Jihad voor beginners: het ware verhaal van de Belgische zelfmoordterroriste in Irak
Chris De Stoop schreef een boek over leven (kort) en dood (gewelddadig) van Muriel Degauque, een zelfmoordterroriste van bij ons.
'In een nanoseconde spatte Muriel uit elkaar. In een flits bleef er alleen een verschroeide stank van haar over. De door de explosie vrijkomende gassen zorgden voor een immense overdruk. Haar longen klapten, haar trommelvliezen scheurden, haar bloedsomloop stremde, haar ingewanden drukten zich samen. De hitte liep op tot 1700 graden. Het stalen omhulsel van de granaten vloog in duizenden scherven uiteen. Dat alles deed Muriel verdampen, verbranden en verbrijzelen, tot bijna niets van haar overbleef.'
'Chris De Stoop: 'Misschien had het mij ook kunnen overkomen''
Ik heb op pagina 260 van 'Vrede zij met u, zuster' gelezen hoe Chris De Stoop de dood van Muriel Degauque beschrijft, en zie nu in zijn woonkamer in het Antwerpse dat het hem niet onberoerd laat wanneer hij me een zorgvuldig ingepakt horloge toont: dat van Muriel. Het is véél, zo'n groot, rond horloge, dat toebehoorde aan een vrouw die zelf nagenoeg verdampt is, die negende november 2005 in Irak.
'Muriel Degauque? De zelfmoordterroriste uit Charleroi? Dat is toch een oud en bekend verhaal?' Zo vat De Stoop een aantal reacties samen op de aankondiging van zijn nieuwe boek. Hij schudt er het hoofd bij.
Enkele quotes van Chris De Stoop
«Muriel is niet geronseld: ze was zelf de drijvende kracht achter haar daad. Ze is niet gebrainwasht: ze was een sterke, koppige vrouw geworden die meer invloed op haar islamitische man had dan hij op haar. En in een opleidingskamp is ze nooit geweest. Maar de stereotiepen zijn zo sterk dat ook mijn boek ze niet zal rechtzetten. We hebben nu eenmaal dat clichébeeld dat vrouwen leven géven, niet nemen, en dat zo'n terroriste dus wel gemanipuleerd moet zijn.»
«Met het parcours van een terrorist is het zoals met een gezinsdrama: er is nooit één motief dat alles verklaart, er zit altijd een combinatie van motieven achter. De dood van haar broer Jean-Pol was van groot belang. Hij was vier jaar ouder, had een job in de drukkerij van Dupuis. Hij beschermde haar, gaf haar raad; ze keek enorm naar 'm op, was 'm ook gevolgd naar een motorclub, Apache. Precies op z'n 24ste verjaardag is hij verongelukt met zijn motor. Haar bestaan werd daardoor onderuitgehaald, en ze kreeg zelfmoordgedachten - minstens één keer heeft ze zelfmoord proberen te plegen. En ze zakte dieper en dieper weg in het drugsmilieu van Charleroi.»
«De oorlog in Irak heeft een hele generatie geradicaliseerd. Met name in 2005 heeft het terrorisme daardoor een enorme boost gekregen. Die zomer was er ook de aanslag in Londen. In gemeenten als Sint-Joost-ten-Node werd er in die maanden over niks anders dan Irak gesproken.»
«Voor de meesten is Muriel absoluut een heldin. Ze hingen aan mijn lippen toen ik vertelde wie ze was en hoe ze daar beland was. 'Wij zijn tegen zelfmoordaanslagen op markten in Bagdad, maar zij had het alleen op de indringers gemunt, de bezetters,' zeiden ze me waar de Amerikanen bij stonden. 'Haar intentie was goed, en bijgevolg is ze naar het paradijs gegaan.' Voor de gewone Irakezen is ze een martelares, een icoon.»
«Ik vind het een schromelijke overschatting om te zeggen dat Europa bedreigd wordt door terrorisme van eigen bodem. Maar dat er een radicalisering is, en een groeiende verwijdering tussen de migrantenjongeren en de Belgen of Europeanen, dat kan niemand loochenen. Ik baseer me voor mijn boeken altijd op vertrouwensrelaties, en dit keer was het heel moeilijk om een goed contact met sommige migrantenjongeren aan te knopen. Ze hebben het gevoel dat ze gewoon niet meer op hetzelfde level zitten als wij. En dat vind ik buitengewoon verontrustend, meer dan het terrorisme van eigen bodem. We moeten absoluut met die jongeren in dialoog blijven. Algemene banbliksems richting 'de' moslims zullen niks uithalen. Je moet de voedingsbodem van hun radicalisering zien te begrijpen: alleen dan kan je iets ten goede keren.»
undefined
Het volledige interview lees u in Humo 3624 van dinsdag 16 februari.
Chris De Stoop in 'Pauw en Witteman'
