Johnny Dowd - Cruel Words

Dowd, die net Abraham gezien had toen hij acht jaar geleden debuteerde, portretteert al zes cd's lang de onderkant van de American Dream , maar tekstueel is hij nooit ad remmer geweest als op zijn nieuwe: reken maar dat de cruel words u om de oren vliegen. 'You're not the father of the child that I carry / You're not the man I'm going to marry' slingert het titelpersonage van 'Unwed Mother' een vies ventje in het gezicht.

In 'Praise God' kruipt Dowd in de huid van een oorlogsveteraan ('We destroy / To rebuild / To liberate / We must kill') die in een rolstoel beland is, maar dat kan hem niets schelen, want hij heeft gestreden voor, in die volgorde, God en vaderland. Nog meer oorlogswaanzin in Zijn naam: 'Jesus waits behind the counter / For the soldiers to return / From the long march to Bethlehem / O what a wonderful war it was' ('World of Him').

undefined

Dowd sympathiseert volop met wie door het leven gebroken is, zie 'House of Pain' (over een cowboy die niet langer achter z'n pistol aanloopt), 'Mircales Never Happen' (over een stumper die aan den lijve ondervindt dat er voor elke American dream duizenden American nightmares zijn) of 'Final Encore' (het tragische einde van een uitgeleefde rocker). En hij mag dan wel een verhuisfirma hebben (de Zolar Moving C° uit Ithaca), in 'Anxiety' verduidelijkt hij: 'I'm working class, ain't no yuppie scum' .

Zoals altijd bloeien de songs van Dowd in het spanningsveld tussen weerbarstige rock (die stem! die grimmige uithalen op gitaar!) en groovy ritmes, geproduceerd door Dowds trouwe drummer Brian Wilson , en de aanwinst Michael Stark , die flink loos gaat op orgel en synthesizer. Het drietal zet probleemloos 'Johnny B. Goode' naar zijn hand (met een stukje Black Sabbath , wat zou Chuck Berry daarvan zeggen?), al gebiedt de waarheid ons te melden dat 'Cruel Words' het muzikaal nét niet haalt bij Dowds allerbeste platen. Wel prima: Kim Sherwood-Caso is na een plaat afwezigheid weer op het vertrouwde nest geland, en zingt mee op een paar songs. Wij zeggen geen nee, want de raspende grom van Johnny Dowd, een kruising tussen Tom Waits en Nonkel Van Grauwel , wil zonder vocaal tegengewicht wel eens een tikkeltje irriteren.

Maar voor de rest: geen klachten.