Jim O’Rourke - Simple Songs
Jim O’Rourke is de undergroundcollaborateur par excellence. De lijst is lang, dit is de korte versie: als producer, technicus, mixer, muzikant, dan wel arrangeur werkte hij samen met Smog, Stereolab, Beth Orton, Faust, John Fahey, Superchunk en Wilco (O’Rourke was de meesterhand achter hun baanbrekende ‘Yankee Hotel Foxtrot’), en toen Sonic Youth een dik decennium geleden even te poppy dreigde te worden, werd O’Rourke binnengehaald als stille stoorzender.
De platen die O’Rourke uitbrengt onder zijn eigen naam, vaak ondoorgrondelijke samenwerkingen met volk waar niemand ooit van gehoord heeft, zijn zowaar nog talrijker in aantal. Voor 2015 stond de teller al op vier, vandaag voegt hij daar ‘Simple Songs’ aan toe, zijn eerste ‘normale’ plaat in veertien jaar. ‘Simple Songs’, acht stuks in totaal. Joepie! Maar de titel is misleidend.
‘Simple Songs’ is verre van een directe plaat, maar er zijn ten minste teksten (zelfs op zijn ‘pop’-platen lang niet altijd een garantie). Er wordt ook gezongen, en al is O’Rourke verre van een groot zanger, zijn stem doet wat ze moet doen. O’Rourke is eigenlijk helemaal geen man van songs, de kracht van zijn muziek heeft altijd in de arrangementen gezeten. De weg is belangrijker dan het doel, rondkijken doe je onderweg. Een weg die op ‘Simple Songs’ geplaveid is met strijkers, piano, gitaren, hout- en koperblazers, pedal steel en mandolines, en teksten die je voortdurend op het verkeerde been zetten. Opgenomen in Tokio – waar hij al ruim tien jaar woont – met uitsluitend Japanse muzikanten, doet ‘Simple Songs’ denken aan de soloplaten van Van Dyke Parks en – ook maar vastgesteld nadat iemand er ons op attent had gemaakt – ‘The Lamb Lies Down on Broadway’, die even ambitieuze als majestueuze dubbelaar van Genesis uit 1974. O’Rourkes favoriete plaat aller tijden, naar verluidt. Met zijn Japanse muzikanten zou hij zelfs overwegen om een Genesis-tribute op te richten: Japanesis.
Standout tracks op ‘Simple Songs’: ‘Hotel Blue’ en afsluiter ‘All Your Love’. Het eerste voor de heerlijke pedal steel en het hartverscheurende refrein waarin O’Rourke huilt: ‘All seats are taken / They’re taken away’. Het tweede om hoe hij uit een ogenschijnlijk vrolijke aanzet toch weer een song weet te puren die barst van de muzikale en tekstuele spanning en tegenstrijdigheden. ‘Simple Songs’ is een plaat die wellicht helemaal niks gaat doen, maar die ik nog lang niet beu ben.
