Jesse Malin - Glitter in the Gutter

Vier jaar geleden waren wij één van de weinigen die niet warm liepen voor 'The Fine Art of Self Destruction', het debuut van Jesse Malin, New Yorker met een ondiep punkverleden in groepen als Heart Attack en D Generation.

Opvolger 'The Heat' lieten wij zelfs ongegeneerd aan ons voorbijgaan, en uit recensies begrepen wij dat we niets hadden gemist. Exit Malin, bye bye en tot nooit meer? Niet dus. Na het horen van 's mans derde plaat overwegen wij zelfs om ons ter verontschuldiging het Jesse Malin-T-shirt, de Jesse Malin-baseballcap en de Jesse Malin-driekwartsbroek aan te schaffen. Want 'Glitter in the Gutter' is verrassend straffe kost.

undefined

Op zoek naar ongepolijste rock-'n-roll belandt Malin ergens tussen The Strokes en The Replacements, en in twee gevallen ('Tomorrow Tonight' - 'I don't care about tomorrow tonight', biertje iemand? - en 'Prisoners of Paradise') zelfs pal óp The Replacements. Dat had hij zelf blijkbaar ook in de gaten, want iets verderop covert hij 'Bastards of Young'. Meteen zijn enige foutje, want Malin maakt van Paul Westerbergs rockanthem een gevoelige pianoballade. Mocht hij nu gezegend zijn geweest met een geweldige stem, dan hadden wij hier met plezier een foto van het kippenvel op onze rug bijgevoegd. Helaas klinkt hij als een lama met keelpijn (zijn goede vriend Ryan Adams tegen Malin ten tijde van 'The Fine Art': 'Twee takes opnemen is zinloos, je kunt toch niet zingen'). Zijn versie van 'Bastards of Young' had op ons alleen het effect dat we koortsachtig op zoek gingen naar onze Replacements-platen (gevonden!).

Niettemin: Malins stem, omringd door luide gitaren en rollende drums en geassisteerd door enkele beroemde vrienden, stoort verder geenszins. Een backing van Jakob Dylan hier, een gitaartje van Josh Homme daar, en - pourquoi pas - een duet met The Boss zelve in de wonderschone ballad 'Broken Radio'. Probeert u eens te multitasken als Bruce Springsteen invalt, en bezorg ons de foto's. 'Sometimes I see a place, when there's no place to go, on the radio', zingt Malin, en met Bruce in de rug lijkt hij plots een stadion aan te kunnen.

'Lucinda' is een eerbetoon aan Lucinda Williams en klinkt exact als iets van, euh, Lucinda Williams; en 'NY Nights' is een onbeschaamde powerrocker die ons in handen van pakweg Bon Jovi zou doen kokhalzen, maar hier in het uiterste geval zin geeft in een potje mexicanwaven.

Conclusie: 'Glitter in the Gutter' is een ijzersterke rockplaat van een artiest die zijn beperkingen kent en ze bijna allemaal heeft weten weg te moffelen. Wij zijn fans. Al was dat van die driekwartsbroek uiteraard maar om te lachen.