Nu op Streamz'Dealer'
Jeroen Perceval: ‘Ik leefde op straat, kreeg psychosen, was tussen de stenen naar bruin spul aan het zoeken en moest gecolloqueerd worden’
Schrijf over je eigen pijn, dacht acteur en regisseur Jeroen Perceval (43), en hij maakte de langspeelfilm ‘Dealer’. De prent over drugsrunner Johnny en de gevierde acteur Anthony won negen Ensors en staat sinds kort op Streamz. Een aanrader, al is het maar omdat je voelt dat Perceval de wereld van de verdovende middelen kent: ‘Ik zag de oudere gasten drugs gebruiken en wilde het ook proberen.’
(Verschenen in Humo op 1 november 2021)
JEROEN PERCEVAL «Ik had eerst twee aparte verhalen. Er is dat van Johnny, die in een home voor kinderen met een moeilijke thuissituatie zit en die dealt als hij in het weekend naar zijn moeder mag. Zo zijn er in Antwerpen veel gastjes van 10 tot 14 jaar die runnen voor oudere dealers. Het verhaal van Anthony (gespeeld door een superieure Ben Segers, red.) gaat over een acteur die wel succes heeft, maar vastzit in een leegte die hij met drugs vult. Allebei willen ze hun leven omgooien. Die lijn brengt de verhalen samen.»
HUMO Je kent de beide levens.
PERCEVAL «Ja, schrijf over wat je kent, zeggen ze altijd, zeker voor je eerste film, dacht ik.»
HUMO Johnny is nog geen 14 jaar. Je hebt al vaak over je drugsverleden verteld. Jij zat op je 14de al in een afkickcentrum.
PERCEVAL «Ja, omdat een leraar had opgemerkt dat ik babbelaanvallen had of soms helemaal afwezig was, en dat ik er steeds slechter begon uit te zien. Ik hing vanaf mijn 12de veel op straat. Ik zag de oudere gasten drugs gebruiken en wilde het ook proberen. Ik heb altijd een drang gehad naar kicks en gevaar, naar de grens opzoeken van wat kon en niet kon. Dat zit gewoon in me. Ik ben ook iemand die de neiging heeft all the way te gaan en me te verliezen.»
HUMO Johnny en Anthony gebruiken drugs, maar eigenlijk zoeken ze allebei een thuis. Ze hopen die even bij elkaar te vinden.
PERCEVAL «Goed gezien. Daar gaat de film eigenlijk over, over het verlangen naar een thuis en over hoe ontmoetingen – of het gebrek eraan – je leven kunnen bepalen: waar word je geboren? Welke moeder heb je, of heb je niet? In welke situatie groei je op? Welke mensen kom je tegen die je inspireren om juiste of minder juiste keuzes te maken? Mensen leven van connecties: we voelen ons pas leven als we ons geconnecteerd voelen met andere mensen. Zodra een mens in isolement leeft, gaat hij op zoek naar verlichting, of dat nu is door te mediteren of via middelen die minder gezond zijn.»
HUMO ‘Drugs voelden voor mij als thuiskomen,’ zei je me de vorige keer.
PERCEVAL «Ik voelde me nooit echt op mijn plaats in de wereld. Ik voelde me altijd half of helemaal versplinterd, en als ik gebruikte, voelde ik me ineens thuis en op mijn gemak. Ik ging dan zelfs graag naar school (lacht) – al duurde dat nooit lang. Kijk, als jongeren die zich thuis altijd veilig hebben gevoeld drugs pakken, voelen ze zich meestal ineens onveilig, want ze verliezen de controle. Maar kinderen die een onveilige thuis hebben, voelen zich plots veilig als ze gebruiken. Ik heb die theorie ergens gelezen en ik denk dat ze klopt. De drugs waren een soort vriend voor mij. En ik had dan nog een goeie thuis. Ik liep niet rond als een verwaarloosde peuter met een pampertje vol kak terwijl mijn ouders out van de smack in de zetel lagen. Groei dan maar eens op. Als je ouder wordt, zit je met zo’n wonde, en ik snap heel goed dat drugs dan een medicijn kunnen zijn.»
HUMO Je klinkt zo begaan!
PERCEVAL «Natuurlijk. Omdat ik het gevoel ken, en ík had dan nog twee ouders die echt hun best hebben gedaan.»
HUMO Maar ze hadden op veel te jonge leeftijd kinderen gekregen. Je moeder, die balletdanseres was, was 19 en je vader, theatermaker Luk Perceval, 20. ‘We wilden liefde / Maar waren een hinder… / Ik wist dat er wat woelde vanbinnen in jou / Je was veel slechtgezind / Je kon niks verdragen / En ik had veel schrik van uw woorden die kraakten’, zing je in ‘Pa’, een nummer op je eerste rapplaat ‘Droomt & waakt’.
PERCEVAL «Mijn vader was nog niet eens afgestudeerd en zat vol dromen en dadendrang. Ik begrijp heel goed dat hij zijn aandacht daarop wilde richten, en dat dat ten koste ging van de aandacht voor ons. Maar eigenlijk wil ik het niet weer over dat nummer hebben. Mijn vader heeft er al genoeg van langs gekregen. En ik heb zoveel van hem geleerd. Hij heeft – net als mijn moeder, trouwens – ook altijd gezegd: ‘Ga voor je dromen, ga voor wat je echt wilt.’»
HUMO Acteren is een deel van je redding geweest.
PERCEVAL «Ik ben beginnen te acteren uit noodzaak, om uit het leven te raken waar ik in zat – ik had geen diploma, leefde in een clandestien milieu. Als ik zo doorging, zat ik binnen de kortste keren in de gevangenis. Via mijn vader kende ik de mogelijkheid van acteren en het bestaan van de Studio. Misschien moet ik daar toch eens een ingangsexamen proberen te doen, dacht ik. Het leek me in ieder geval een veiliger leven dan het leven dat ik had. Ik ben toen binnen geraakt op de Studio met een rapnummer dat ik had geschreven. Schrijven heb ik altijd gedaan: eerst gedichtjes, die gedichtjes werden rapsongs en die werden toneelstukken – want ook toen ik acteerde, bleef ik ervan dromen zelf te schrijven en stukken te maken en later te filmen.»
HUMO Lach je in ‘Dealer’ ook niet een beetje met hoogdravend theater? Anthony declameert theatraal zijn tekst, omringd door acteurs in tutu’s en kinderkleren.
PERCEVAL «Huh? Nee, helemaal niet. Ik vind dat mooi. Theater is een kunstvorm waar ik veel respect voor heb.»
HUMO Jij bent wel snel uit het theater weggetrokken.
PERCEVAL «Hm... Ja, dat is zo gelopen.»
HUMO Omdat het toch de wereld van je vader was?
PERCEVAL «Het is waar dat ik één keer stage bij mijn vader heb gelopen, maar nooit bij hem heb willen spelen. Toen ik jonger was, had ik wel de drang om me te bewijzen: ik kan het zelf, ik heb jou niet nodig.»
HUMO Je toneelstuk ‘D’Ardennen’ werd ook verfilmd en won meteen de Ensor voor beste film.
PERCEVAL «Daarna heb ik videoclips en een kortfilm gemaakt en heb ik deze film geschreven. Schrijven is voor mij een manier om met mijn onrust om te gaan. Mijn werk is eigenlijk een uit de hand gelopen neurose (lacht).»
HUMO De vorige keer zei je dat acteren je hielp in je gevecht tegen de drugs, omdat je alle emoties die bovenkwamen toen je stopte met jezelf te verdoven, in je personage kon steken. In ‘Dealer’ lijkt acteren niet echt een oplossing voor Anthony. Hij blijft zich in de drugs storten.
PERCEVAL «Als hij op het toneel staat, zie je hem toch zijn demonen uitdrijven, vind ik.»
HUMO ‘Liefde is slaan! Liefde is pijn! Liefde is lust!’ roept hij. Zijn wanhopige verlangen naar ‘iets’ is zo snijdend.
PERCEVAL «Ja. In het personage van Ben heb ik vooral de menselijke ervaring van de leegte gestoken. De leegte van het bestaan boeit mij.»
HUMO Wat bedoel je met de leegte?
PERCEVAL «Ja, wat bedoel ik daarmee? De stukjes in ons hart die niet gevuld werden toen we opgroeiden. Iedereen heeft wel een beetje van die leegte in zich, en die wordt door een verslaving nog versterkt.
»Ik heb ook wat van het egocentrisme van een verslaafde in zijn personage verwerkt. Egocentrisme is de kern van de ziekte die verslaving is. Het enige dat je bezighoudt, is: instant gratification! For me! Now! Right now! Er is totaal geen ruimte voor generositeit jegens anderen.»
HUMO Door dat egocentrisme krijgt Anthony juist niet de connectie waar hij zo hard naar hunkert.
PERCEVAL «Precies. Anthony probeert wanhopig de leegte te vullen, maar hij doet dat alleen maar met dingen buiten zichzelf: roem, status, geld, seks, drugs. Maar dat werkt niet. Life is an inside job, snap je? Aan al die uiterlijkheden kun je je wel tijdelijk vasthouden, maar als je dat doet, raak je rond je 40ste in een crisis, omdat je dan begint af te takelen. Ouder worden is voor veel mensen die vasthangen aan uiterlijke schijn een crisismoment.»
HUMO Je vader was met De Blauwe Maandag Compagnie een hit in België. Heb je van dichtbij gezien dat succes niets oplost?
PERCEVAL «Ik heb in ieder geval gezien dat de erkenning de onrust niet wegnam. Ik voel dat zelf ook. Pas op, ik zou liegen als ik zou zeggen dat erkenning er helemaal niet toe doet. Een beetje erkenning in je leven heb je nodig om af en toe te voelen: oké, ik ben goed bezig, hier kan ik verder in gaan. Maar het blijft iets tijdelijks, het doet even deugd, maar al snel is de onrust er weer. Voor je geluk kun je je er niet op verlaten.»
HUMO Ook al lukte het op de toneelschool, jij bent toen blijven gebruiken.
PERCEVAL «Toen ik naar de Studio ging, ben ik wel minder drugs beginnen te gebruiken – ik heb daarvoor zelfs een contract moeten tekenen. Maar die heb ik toen vervangen door drank. Verslaving is een ziekte, zoals anorexia of boulimie. Om ervan te genezen moet je keihard werken. Toen ik na de Studio in Amsterdam ben beginnen te spelen, ben ik ook hervallen.»
HUMO Die onrust waar je het steeds over hebt, herken ik vooral in het personage dat Veerle Baetens speelt, de moeder van het runnertje. Johnny zegt over haar: ‘Mijn moeder is zo slim dat ze er gestoord van wordt.’
PERCEVAL «Voor mensen die heel gevoelig zijn en ook nog veel nadenken, is het leven niet makkelijk. Sommigen worden daar gek van. De wereld en alle indrukken en informatie die tegenwoordig via diverse kanalen over je heen komen, kunnen te veel zijn voor sommigen, voor mij ook soms. Ik ben een gevoelige mens en daar ben ik trots op. Tegenwoordig denken mensen als ze gevoelig worden genoemd: aaah, dat is geen compliment. Maar ik vind het juist een groot compliment! Gevoelig zijn is fantastisch, alleen moet je ermee leren omgaan. En dat doe je het best van kindsbeen af. Helaas groeien veel kinderen, en zeker jongens, op met de richtlijn: niet te veel voelen, niet verdrietig zijn, niet verlegen zijn.»
HUMO Sorry, maar nu moet ik toch weer denken aan een paar strofen uit ‘Pa’: ‘Pa, ik weet dat je zelf als kind niet veel hebt gekregen en nooit hebt geleerd om zacht te zijn’.
PERCEVAL «Inderdaad. Maar daar gingen we het niet meer over hebben.»
HUMO De scheiding van je ouders voelde als een opluchting aan, vertelde je al vaak.
PERCEVAL «Ja. Het bracht rust. Al blijft het voor een kind moeilijk als zijn vader opeens niet meer thuiskomt. Hij ervaart dat toch als een afwijzing.»
HUMO Johnny krijgt van Luca, een oudere dealer, de raad: ‘Laat ze nooit je hart pakken.’ Johnny’s zijn al langer een thema, je schreef ook de song: ‘Johnny de pony’: horny en lonely noem je hem.
PERCEVAL «Ja. Ik was vroeger zelf zo’n Johnny. Ik begrijp die gastjes heel goed, dat stoer doen en hard zijn is een manier om te overleven. Ik vind het zo waanzinnig wat kinderen uit fucked up gezinnen allemaal doen om te overleven. Dat blijft mij raken. Maar die verdedigingsmechanismen houden je maar een tijdje overeind: in een cultuur waarin je je zachte, vrouwelijke kant niet kunt laten zien, verdwalen veel van die gasten uiteindelijk. Zij willen ook iets of iemand zijn en denken dat hard zijn, machismo een manier is om liefde te krijgen. Daarom doen ze ook alles om ergens bij te horen. Ze zijn er als de dood voor om afgewezen te worden, omdat ze al zo vaak zijn afgewezen.»
HUMO Ze noemen elkaar ook bro, en de groep is de family.
PERCEVAL «Ja. Johnny zoekt ook een vaderfiguur. Eerst wordt Luca zijn voorbeeld, en daarna Anthony.»
HUMO De loyaliteit die ze elkaar tonen, is even absurd als in ‘D’Ardennen’, waarin twee broers een homejacking plegen.
PERCEVAL «Je gaat daar heel ver in omdat je denkt: dat houdt me veilig.»
HUMO Ik moet denken aan hoe je me de vorige keer vertelde dat je soms weer bang bent voor contact met mensen: dat is een reflex uit de tijd dat je met mensen omging die wel vrienden waren, maar die gevaarlijk uit de hoek konden komen.
PERCEVAL «Ja. Er waren momenten dat wij met zeven aan tafel zaten en dat iedereen elkaar in het oog hield omdat je van de anderen dacht: die gaat mij straks beroven. En toch noemden wij elkaar vrienden. Wat ook speelde, was de wet van de sterkste, waardoor je op een gegeven moment denkt: ik zal maar met die ene optrekken, want dan krijg ik minder slaag.
»Maar die sterken hebben de zwakken ook nodig, hè. Luca doet de vreselijkste dingen om de jonge runners aan zich te binden. Hij zegt ook tegen Johnny: ‘Als je me niet serieus neemt, word ik zot!’ Hij wil dat die jongetjes naar hem opkijken. Hij heeft hen nodig om zich iemand te voelen. Zo heeft iedereen zijn manier om liefde te zoeken gevormd of misvormd door hoe hij is opgegroeid.»
DISNEYGIF
HUMO ‘Ge zag u ni gere / Hoe kon je het ons dan leren’: een laatste citaat uit ‘Pa’. Als jij niet hebt geleerd jezelf graag te zien, is het ook moeilijk met anderen de connectie te maken die je zo levensnoodzakelijk noemt.
PERCEVAL «Zeker. Als je aan een relatie begint zodat iemand jou graag ziet, opdát jij jezelf graag kunt zien, kun je het vergeten. Sinds ik gestopt ben met gebruiken, heb ik het soort relaties zien veranderen. De eerste keer ben ik verliefd geworden op iemand die totaal niet bij mij paste, maar hoe meer ik groeide en herstelde, en hoe meer zelfliefde en zelfrespect ik kreeg, hoe gezonder mijn partners en mijn relaties werden. Je kunt niet van iemand anders verwachten dat die jou heel maakt. Dat is een Disneyachtige kijk op relaties waar wij in het Westen mee zijn vergiftigd. Je moet die sprookjes niet letterlijk nemen en voorbijgaan aan de symboliek. Net als de mythen en sagen en de Bijbel zijn het verhalen over fasen in het leven en transformatie, spirituele verhalen die je niet letterlijk moet nemen. De prins en de prinses zijn symbolen. Iedereen heeft een prins en een prinses in zich – een vrouwelijkheid en een mannelijkheid, die elkaar wakker moeten kussen om je compleet te kunnen voelen tot in de eeuwigheid. Snap je? Disney en alle zeemzoete liefdesliedjes sturen ons het verkeerde pad op als je dat letterlijk gaat nemen: ‘Ik kwam jou tegen en toen was alles opgelost.’ Verliefd worden is prachtig, er gebeurt iets chemisch in je hoofd, je geilt op elkaar en wilt alleen maar seksen, maar die verliefdheid duurt een jaar en opeens denk je: wie ben jij eigenlijk? Dan kan het twee kanten op: ofwel groeit de liefde, of je begint je kapot te ergeren aan elkaar. Pas de laatste jaren begin ik te leren dat het echt kan, je zo goed bij iemand voelen dat je die liever en liever gaat zien. In plaats van zelfs niet meer te verdragen hoe iemand kauwt (schatert).»
HUMO Je bent al een paar jaar samen met je vriendin Griet Van Damme, en je hebt een dochter en een plusdochter.
PERCEVAL «Ja. Het is zalig. Weet je wat ook belangrijk is? Dat je je eigen mislukkingen kunt verdragen. Als je je aan jezelf ergert en vol zelfafwijzing zit, ben je ook niet in staat genereus te zijn voor anderen.»
HUMO Je zei net dat ontmoetingen in je leven cruciaal zijn. Welke ontmoetingen zijn voor jou bepalend geweest?
PERCEVAL «Die met Han Kerckhoffs, Reinhilde Decleir, Damiaan De Schrijver. Ik vond mezelf een slechte acteur, maar zij zagen iets in mij, ze hebben me op de Studio vertrouwen gegeven. Dat is een groot geluk geweest. Daarna kreeg ik vertrouwen van Felix van Groeningen, en vervolgens van Michaël Roskam. De schilder en dichter Ted Jackson, die ik in Amsterdam heb leren kennen, heeft ook heel veel voor mij betekend. Hij heeft me geleerd hoe je zonder producten gelukkig kunt zijn.
»Weet je, het verslavingsverhaal is zo universeel. Ik zie overal mensen zoeken naar een manier om liefde te krijgen. Verslaving in allerlei vormen zit zo diep verweven in onze maatschappij: koopverslaving, eetverslaving, al die mensen die verslaafd zijn aan likes en hun dagen weg zitten te scrollen. Iedereen probeert een plakker te vinden om op zijn wonde te kunnen leggen. Er zullen nu zeker mensen zijn die denken: ik heb dat probleem niet, maar die wel elke avond een fles wijn drinken om zich te verdoven. Oké, als je dan toch nog succesvol kunt leven, good for you. Ik snap het ook en ik ben blij dat er voor veel mensen een beetje verdoving is, want het leven is nu eenmaal geen walk in the park.»
HUMO Jij staat jezelf geen enkele verdoving meer toe.
PERCEVAL «Nee, ik ben al achttien jaar volledig abstinent van alle roesmiddelen.»
HUMO Slaat de verleiding nooit toe toch een drankje te nemen, zoals op de succesvolle première van je film?
PERCEVAL «Zodra ik op een plek ben waar ik dat gevaar voel, ga ik er weg. Waar ik vooral voor moet uitkijken, zijn de fuck it-momenten, dat ik begin te denken: wat maakt het allemaal uit? Ik weet hoe mijn geest me een streek kan leveren. Dat vond ik zo erg toen ik gebruikte, dat ik mijn geest niet meer kon vertrouwen. Elke keer als ik was gestopt, zei die: ‘Als je kunt stoppen, dan kun je net zo goed weer even iets pakken, want het gaat prima.’ Toen ik dat doorhad, wist ik: in mijn eentje zal het me nooit lukken. Ik heb hulp nodig.»
HUMO Maar hoe deal je nu zonder enige verdoving met het leven?
PERCEVAL «Dat is niet altijd simpel. De moeder van Johnny probeert de pijn weg te schilderen op een manische manier. Ik begrijp dat. Ik probeer ze te transformeren door te creëren, te schrijven, te spelen, whatever. Ik leef heel gedisciplineerd, op het manische af, zou je kunnen zeggen: ik sta op, ik mediteer en ga dan meestal sporten. Ik werk tot de middag, neem een pauze, en werk daarna nog een paar uur. Structuur is heel belangrijk voor mij. Ik begin elke dag ook met vijf dingen op te noemen waar ik dankbaar voor ben, en er is véél waar ik dankbaar voor ben. Maar er zijn periodes dat oude wonden weer de kop op steken en ik maanden aan een stuk met een krop in mijn keel rondloop.»
HUMO Wat triggert die pijn?
PERCEVAL «Dat weet ik niet. Soms ga ik, zoals iedereen die leeft, door een donkere nacht van de ziel, en dan moet ik die uitzitten. Niet panikeren, maar blijven doorwerken, blijven bewegen en lief zijn voor anderen. Pijn hebben is oké. Een beetje afzien en lijden hoort er gewoon bij. Het is ook mooi. Dat zijn de seizoenen van het leven. De bladeren vallen nu van de bomen, het is aan het regenen, het wordt donkerder... Prachtig allemaal. Ook daarin kun je de schoonheid zien, in de banaliteit en in de pijn. Nu snap ik dat ook de pijn een deel van een geheel is, en denk ik: het is maar een gevoel. Van voelen ga je niet dood en als je moet huilen, huil dan gewoon.»
ARABISCH ANTWERPS
HUMO ‘We moeten niet lullen, maar elkaar de waarheid zeggen,’ vindt Anthony. Zo is ‘Dealer’: keihard en rauw. Er is geen ontsnappen aan. Waarom wilde je een film maken die zo’n pijn doet?
PERCEVAL «Het is gewoon mijn manier van vertellen. Iets zachts doet mij niet veel. Ik ben in mijn leven ook pas wakker geworden en veranderd toen ik met mijn bakkes tegen de grond ben gegaan en niet meer kon ontkennen dat ik iets moest doen en hulp nodig had. Mensen veranderen pas als ze in een crisis terechtkomen. Kijk naar de klimaatcrisis. Al vijftig jaar hebben we het over de dreigende catastrofe, maar nu pas, nu het water ons aan de lippen staat, komen we in actie. Mensen evolueren pas als de pijn om te blijven zoals ze zijn, groter is dan de pijn om te veranderen.»
HUMO Je zegt: om te veranderen moet je de grond raken, maar zo diep gaan houdt wel een risico in. Sommige mensen...
PERCEVAL «...komen niet meer overeind. Dat is waar. Het is één van de dingen waar ik het meest trots op ben, dat ik bij de 11 procent van de mensen hoor die eruit zijn geraakt. Bijna 90 procent blijft gebruiken of sterft. De grond raken is het enige dat werkt, daar blijf ik bij. Pas toen mijn ouders zeiden: ‘We laten je niet meer binnen’, mijn broer een megaslot op zijn deur had gezet en ik echt nergens meer terechtkon, heb ik zo hard de bodem geraakt dat ik wakker ben geworden. Ik leefde op straat, kreeg psychosen, was tussen de stenen naar bruin spul aan het zoeken en moest gecolloqueerd worden. De dokters hebben toen tegen mijn moeder en vader gezegd: ‘Bereid u voor, het komt misschien nooit meer goed.’ Maar het is me gelukt eruit te raken. Al achttien jaar geef ik me over aan het leven en zie wat ik nu allemaal meemaak! Dat is niet normaal.»
HUMO Johnny droomt van wat jij nu meemaakt. Dat Sverre Rous Johnny zo onwaarschijnlijk knap speelt, maakt de film af. Waar heb je dat supertalent gevonden?
PERCEVAL «Dat is een heel intensief castingproces geweest. Honderden tapes hebben we bekeken. Het was heel moeilijk: ofwel had je gastjes van wie je onmogelijk kon geloven dat ze in die wereld zouden meedraaien, ofwel waren ze wel rauw, maar misten ze de finesse. Bij Sverre voel je dat er veel gevoel en intelligentie onder de rauwheid huist. Wat zo knap is, is dat hij echt een rol speelt. Als kinderen in een film spelen, worden ze meestal getypecast en moeten ze vooral zichzelf zijn. Sverre is in het echt een superzachte jongen. In de film beweegt hij anders en spreekt hij anders. Hij ís echt zijn personage. Heel uitzonderlijk vind ik dat.»
HUMO Hij spreekt door Arabisch beïnvloed Antwerps.
PERCEVAL «Ja, dat is de voertaal in grote delen van Antwerpen. Ik denk dat wij de eerste generatie waren die die taal spraken. Goed dat ik het nog kon. Zo kon ik Sverre helpen. Ik zag laatst een gevangenisserie waarin verschillende gevangenen ABN spraken. Toen dacht ik: what the fuck! Misschien zit er ergens één witteboordencrimineel gevangen die zo spreekt, maar dit is waanzin. Als acteur heb je toch de verantwoordelijkheid om te zeggen dat dat van geen kanten klopt?»
HUMO Op de aftiteling staat ook een drugscoördinator. Wat deed die?
PERCEVAL «Je hebt toch gezien dat al die jonge gastjes drugs gebruiken als een pro, hè. Ik had geen zin om hen steeds uit te leggen hoe dat moest. Dus heb ik een vriend met dezelfde ervaring als ik uitgenodigd om hen te begeleiden. Hij heeft ze ook uitgelegd waar drugsgebruik toe kan leiden, zodat ze nooit zouden denken: wow, dit is graaf!
»‘Dealer’ mocht op geen enkel moment de sfeer krijgen van de films die over The Doors, Sid Vicious en anderen zijn gemaakt. Daarin wordt dope verbonden aan roem en cool zijn. Ik wil vooral tonen dat er niks glorieus aan is, helemaal niks.»
HUMO Hoe ben je je plusdochter, die nu even oud is als Johnny, aan het wapenen tegen de verleidingen?
PERCEVAL «Je kunt kinderen alleen wapenen door hun veel liefde te geven en te leren nee te zeggen. Nee zeggen is dé belangrijkste skill in je leven. 12 is de leeftijd waarop iedereen stoer begint te doen en je moedig moet zijn om níét mee te doen met die stoerdoenerij. Daar heb ik het met mijn plusdochter wel over gehad, dat je nooit dingen moet doen alleen maar om erbij te horen. Maar ze staat zo sterk. Ze laat de anderen druk doen en gaat zelf lekker zitten lezen.»
HUMO Het schijnt dat je je jongste dochter overstelpt met liefde en bijna doodknuffelt.
PERCEVAL (lacht) «Ja, ze wordt zot. Als ik thuiskom, roept ze al: ‘Nee, papa! Nee!’ Maar ik kan het niet laten. En als ik even van huis ben, mist ze me enorm. Tja, vrouwen (lacht).»
HUMO Vreemd genoeg voelde ik na het zien van ‘Dealer’ opeens absurd veel mededogen voor iedereen om me heen.
PERCEVAL «Dát vind ik een ongelofelijk compliment. Daarom hou ik zo van de films van Michael Haneke of Ulrich Seidl, die ook mensen in al hun lelijkheid tonen. Ik wilde na zulke films altijd meteen naar buiten gaan, iedereen omarmen en zeggen: ‘Ach, mensen toch.’»
HUMO Jij helpt al jaren mensen met drugsproblemen.
PERCEVAL «Ja, dat is een belangrijk deel van mijn leven geworden. Helpen is een onderdeel van je eigen herstelproces. Het geneest je van het egocentrisme dat je als gebruiker in de tang houdt. Anderen helpen houdt mij gezond.»
