Jong en oud over Bob Dylan (70)
Hij heeft er liefst zeven decennia op moeten wachten, maar op vandaag is het eindelijk zover: mijnheer Robert Zimmerman uit Duluth, Minnesota wordt zeventig jaar.
Lees enkele quotes van Jan De Smet en Bram Vanparys
Radio 1 viert Dylan met een sessie in de Vooruit waarop Triggerfinger, Amatorski, Thé Lau, Gabriel Rios en Tal van Anderen hun favoriete Dylan-songs spelen. Uit het lijstje deelnemers belden wij een ouwe fan van het eerste uur (Jan De Smet van De Nieuwe Snaar) en een jonge bekeerling (Bram Vanparys van The Bony King of Nowehere).
undefined
undefined
Jan De Smet «Naar klassieke maatstaven is hij geen groot zanger, maar dat kunnen we van Tom Waits ook zeggen, hè. Er zijn veel mensen die platen van Céline Dion kopen, naar het schijnt een heel goede zangeres. Alleen: daar kan ík nu eens geen minuut naar luisteren.»
Bram Vanparys «Dat hij een slechte gitarist zou zijn, klopt evenmin. Op akoestische gitaar heeft hij een volstrekt unieke stijl en sound ontwikkeld. En hij is een briljante ritmegitarist: hij speelt misschien nonchalant, maar altijd in een groove.
»Je hoort het: ik ben een fan.»
HUMO Met welke plaat kan een pakweg zestienjarige Dylan-leek volgens jullie het best aan zijn gigantische oeuvre beginnen?
De Smet «Zeker niet met 'Bob Dylan at Budokan': ligt wel vlot in het gehoor, maar 't is niet het echte werk. Ga voor het punkgevoel dat in het heilige triumviraat 'Highway 61 Revisited', 'Bringing It All Back Home' en 'Blonde on Blonde' zit.»
Vanparys «Als ik moet kiezen: toch 'Bringing It All Back Home'. Op die plaat is z'n stem super, en je hebt het beste van de twee werelden: de A-kant met band, de B-kant akoestisch. De teksten zijn bovendien ijzersterk, en de nummers van het eerste tot het laatste geniaal.
»Dat is op 'Blonde on Blonde' ook wel zo, maar 'Bringing It All Back Home' is net iets toegankelijker.»
undefined
undefined
Het volledige interview leest u op dinsdag 17 mei in Humo 3689/20.
