‘Jeroom ken ik niet, maar aan zijn programma ‘Boris’ heb ik veel gehad’: Balthazar-bassist Simon Casier eert overleden broer Wannes

Eind 2018 maakt de oudere broer van Simon Casier een fatale val van de trap. Met ‘Wish You Were Here’ brengt de bassist van Balthazar een mooie hommage en muzikale grafrede van liefst 46 minuten. ‘Wannes bracht me de liefde voor muziek bij.’

‘Ik had niets liever gewild dan dat ik deze muziek nooit had hoeven te maken’, verzucht Simon Casier (36). ‘Maar tegelijk ben ik blij dat er ook iets moois uit de dood van mijn broer is kunnen voortkomen. Een bitterzoete gedachte.’ De bassist van Balthazar - en aanstaande bruidegom van zangeres Noémie Wolfs - brengt onder de noemer Zimmerman het 46 minuten durende ‘Wish You Were Here’ uit: een episch muziekstuk ter nagedachtenis van zijn overleden broer Wannes.

Zowat gelijktijdig met de release van Balthazars langspeler ‘Fever’ (2019) stierf Casiers oudere broer na een noodlottige val van de trap. ‘Wekenlang heeft hij tussen leven en dood gezweefd, maar al snel werd duidelijk dat hij het niet zou halen. Wannes is niet ouder dan 34 jaar geworden. Ik was drie jaar jonger, maar in leeftijd heb ik hem intussen ingehaald. Ik haat het idee dat ik vandaag ouder ben dan hij. Zo hoort het niet. Hij was in alle opzichten De Oudere Broer. Ik wilde coureur worden, maar op mijn elfde leerde Wannes me gitaar spelen, en bracht hij me de liefde voor muziek bij. Dat zing ik ook letterlijk op deze plaat: ‘You taught me to play the guitar. Not the notes, but how to play from the heart.’ Deze song is dan wel omvangrijk qua duur, maar vaak klinkt hij spaarzaam en fragiel.’

Even fragiel als het leven, weet Casier nu ook. ‘Op elke trap denk ik onbewust aan hem. Absurd dat zo’n banaal ongeval zulke verstrekkende gevolgen had. Wannes was een bon vivant die graag reisde. Vol vuur sprak hij over de reis naar Japan die hij ooit wilde maken. Het is er nooit van gekomen. Als ik iets kan opsteken uit zijn vroege dood, dan is het wel ‘yolo’ - een lelijk woord, maar bij gebrek aan een betere uitdrukking vat het alles samen: you only live once. Wil je iets doen in je leven, of net helemaal niet? Stel het vooral niet uit. Zijn dood drukte me ook met mijn neus op de eindigheid en relativiteit van alles: ik laat me veel minder opjagen door futiliteiten. Het leerde me ook dat ik voornemens niet op de lange baan mag schuiven. Zo wilde ik mezelf altijd al uitdagen door andere instrumenten te leren bespelen, zoals de bugel en steeldrum. Die instrumenten hoor je nu op ‘Wish You Were Here’.’

Begrafenis

Heel behoedzaam en broos trekt die treurmars op gang. Elk bedrijf kent een subtiele andere klankkleur. Finaal houd je het niet droog wanneer een strijkorkest in grandeur losbarst. Pas dan daagt het: eigenlijk voelt de compositie aan als een begrafenisplechtigheid. ‘Goed opgemerkt, maar ik ben niet bewust vertrokken vanuit dat idee’, maakt Casier zich sterk. ‘Voor ik het besefte, had ik tien minuten muziek. En toen voelde ik meteen waarover ik wilde schrijven. ‘Wannes Casier, wish you were here’ speelde door mijn gedachten en op die ene zin heb ik de hele tekst gebaseerd. De titel is een overduidelijke verwijzing naar de gelijknamige classic van Pink Floyd. Hij was een hele grote fan, dus leek het me maar een passend eerbetoon. Nu ben ik natuurlijk wel bang voor alle teleurgestelde Floyd-fans die mijn plaat zullen kopen. Alvast mijn excuses (lacht). Mijn broer hield van progrock, maar ook van Velvet Underground en postrock à la Mogwai: dat hypnotiserende en repetitieve in hun muziek vond ook zijn weg naar deze muziek’.

Peilloos verdriet sijpelt door op de plaat, maar deprimerend klinkt ze vreemd genoeg niet. ‘Misschien door de steeldrum? Die was bedoeld om wat licht door de duisternis te laten priemen, maar die exotische sound doet toch niet aan beach and cocktails denken. Het heeft iets melancholisch, vind ik. Aardedonker mocht het sowieso niet worden. Dat zou Wannes of zijn leven geen eer aandoen.’

West-Vlamingen torsen het imago binnenvetters te zijn. Maakte muziek het rouwproces makkelijker? ‘Niet altijd. Soms wilde ik de muziek zelfs liever in een schuif opbergen. Vooral het zingen was intens: een maand lang sloot ik me ’s nachts op in mijn thuisstudio om alles haast fluisterend in te zingen. Héél confronterend. Maar tegelijk waren de opnames ook vaak louterend.’

“Ik wil niet altijd praten over mijn broer, maar een paar maanden geleden had ik wel een lang en goed gesprek met Jeroen Meus, die ook zijn broer is verloren. Jeroom ken ik niet, maar aan zijn programma ‘Boris’ heb ik ook veel. En in Gert-Jan (Van Hellemont, red.) met wie ik speel in Douglas Firs vond ik evengoed een klankbord: zijn laatste plaat schreef hij tussen sterf- en kraambed. Hij wist dat hij vader zou worden, toen zijn moeder nog maar een paar weken te leven had. Ik vind het opmerkelijk hoe iedereen op een heel andere manier met de dood omgaat: Jeroen spreekt via een dictafoontje met zijn broer, Jeroom maakt de droomreis van zijn broer en ik schrijf muziek omdat er geen wereldreiziger of grote prater aan mij verloren is gegaan. Dat merk je ook aan de tekst op de plaat: het is heel feitelijk neergeschreven, zonder poëtische franjes. Het hele verhaal van mijn broer en mij vind je in de tekst.”

Er is een leven pre-Wannes en post-Wannes, gelooft Casier. ‘Alles is veranderd sinds zijn dood. Het rouwproces is ook nog niet afgelopen, merk ik. En ik denk niet dat het verdriet ooit helemaal zal wegebben. Gelukkig leer ik er elke dag iets beter mee leven.’

‘Wish You Were Here’ verschijnt vrijdag bij PIAS. Zimmerman voert de muziek op tijdens M-Idzomer in Leuven, op 29 juli.

_(DM)