John Martyn - Johnny Boy Would Love This... A Tribute to John Martyn
John Martyn (1948-2009) staat geboekstaafd als een ondergewaardeerde Britse folkie van de generatie waartoe ook Nick Drake, Richard Thompson en Bert Jansch behoren.
Ondergewaardeerd was hij zeker: in de vroege jaren zeventig kreeg hij even publieke waardering voor zijn ongeëvenaarde gitaarstijl, unieke smiespelstem en tientallen parelende prachtsongs, maar alras zag hij zijn roem vervlieden tot een bescheiden cultstatus – en dan nog.
Een pure folkie daarentegen is hij alleen in zijn heel jonge jaren geweest, toen hij als vagebond probeerde te overleven in Londen, met enkel wat spullen die in zijn gitaarkoffer pasten.
undefined
Zelf noemde hij zich – als steeds zonder angst voor overdrijving – 'a funky, not a folkie'. Hij draaide blues, jazz en dub door zijn folk, vervormde zijn gitaarklank met effectapparaatjes, zocht altijd de groove en werd ooit zelfs – óók een overdrijving, leer journalisten niets! – de vader van de triphop genoemd.
Op instigatie van zijn goede vrienden Phil Collins en Jim Tullio leverden dertig vakbroeders een bijdrage aan de dubbel-cd 'Johnny Boy Would Love This... A Tribute to John Martyn'.
Sporadisch passeren er artiesten van wie je je afvraagt uit welke vergeethoek ze gestrompeld komen, maar gelukkig bevat deze driesterrenplaat vooral zinderende, bevlogen covers.
undefined
Onbetwistbaar hoogtepunt staat op naam van Robert Smith van The Cure: in zijn vertolking van 'Small Hours' vat hij met verve de avontuurlijke geest van Martyn, zonder hem slaafs te kopiëren.
undefined
Ook het aandeel van de eenvoudige Beth Orton ('Go Down Easy'), de soulrijke Clarence Fountainen Sam Butler ('Glorious Fool'), de verrukkelijke Skye ('Solid Air'), de sibillijnse Vashti Bunyan('Head & Heart'), de desperate Brendan Campbell ('Anna') en de ingetogen Beck ('Stormbringer') zijn zonder meer superbe.
Tel daar nóg een vijftiental goeie vertolkingen bij, en de balans van deze herculische onderneming valt meer dan positief uit. Al beginnen Martyn-newbies beter met de meester zelve.
Mogen wij het onverwoestbare 'Solid Air' of het stoutmoedige 'Grace & Danger' suggereren als openingszet?
