Jens Meijen, Jonge Dichter des Vaderlands, schrijft een open brief aan Donald Trump

Het was hard wakker worden op woensdag 9 november 2016, de dag waarop duidelijk werd dat Donald Trump Barack Obama opvolgt als president van de Verenigde Staten. Ook zo voor de 20-jarige Jonge Dichter des Vaderlands en Humo-redacteur Jens Meijen.

Liefste Donald,

Ik ken je niet, Donald. Niet echt. Ik weet enkel wie je bent door je uitspraken van de afgelopen maanden – voor zover ik weet ben je een seksist, racist en homofoob die mensen beschouwt als gebruiksvoorwerpen.

En toch hoop ik dat je niet écht zo bent. Ik hoop dat je tijdens het avondeten tegen Melania en Ivanka wél kan zeggen hoe het zit, dat je alles deed voor de stemmen en nu een andere koers zal varen. Achter dat oranje masker, onder dat toupetje, daar moet iets menselijks zitten. Toch?

Ik hoop oprecht dat er achter al je uitspraken van de afgelopen maanden een uitgekiende strategie zat. Dat je je dus enkel zo vóórdeed, dat het allemaal een façade was om stemmen te verzamelen van schaamteloze racisten, seksisten en homofoben. De afgelopen maanden hebben die mensen hun stem gevonden in jou, en ze gingen rotsvast geloven dat ze het bij het rechte eind hebben. Dat is niet zonder gevolgen gebleven, Donald: je hebt onverdraagzaamheid sociaal aanvaard gemaakt. Barsten blootgelegd. Het hele discours rond je presidentschap is een open wonde die zichzelf niet zomaar laat sluiten.

Eerst hoopte ik dat je je enkel voor de grap kandidaat stelde. Dat je het enkel deed om de roem, de publiciteit. Ik vond het zelf een lachwekkend idee – zoiets kan niet, dacht ik, zoiets zal niet gebeuren. Het leek wel satire, maar nu heb je wel het ongelijk van zowat de halve wereldbevolking bewezen, Donald.

En nu hoop ik dat het een gewiekst plan was, een long con, een bait-and-switch. Voor één keertje zou het wel leuk zijn, het klassieke gedrag van de politicus: allerhande wilde beloftes brullen om ze vervolgens nooit waar te maken. Geen muur, geen massale deportaties, geen pussygrabbing.

Misschien leef ik momenteel in ontkenning en zitten de andere fases van rouw er nog aan te komen, maar ik hoop dat je snel wat menselijker wordt. Het is nu aan jou, Donald. Doe wat je het liefst doet, en bewijs het ongelijk van de ándere helft van de wereldbevolking. Je weet wel, die helft die zich laat leiden door haat, die zichzelf het liefst ommuurt, afzondert, zichzelf verlamt door angst. Dat zijn de Amerikanen die op zoek zijn naar zekerheid, naar één waarheid, één wereldbeeld dat alles sorteert in puur goed en puur kwaad. Zij vinden die zekerheid bij jou. Terwijl ze angstig in het donker liggen, fluister jij hen in dat het oké is om bang te zijn, om kwaad te zijn, dat het allemaal de schuld is van De Anderen, wie dat deze keer ook moge zijn, en ze zijn je dankbaar.

Maar nogmaals, Donald, of je nu oprecht in je eigen uitspraken gelooft of niet: je hebt iets blootgelegd dat nog lang zal nazinderen. Je hebt de onderbuik aangesproken, en de onderbuik sprak terug. En niemand weet wanneer het weer stil zal zijn.