Joep Beving: 'Recht uit het hart'
De Nederlandse pianist en componist Joep Beving bracht dit jaar met ‘Henosis’ zijn derde langspeler uit, en dat is de eerste waarop hij zijn pianospel aanvult met strijkers, elektronica en een koor. In Vooruit speelt hij op 8 januari wel solo, en laat hij horen waarom hij één van de meest beluisterde levende pianisten ter wereld is.
HUMO Als je nummers schrijft, doe je dat altijd op een piano die je van je grootmoeder erfde. Breng je die ook mee naar Gent?
Joep Beving (lacht) «Ik ben veel te bang dat hij beschadigd wordt, dus die laat ik lekker thuis. Die piano heeft een grote emotionele waarde voor mij, omdat mijn oma hem kocht vlak nadat mijn grootvader stierf. Ze was bang om de buren lastig te vallen: ze speelde er dus niet zo veel op, en ik mocht er alleen heel zachtjes mee oefenen. Dat ergerde me, maar toen ik hem kreeg, werd ik meteen verliefd op zijn diepe, galmende klank. Eerlijk waar: ik ben nog nooit een piano tegengekomen die zo mooi klinkt!»
HUMO Op plaat klinkt hij vaak treurig, en je zei ook eens dat melancholie mensen met elkaar verbindt. Waarom net dat gevoel?
Beving «Toen ik aan mijn debuut ‘Solipsism’ begon, was ik wat vervreemd van mijn omgeving en was ik vaak zwaarmoedig. Toch voelde ik na een tijdje weer de drang om verbinding te maken met anderen én mensen samen te brengen: daarom wilde ik een emotie verklanken die iedereen weleens voelt. Ik kwam vanzelf uit bij melancholie, want ik merkte dat velen onder ons wel vrolijk en hoopvol proberen te zijn, maar dat er ook een zekere droefheid in hen sluimert.»
HUMO Op ‘Henosis’ zijn voor het eerst ook andere instrumenten te horen. Dat wilde je al voor je tweede plaat ‘Prehension’, maar uiteindelijk gebeurde dat niet. Wat liep er mis?
Beving «Toen ik de nummers voor ‘Prehension’ schreef, werden er slechts één of twee beter als ik er iets aan toevoegde, en daarom leek het me een goed idee om die plaat met alleen piano te vullen. Maar de gedachte meer instrumenten te gebruiken liet me niet los, en daarom liet ik op ‘Conatus’ onder anderen de Amerikaanse componiste Suzanne Ciani en Eefje de Visser mijn oude songs herwerken. Met die plaat konden luisteraars alvast wennen aan ‘Henosis’, waarop ik mijn liefde voor synthmuziek en elektronica met succes botvier.»
HUMO De kritiek uit de wereld van de klassieke muziek op jouw werk is soms hard: raakt die je nog?
Beving «Ik word weleens een neoklassieke muzikant genoemd. Dat vind ik niet erg, maar het is wel verwarrend. Vroeger werd dat label gebruikt voor componisten die teruggrepen naar het classicisme, nu kleven recensenten dat etiket ook op muziek die daarbuiten valt: op de mijne bijvoorbeeld, want die is eerder een mix van pop en ambient. Daardoor vergelijken sommige ‘ernstige’ muzikanten mijn stukken met die van hen, en ze sparen hun kritiek niet. Daar trek ik mij meestal niets van aan. Maar de opmerking dat mijn muziek onpersoonlijk zou zijn, treft me wel, want ze komt echt recht uit het hart.»
