Je hoopt maar dat ze 'Met vier in bed' in het buitenland niet te zien krijgen

Met de finaleweek van ‘Met vier in bed’ in het verschiet kon je je afvragen of alle Vlaamse hoteliers onderhand nog niet voor de lens gepasseerd waren met hun buitenlandse nering, maar toen kreeg je Luc en Elena voorgeschoteld: een koppel dat ruiterlijk toegaf dat het idee om in het Portugese een bed & breakfast te openen hen te binnen viel terwijl ze naar, jawel, ‘Met vier in bed’ keken. Het gastenverblijf dat ze daarna op de kop getikt hadden, hadden ze zelfs speciaal van een derde kamer voorzien met het oog op een mogelijke deelname. Dat ze nu echt in het zomerse niemendalletje verschenen, toonde dat ‘Met vier in bed’ intussen zelfbedruipend geworden was, en tegenwoordig gewoon z’n eigen kandidaten opleidt.

De bekentenis van Luc en Elena was opmerkelijk, want nadat je zelf als kijker een hele week ‘Met vier in bed’ uitgezeten had, was je eigen uitheemse herberg uit de grond stampen wel het laatste waar je zin in had. Realitytelevisie moet het vaker hebben van die paar nukkige krenten in de pap, maar in ‘Met vier in bed’ maakt sikkeneuren de hoofdmoot uit: aan het eind van elke aflevering wordt de wisselende gelegenheidsgastheer een rapport onder de neus geschoven met het deskundig oordeel van z’n bezoekers. Die proberen elkaar, met het oog op de eindoverwinning, natuurlijk de duvel aan te doen met opmerkingen over de onmenselijke hardheid van de hoofdkussens, de onoverbrugbare afstand tussen bedrand en nachtlampje, of het nachtelijk piepen van een onbestemde scharnier in één van de kamers.
Het eerste koppel gasten dat zich aandiende bij Luc en Elena toonde zich meteen bedreven in dat spelletje: bij aankomst merkten ze op dat het uitzicht behoorlijk te lijden had onder een elektriciteitspaal die ze wat ongelukkig neergepoot vonden, en in hun kamer stoorden ze zich vervolgens uitgebreid aan de bekabeling van de televisie. Het was een talent: een aflevering later zouden ze zich met brio geschoffeerd tonen door een luidruchtige badkamerventilator. Zelf waren ze bijna stommelings in de branchebeland, herinnerden ze zich: op een dag zagen ze een buitenlandse vastgoedadvertentie, en drie dagen later stonden ze in Portugal. ‘Het is vrij snel gegaan, ja’, klonk het op de toon van iemand die net een familielid in ijltempo opgevreten zag door de vleesetende bacterie. De vrouw van het koppel had zich blijkbaar ook voorgenomen om het Portugese pluimvee te vertegenwoordigen, want ze sakkerde bij elk ontbijt dat ze liever ‘wat graantjes gezien had’. Zulk gemeier wordt aangemoedigd in ‘Met vier in bed’. Zelfs Luc, waar je aanvankelijk nog een montere kerel in had gezien, ontpopte zich mettertijd tot een wolf voor zijn medemens, en ging prompt alle matrassen onderwerpen aan een rigoureuze schouwing. ‘Ik voel niets in mijn rug!’, riep hij één ochtend. Het bleek om een goede recensie te gaan, en niet, zoals je dacht, om een noodkreet ten gevolge een plotse en ingrijpende verlamming vanaf de nek.
In de Portugese slotweek van ‘Met vier in bed’ waren ook twee vakantiewoningen te zien. Nu was het onderscheid tussen een bed & breakfast en een vakantiewoning niet van die aard dat het je in het oog sprong - het had iets te maken met hoezeer je bij het ontbijt al lastiggevallen werd door de uitbaters - maar blijkens sommige deelnemers hield die inclusie net geen competitievervalsing in. Gek genoeg protesteerde er dan weer niemand toen bleek dat twee van de vier deelnemende koppels elkaar al kenden, wat natuurlijk favoritisme in de hand kon werken bij de puntenbedeling. Maar de rekening werd aan het eind vereffend: in het allerlaatste verblijf werden de twee koppels in kwestie gevraagd een badkamer te delen - ‘want jullie schieten toch al zo goed met elkaar op.’ Het koppel dat aanstoot genomen had aan de elektriciteitspaal werd laatst.
Mooi oogt ‘Met vier in bed’ niet, en als wedstrijd is het hoogst onbetrouwbaar, maar als antropologische staalkaart van de Vlaamse volksaard is het ongeëvenaard. Je hoopt maar dat ze het in het buitenland niet te zien krijgen.