbal is in Curaçao wat voetbal in Nederland is.

Sendar «Ja. Van mijn moeder kreeg Sol al snel een knuppel en handschoenen. Hij heeft wel gevoetbald, hoor, maar het was zijn ding niet, en de dag dat hij voor de wedstrijd van zijn neefje de Curaçaose vlag op het veld zag liggen, zei hij: ‘Ik word honkballer.’ Hij voelt zich ook Curaçaoënaar. Net als ik, trouwens.»

HUMO Al moet je, zei je al eens, elke keer wel wennen aan hoe sloom het leven daar is.

Sendar «Ja, door hier op te groeien heb ik me het westerse leven helemaal eigen gemaakt. Ik zeg altijd dat ik mijn integratie met vlag en wimpel heb gehaald (lacht). Maar zodra ik in Curaçao ben en iedereen zie eten en lachen en feesten, voel ik: ik ben van hier.»

HUMO Toch was je over-grootvader een blonde Nederlander.

Sendar «Ja. Hij is waarschijnlijk een afstammeling van een slavenhandelaar. We weten niet precies wat zijn verhouding was met mijn overgrootmoeder, maar op de ABC-eilanden (Aruba, Bonaire en Curaçao, red.) kwamen de slaven aan die werden verhandeld en dan vandaar weer werden verscheept. Zodra Nederland doorhad dat er in die slavenhandel veel geld te verdienen was, heeft het zich die eilanden toegeëigend. Slaven waren voor hen een product als een ander. Het was er lang hun belangrijkste bron van inkomsten. De hele Amsterdamse Herengracht is over de ruggen van slaven gebouwd, al wordt dat nog steeds niet officieel erkend. Je leert er op school niks over. Ik ben dat allemaal te weten gekomen toen ik via het internet onze geschiedenis ben gaan uitpluizen omdat ik wilde weten wat mensen bedoelden met: ‘Ga terug naar je eigen land.’»

HUMO Wat de Grenslanders ook tegen Tara zeggen.

Sendar «Ja. Waarop Tara dan zegt: ‘Ik bén in mijn eigen land.’ En haar ogen zeggen wat ik nu altijd denk als iemand dat zegt: ‘Het zijn jullie Nederlanders die ons indertijd met rust hadden moeten laten, júllie hadden moeten terugkeren naar jullie eigen land.’ Ik hou van Tara.»

HUMO De rol van Tara is je echt op het lijf geschreven, hè. Een betere manier om terug te keren is er niet.

Sendar «Absoluut.»