'Je kunt dierendokters vergelijken met kinderartsen, dieren kunnen evenmin zeggen waar het pijn doet'

De faculteit diergeneeskunde van de Universiteit Gent: dat zijn bijna 2.000 studenten, 50.000 vierkante meter aan stallen en klinieken, en natuurlijk de 20.000 behandelde dieren per jaar. De makers van ‘Spoed’, ‘Kinderziekenhuis’ en ‘Politie 24/7’ installeerden er hun camera’s en legden zes weken lang wel en wee vast voor ‘Dierendokters 24/7’. We gingen op vooronderzoek bij UGent-professor en dierendokter Pascale Smets.

undefined

HUMO Hebt u het resultaat al gezien?

Pascale Smets «De eerste aflevering, en ik was aangenaam verrast. De filmploeg is erin geslaagd om ons werk waarheidsgetrouw weer te geven. Ik zie maar één mogelijk nadeel: dat diergeneeskunde nóg populairder wordt, terwijl we nu al met een overaanbod aan studenten zitten.»

HUMO De camera’s volgen ook de studenten tijdens hun theoretische en praktische lessen. Is diergeneeskunde een zware studie?

Smets «Ja. Er zijn geen toegangsproeven, waardoor we in het eerste jaar zeer streng moeten selecteren. Slechts 20 procent van de eerstejaarsstudenten slaagt over de hele lijn. Studenten kunnen zich bovendien pas vanaf het vijfde jaar specifieker toeleggen op een bepaalde dierengroep; tot dan moeten ze leren over alle diersoorten.»

HUMO Waarom bent u dierendokter geworden?

Smets «Ik zie dieren natuurlijk graag, maar ik heb me ook toegelegd op diergeneeskunde omdat dieren altijd eerlijk zijn. Zijn ze ziek, dan zijn ze écht ziek, en helemaal hulpeloos. Het is een uitdaging om uit te zoeken wat een dier mankeert. Het is te vergelijken met het werk van kinderartsen: zij moeten ook goed zoeken om te weten wat er mis is, omdat jonge kinderen niet kunnen zeggen wat er scheelt. Wij kunnen een dier niet vragen waar het pijn doet en moeten letten op hun eetlust, hun ademhaling, hun stoelgang en nog zoveel andere signalen. En als de diagnose eenvoudig is, is de behandeling dat vaak niet.»