Jeanne (87) zet het euthanasiedebat op scherp: 'De dokters weigeren de wilsbeschikking van mijn man uit te voeren'

Op www.humo.video is deze week – exclusief – de aangrijpende noodkreet van Jeanne (87) uit Antwerpen te zien. Met haar dochter Chris strijdt ze voor een waardig levenseinde voor haar man Staf (91).

Bekijk de aangrijpende getuigenis integraal op www.humo.video

'Ik ben de wanhoop nabij. Ik denk erover om al mijn pillen in één keer te nemen en nog vóór mijn man te sterven' Jeanne

Die werd op 3 februari door een zware hersenbloeding getroffen, en is sindsdien nog maar een schim van zichzelf: hij is half verlamd en kan niet meer helder denken. Staf en Jeanne hebben enkele jaren geleden via een geregistreerde wilsverklaring laten vastleggen dat ze niet meer willen leven in zo’n toestand. ‘Die wilsverklaring blijkt nu een waardeloos stuk papier,’ fulmineert Jeanne. ‘De behandelende artsen weigeren euthanasie omdat er geen sprake is van een onomkeerbaar coma. Dit is onmenselijk.’

Jeanne en Staf zijn 56 jaar getrouwd en hebben een mooi leven achter zich.

JEANNE «Staf heeft tot zijn pensioen als chef-markeur in de haven gewerkt. Hij was erg sportief: onze vakanties brachten we meestal in de bergen door, om te wandelen. Staf heeft nooit noemenswaardige gezondheidsproblemen gehad.»

HUMO Toch hebben jullie enkele jaren geleden een wilsverklaring voor euthanasie laten registreren op het gemeentehuis.

JEANNE «Op onze leeftijd denk je af en toe na over je levenseinde. Nadat we een reportage hadden gezien over Terri Schiavo, een Amerikaanse vrouw die jarenlang in coma heeft gelegen omdat ze niet mocht sterven van haar ouders, hebben we tegen elkaar gezegd: ‘We gaan ervoor zorgen dat zoiets ons nooit overkomt.’ Toen hebben we die wilsverklaring geregistreerd. Maar die blijkt nu waardeloos.»

[LOGIN_SCREEN]

HUMO Een wilsverklaring staat alleen euthanasie toe bij een onomkeerbaar coma.

JEANNE «Dat hebben we ons nooit gerealiseerd, en ik denk dat de meeste mensen die zo’n verklaring invullen, dat niet beseffen. (Toont de papieren) Kijk, op het laatste blad heeft mijn man duidelijk aangegeven in welke omstandigheden hij niet meer wenste te leven: ‘Bij dementie, kanker, verlamming, lichamelijk lijden en blindheid wil ik dat het stopt.’ Duidelijker kan toch niet? Van de dokters moet mijn man nu zelf om euthanasie vragen – volgens de wet moet dat zelfs schriftelijk gebeuren – maar dat is onmogelijk: hij is niet meer helder. Staf herkent mij en mijn dochter, maar onze kleinzoon niet. Hij beseft niet waar hij is en wat hem is overkomen. Een gesprek voeren lukt niet meer. Het is vreselijk om hem daar zo te zien liggen. (Zucht) Die comaregel is absurd en onmenselijk. Hoeveel patiënten met een wilsverklaring raken in een onomkeerbaar coma? Heel weinig. Dat maakt het een waardeloos stuk papier, want als je écht ligt te lijden en niet meer om hulp kunt vragen, is er niemand die je bijstaat.»

HUMO De cijfers lijken u gelijk te geven. In de periode 2014-2015 werd er in ons land 3.950 keer euthanasie aangevraagd. Slechts in 67 gevallen werd die ook uitgevoerd bij patiënten die niet meer bij bewustzijn waren en een wilsverklaring hadden.

JEANNE «De euthanasiewet moet aangepast worden, want nu hebben mensen na het opstellen van een wilsverklaring een vals gevoel van gerustheid. In Nederland zijn de dingen veel beter geregeld: daar geldt de wilsverklaring niet alleen bij een onomkeerbaar coma, maar ook bij dementie en na een beroerte of hersenbloeding. Daar zou Staf dus wel worden geholpen.

»Eerlijk: ik ben de wanhoop nabij. Ik denk erover om al mijn pillen in één keer te nemen en nog vóór mijn man te sterven. Ik ben liever dood dan dat ik nog maanden of jaren moet toekijken hoe hij in zijn bed op zijn einde ligt te wachten.»