John van Ierland - 'Der Rudy: biografie van Rudy Pevenage': spuiten en sprinten
‘Tot 1995 had ik hoegenaamd niets te maken met doping, in 1996 wist ik ineens overal van.’ Zoals elke goede rittenkoers begint de biografie van ex-wielrenner en ex-ploegleider Rudy Pevenage met een proloog. Daarin staat al meteen een eerste leugentje.
De coureur die in 1980 heel België, of toch minstens zijn geboortedorp Moerbeke, in rep en roer zette door negen dagen lang de gele trui te dragen in de 67ste Ronde van Frankrijk, mag wel beweren dat hij tot 1995 een onschuldig lammetje was, nauwelijks vijftig pagina’s verder heeft hij het al over de ‘speciale vitaminen’ die soigneur Ruud Bakker hem in 1978 gaf om beter te presteren in de Duitse klassieker Rund um den Henninger Turm. Die pillen zijn blijkbaar niet alleen nefast gebleken voor ’s mans nieren, maar ook voor zijn geheugen. Hij vertelt schalks hoe hij datzelfde jaar zijn podiumplaats in een etappe van de Ronde van Italië wist te behalen, en behouden, door de dopingcontrole te omzeilen via de klassieke truc met het bidonnetje en een omgekochte controlearts: ‘Wat ging dat gemakkelijk, je kon dat zómaar flikken.’ Over Parijs-Brussel in 1982 beweert hij met een vreemde mengeling van schaamte en trots: ‘Ik had mijn pilletjes genomen, en ik wist ook dat dezelfde dokter als in Frankfurt de controle zou uitvoeren. Die man keek niet zo nauw, dus daar kwam ik wel doorheen. Ja, ik weet het... maar ik moest.’
‘Ik weet het, maar ik moest.’ Dat door dopingzondaars bijna even vaak als verboden middelen gebruikte excuus duikt ook op wanneer Pevenage het over zijn carrière als ploegleider van T-Mobile heeft. Het waren de gouden jaren van de Toursuccessen met Bjarne Riis , Erik Zabel en Rudy’s poulain Jan Ullrich, maar ook de periode waarin lustig spuiten werden gezet en pillen werden geslikt. Zoals steeds klinkt het dan dat iedereen het deed en dat er dus geen andere manier was om koersen te winnen. Pevenage wijst onder andere naar de renners van Mapei: ‘Er klopte iets niet. Ik begon te beseffen dat zij iets hadden wat wij niet hadden. Dat ze verder waren in bepaalde dingen, een héél stuk verder. Ik wist alleen nog niet wat dat was.’ Van zodra hij het wél wist, aarzelde der Rudy in ieder geval niet om het ook voor zijn eigen renners in te zetten.
Wie grootse onthullingen verwacht over die zwarte periode in de wielrennerij komt ietwat bedrogen uit. Pevenage ontkent de feiten niet, maar de inmiddels tot woningmakelaar omgeschoolde zelfstandige let er heel goed op om vooral namen te noemen van mensen die zelf al bekend hebben of voor hun gebruik reeds veroordeeld werden. Soms gaat hij in de vergoelijking zelfs net iets te ver. Wanneer Pevenage het heeft over de manier waarop kopmannen in de jaren zeventig door hun knechten soms letterlijk richting de overwinning geduwd werden, zegt hij: ‘Zo zie je maar dat elke periode wel haar nukken kent in de wielersport, steeds wordt er geprobeerd om op de een of andere manier voordeel te halen.’ Een duwtje in de rug lijkt ons toch nog net iets anders dan een prikje in de poep, maar goed, de ondertitel van ‘Der Rudy’ luidt dan ook niet ‘Bekentenissen van een dopingzondaar’, maar wel ‘Biografie van Rudy Pevenage’. Zoals hij het zelf zegt in een interview met Het Laatste Nieuws: ‘Dit is geen boek over doping. Dit boek gaat over mijn leven als coureur en als ploegleider.’
De trieste ironie van Pevenages lot is dat zonder de dopingperikelen werkelijk niemand in zijn leven als coureur en als ploegleider geïnteresseerd zou zijn. Dat is zonde. Het levensverhaal van Rudy Pevenage is een vakkundig verteld, klassiek koersverhaal, oer-Vlaams in de liefde voor de fiets en de kermiskoers, en smeuïg in de anekdotiek over gekochte overwinningen en grootse en minder grootse gebaren van inmiddels grotendeels gevallen wielergoden. Ook zonder epo, ‘speciale vitaminen’, cortisonen en bloedtransfusies verdient Pevenages biografie het om in boekvorm te verschijnen, maar de zakenman die ruiterlijk toegeeft dat hij ‘zijn hele actieve wielercarrière op die negen dagen gele trui geteerd’ heeft, beseft ook dat de prestatiebevorderende middelen die destijds voor de overwinningen moesten zorgen, nu voor de boekverkoop moeten instaan. Het is het strategische, maar tragische sluitstuk van een lange reeks strategische, maar tragische levenskeuzes.
