Jonge Leeuwen: Dion-Johan Cools (21), buitenbeentje bij Club Brugge

Als kind voetbalde hij één seizoen bij de jeugd van Anderlecht. Niet zo vreemd als je opgroeit in het Vlaams-Brabantse Overijse. Maar Dion-Johan Cools – zijn aparte voornaam is een compromis tussen zijn Maleisische moeder en Belgische vader – is altijd een hartstochtelijke Club Brugge-supporter geweest. Met zijn Club Brugge ontvangt hij zondag Anderlecht: de club die van hem, tegen heug en meug, een rechtsachter maakte. ‘Elke voetballer wil toch laten zien dat híj de beste is?’

'Zelfs als kind riepen ze al 'Kleine Chinees!' om me uit evenwicht te brengen. Het lukte hen niet'

Persverantwoordelijke Kirsten Willem steekt zijn hoofd door het deurgat: of we koffie willen? Dion Cools wil iets anders: ‘Een koekske? Een frangipanneke?’ Willem aanhoort het zwijgend en keert terug met twee koffies, voor de fotograaf en mij. Cools’ ogen bliksemen vuur, maar het is gespeeld. Enkele tellen later gooit Willem voor ieder een zakje chocoladesnoep op tafel – het is Sinterklaasdag. Cools zal ze alle drie opeten.

Dion-Johan Cools «Het gaat goed, zéér goed zelfs. We spelen in een nieuw systeem, met vijf verdedigers. Mijn kwaliteiten komen nu het best tot hun recht: ik heb de conditie om de hele rechterflank voor mijn rekening te nemen. Dit moet mijn jaar van de doorbraak worden.

»Vorig seizoen speelde ik geregeld: soms goed, soms slecht. Dat was moeilijk om mee om te gaan. Bij de jeugd had ik het altijd redelijk makkelijk. Het was vanzelfsprekend dat ik speelde, ik moest mijn limieten niet opzoeken. Pas in Brugge heb ik voor mijn plaats moeten vechten.»

HUMO Je doelpunt tegen Panathinaikos, vorig jaar, verzekerde Club van een plaats in de Europa League. Mooie binnenkomer, voor een jonge debutant.

Cools «Vergeet niet: Thomas Meunier was geblesseerd. Een fantastische kerel, en een voorbeeld. Hij gaf me vaak advies. Alleen al door naar hem te kijken, leerde ik bij.»

HUMO Eén ronde verder, tegen Manchester United, werd je dolgedraaid door Nederlands international Memphis Depay.

Cools «Misschien was ik nog niet klaar, daar moet ik eerlijk in zijn. Al heb ik wél op Manchester gespeeld, dat neemt niemand me af. Maar ik ben wel even, met een harde klap, van mijn wolk gedonderd toen. Ik heb dat seizoen nog amper gespeeld. Dat was een les: ‘Blijf maar hard werken, zodat je op een dag misschien nog eens tegen hen mag spelen, of mét hen.’ Als we die wedstrijd vandaag opnieuw spelen, zou ik het veel beter doen.»

HUMO Gert Verheyen zegt: ‘Soms is hij te onstuimig’. En: ‘Soms heeft hij te veel zelfvertrouwen, waardoor zijn concentratie daalt.’

Cools «Correct. In balbezit ga ik soms te snel naar voor. En dat ik wat nonchalant ben, heb ik zelf al vaak aangehaald. Weet je, soms geef je je zo hard dat je met je hoofd niet helemaal bij de zaak bent. Maar ik werk eraan.»

HUMO Is het toeval dat je nu onder trainer Ivan Leko helemaal ontbolstert? Hij was het die je drie jaar geleden bij Oud-Heverlee Leuven liet debuteren.

Cools «Toen ik hoorde dat hij onze trainer werd bij Brugge, dacht ik: nu zal het lukken! Maar het draaide anders uit. Ik speelde in het begin weinig, en zat zelfs geregeld in de tribune. Dat was slikken. Ik denk dat ik eerlijk mijn plaats heb afgedwongen. Hij heeft me niet bevoordeeld, dat zou ook niet fair zijn.»

HUMO Bij OHL merkte Leko je op in een oefenduel. Jij stond op vertrekken naar Woluwe-Zaventem, waar je zelfs al was voorgesteld en het clubtenue had ontvangen. Maar Leko zei: ‘Ik zie iets in die jongen: houden!’

Cools «Als 18-jarige wil je de wereld laten zien wie je bent. Ik was bereid tijdelijk een stap terug te zetten. Makkelijk was dat niet: Woluwe-Zaventem kwam uit derde klasse en was vergeleken met OHL nog een amateurclub. Godzijdank heb ik de juiste beslissing genomen door toch te blijven. ‘Jij traint volgend seizoen met de A-kern mee,’ beloofde Leko. Zo heeft hij mijn carrière gelanceerd. Toen hij enkele maanden later werd ontslagen, heb ik een bericht gestuurd om hem te bedanken voor die kans.»

HUMO Je speelde alle wed-strijden en OHL promoveerde weer naar de Jupiler Pro League. Maar jij ging niet mee: je vertrok naar Club Brugge.

Cools «Mijn contract liep af en er was interesse van Club Brugge, de club waar ik al heel mijn jeugd supporter van was. Nu, het is niet omdat Brugge op de deur klopt, dat je meteen moet opendoen. Maar het bestuur in Leuven gaf me niet het gevoel dat ze absoluut in mij geloofden. Sportief en financieel was Brugge de juiste stap. Dat ik niet direct zou spelen, nam ik erbij. Onder Michel Preud’homme trainden we vaak tactisch, en als je dan tussen spelers als Hans Vanaken, Victor Vazquez, Ruud Vormer en Lior Refaelov kan lopen, word je daar automatisch beter van.»

HUMO Je ouders hielden lang de boot af voor ze je als 9-jarige naar OHL lieten gaan.

Cools «Voetbal was op dat moment nog een spelletje. Ik zat goed bij Overijse, had er vrienden en het was dichtbij. Trouwens, hoe groot is de kans dat je het maakt? Ik had talent, maar ik was geen Charly Musonda. Daarvan wist je: als die er zijn hoofd bij houdt, zal hij het ver schop-pen.

»School was op dat moment het belangrijkste. Ik heb altijd mijn best gedaan: ik vond het belangrijk om mijn diploma te halen. Pas toen ik klaar was met het middelbaar, ben ik me voluit op het voetbal gaan toeleggen. Ik liet zelfs het galabal aan mij voorbijgaan, omdat ik de volgende dag training had. Ik heb mijn diploma afgehaald en ben naar huis gegaan. Soms moet je dingen opgeven om iets te bereiken.»

undefined

undefined

'Voor sommigen kom ik arrogant over. Ik ben zelfverzekerd, maar ik heb ook een kwetsbaar kantje.'

HUMO Als 14-jarige trok je naar Anderlecht.

Cools «Door een hervorming speelde de jeugd van OHL plots alleen nog tegen kleinere ploegen. Dan ontwikkel je je niet. Anderlecht was al langer geïnteresseerd en kwam met een mooi plan: ze zouden me ’s ochtends thuis oppikken om me naar school en de training te brengen. Zo’n dag begon om 6 uur ’s ochtends, en om 9 uur ’s avonds was ik terug thuis. Niet evident voor een jongen van 14, vooral mentaal was het zwaar. Ik heb er veel geleerd, en Anderlecht wilde me ook niet kwijt, maar na dat jaar ben ik naar OHL teruggekeerd – de eerste ploeg was ondertussen weer naar eerste klasse gepromoveerd.»

HUMO Was je blauw-zwarte supportershart dan geen reden om niet naar Anderlecht te gaan?

Cools «Mijn vader maakte er nog een grap over: ‘Trek in je eerste wedstrijd maar een Club-truitje onder dat van Anderlecht aan.’ (lacht) Voor alle duidelijkheid: dat heb ik níét gedaan. Natuurlijk deed het pijn, maar je mag je toekomst niet van zoiets laten afhangen. Brugge was toen geen optie, want ik wilde absoluut niet bij een pleeggezin of in een spelersappartement worden ondergebracht.»

HUMO Wel dapper van je om in de Brusselse rand als supporter van Club Brugge door het leven te gaan.

Cools «Het waren de gloriejaren van Anderlecht, makkelijk was het niet. Maar ik was zeker geen geïsoleerde strijder van blauw-zwart – mijn papa was er ook één, zijn moeder is West-Vlaamse. Gert Verheyen was mijn idool. Toen hij me als bondscoach van de beloften voor het eerst opriep, zeiden mijn vrienden: ‘Vraag een handtekening!’ Dat heb ik maar niet gedaan (lacht).»

HUMO Er bestaat een foto van jou met François Sterchele.

Cools «Die foto is gemaakt op een sportkamp waar hij langskwam. Zijn overlijden was een shock, ook al was ik nog een kind. Het maakte me blij om François te zien spelen, hij was een beetje zot. Hij speelde net als ik voor OHL en Club Brugge: dat schept een band.»

HUMO Bij Anderlecht botste je op Charly Musonda, die nu in het tweede elftal van Chelsea speelt. Jij was net als hij een nummer 10.

Cools «De concurrentie bij Anderlecht was moordend. Ik werd er uiteindelijk als rechtsachter uitgespeeld. Eigenlijk hebben ze bij Anderlecht de basis gelegd voor de speler die ik nu ben. Niet dat ik graag op rechtsachter speelde, maar ik spéélde tenminste. In een ploeg met de beste spelers van mijn leeftijd, we werden kampioen met 20 punten voorsprong.»

Fotomodel

HUMO Jeugdspelers bij grote clubs, en vooral ook hun ambitieuze ouders, kijken vaak neer op de backposities.

Cools «Logisch. Binnenkort wordt de Gouden Schoen uitgereikt: naar wie denk je dat hij zal gaan? Niet naar een verdediger, want die is niet zo beslissend als een spelverdeler of aanvaller. Zíj staan in de spotlights. Ik ben een teamspeler en heb er vrede mee: winnen is het belangrijkste.»

undefined

'Soms moet je dingen opgeven. Ik haalde mijn diploma op zonder naar het galabal te gaan: ik had de volgende dag training'

HUMO Eric Gerets, iconische rechtsachter van Standard en de Rode Duivels, won de Gouden Schoen in 1982.

Cools «Euh, mijn kennis van de Belgische voetbalgeschiedenis is beperkt… Maar ik blijf erbij: 90 procent van de Gouden Schoenen gaat naar aanvallende spelers.»

HUMO Is het ijdelheid?

Cools «Elke voetballer heeft toch een ego? En wil laten zien dat híj de beste is? Bij de ene is het misschien wat groter dan bij de andere, en wellicht speelt het mij ook parten. Ik zeg niet dat ik van de Gouden Schoen droom, maar als rechtsachter is het al bij voorbaat niet evident om hem ooit te winnen.»

HUMO Over ijdelheid gespro-ken: bij de beloften van OHL maakte je enkele slechte maanden door. Niemand snapte het, tot bleek dat het lag aan een behandeling tegen acne.

Cools «Vooraf stelden ze mij gerust: ik zou misschien wat last hebben van droge lippen, maar verder niets. Niet dus: mijn lichaam bleek er slecht op te reageren. Na enkele maanden hebben we de link met die behandeling gelegd, en zijn we ermee gestopt.

»Kijk, zeker als jonge gast wil je er altijd goed uitzien. Geen enkele puber heeft graag puistjes. Soms heb ik er nog last van, misschien wel door al die chocolade (lacht). Nu, het is niet zo dat ik er als een fotomodel wilde uitzien.»

HUMO Daar ben je vast al voor gevraagd.

Cools (grijnst) «Jawel, maar op dit moment is het nog niets voor mij. Later, misschien.»

HUMO Je komt heel zelfbewust over. De grens met arrogantie is flinterdun.

Cools «Die lijn ken ik. Ik ben níét arrogant, maar voor sommigen kom ik zo over: ik word er soms op aangesproken. Dat mag, maar mijn antwoord is altijd hetzelfde: oordeel niet over iemand die je niet kent. Ik ben zelfverzekerd, maar ik heb ook een kwetsbaar kantje. Je moet mij gewoon goed kennen om te weten hoe ik in mekaar steek.»

HUMO Alles lijkt van je af te glijden.

Cools «Ik voel niet snel stress. Ook niet die keer in Manchester. Mooi stadion, dat wel. Je hoort het lawaai, dat drie keer zo luid is als wat je hier gewoon bent. Maar ik was niet overdonderd. Ik ben die avond gewoon overklast, meer was het niet. In alle eerlijkheid: ik had mijn rechtstreekse tegenstander wat onderschat.»

HUMO Zelfbewustzijn dat overmoed wordt.

Cools «Een klein beetje (grijnst).»

HUMO Bij OHL pakte je eens rood, wat in het verslag op de clubwebsite ‘terecht’ werd genoemd. Prompt diende je de auteur van antwoord.

Cools «Dat was absoluut geen rood! (lacht) Ik heb het moeilijk als iemand het niet met mij eens is. Ik zal jouw punt proberen te begrijpen, maar ik zal er zeker voor zorgen dat jij het mijne begrepen hebt. Ik laat niet over me heen lopen (lacht).»

HUMO Waar heb je dat van?

Cools (denkt na) «Ik heb een sterk karakter, ik laat me niet snel kleineren. Als halve Belg heb ik als kind heel wat commentaar moeten verduren – op wedstrijden, maar ook daarbuiten. Blijkbaar is het makkelijker om op gekleurde spelers af te geven. Als ze denken dat ze je uit evenwicht kunnen brengen, durven mensen dingen roepen als: ‘Kleine Chinees!’ Het gebeurt vaker dan je denkt. Makkelijk was het niet, maar het heeft me wel een gevoel van trots gegeven: ‘Praat maar zoveel je wilt, mij raakt het toch niet.’»

HUMO Je moeder is Maleisische, je vader Belg. Je hebt beide nationaliteiten…

Cools «… en dat maakt me trots. Ik heb Maleisische genen, maar ik woon in België en voel mij evenveel Belg als jij. Maleisië is een mooi land, maar vanuit economisch standpunt niet te vergelijken met Europa. Mijn mama heeft veel moeten achterlaten, en ze sprak geen woord Nederlands – nog altijd spreek ik Engels met haar. Dat was vast niet makkelijk. Maar ze heeft een sterk karakter, van haar heb ik het: wij laten ons niet doen.»

HUMO Hoe leerde ze je vader kennen?

Cools «Mijn papa trok als student met de rugzak door Maleisië. In Kuching kwam hij mijn mama tegen, en ze zijn beginnen te daten (lacht). In die tijd betekende dat nog brieven schrijven en afspreken: mijn papa is een paar keer terug naar daar gevlogen, en mijn mama naar hier.

»Ze trouwden en gingen in België wonen, maar toch ben ik in Maleisië geboren: mijn mama wilde liever daar bevallen. Om dicht bij haar familie te zijn, denk ik. Mijn Belgische grootouders waren er ook bij. Na een maand of drie, toen ik oud genoeg was om te vliegen, zijn we naar België teruggekeerd.»

HUMO In ‘Dubbelbloed’ op Radio 1 noemde jij je vader ‘een avonturier’.

Cools «Met de rugzak door Maleisië trekken: ik durf dat niet. Ik ben blij als ik naar Maleisië kan, maar als je me vraagt: ‘Wil je er wonen?’ Nee, liever niet. Maleisië is niet mijn thuis. Ik zie eruit als de mensen daar, maar ik voel me niet zoals zij. Alleen al die hitte: die word je nooit gewoon.

»Ik kom er niet zo vaak. Het is zestien uur vliegen. Twee jaar geleden was ik er 20 dagen. Ik kreeg voortdurend bezoek: allemaal mensen die ‘die voetballer’ wilden zien, tot ‘de tante van de nicht van je neef’ toe (lacht). Zo heb je geen vakantie en rust je niet uit. Daarom ben ik niet teruggegaan vorige zomer. Je gaat ook niet voor een week, daar is het te ver voor, maar voor vier weken: heel je vakantie gaat eraan op. Dan verdeel ik mijn tijd liever over België en Spanje.»

undefined

undefined

'Als ik ooit naast mijn schoenen loop, zal mijn papa me een stevige klap voor mijn kop verkopen.'

HUMO De dag komt misschien dat je moet kiezen tussen de Rode Duivels en de Maleisische nationale ploeg.

Cools «Zolang ik niet voor de keuze sta, zal ik me daar nooit over uitspreken. Ik wéét het ook nog niet. Qua ranking en professionaliteit heeft België de betere kaarten. Maar een definitieve keuze is het niet.»

Blankenberge

HUMO Je ouders zijn voetbalgek.

Cools «Mijn mama nog meer dan mijn papa. Zij kwam naar de meeste van mijn trainingen kijken, op de terugweg van haar werk. Toen ze nog in Maleisië woonde, supporterde ze al keihard voor Liverpool. In Maleisië zijn ze gek van de Premier League. Mijn voornaam is geen toeval.»

HUMO Dion-Johan.

Cools «Mijn mama lag in het kraambed in Maleisië toen ze naar ‘Match of the Day’ keek. Ze zag ene Dion Dublin (ex-Manchester United, op dat moment spelend voor Coventry, red.) scoren, en dacht: ‘Wat een mooie naam!’ En Johan Cruijff was het idool van mijn papa. Daar hebben ze samen dus iets van gemaakt. Maar ik klaag niet: ik ben absoluut blij met mijn naam.»

HUMO In ‘Dubbelbloed’ zat ook een mooie boodschap van je papa voor jou en je vrienden: ‘Jullie verstaan de kunst om geweldig te genieten van het nu. Maar er zit zoveel meer in jullie. Blijf eerbaar en nederig, en geloof steeds in jezelf.’

Cools (glimlacht) «Zo is mijn pa: uit het niets kan hij iets moois creëren. Wees nederig, loop niet rond als een dikkenek: zo zit hij zelf ook in mekaar. Als ik ooit naast mijn schoenen loop, zal hij me een stevige klap voor mijn kop verkopen.

»Ik verdien goed, maar mijn ouders beheren mijn geld, en dat doen ze prima. Zij gaan mij echt niet verwennen omdat ik een bekende profvoetballer ben. Zij weten: op een dag is het gedaan, en dan zal ik het nog goed kunnen gebruiken. Op dat vlak zijn ze zeer slim en realistisch. Ik heb geen zorgen.»

HUMO Je woont in Blankenberge.

Cools «In het vakantiehuis van de familie. Een simpel rijhuis, in het centrum. Zo spaar ik ook geld uit: ik hoef niets te huren. Als kind bracht ik er vaak vakanties door. De eerste keer dat ik er terugkwam, riep dat veel herinneringen op: ik heb er nog leren fietsen. Best bijzonder: ik speel bij de club van mijn jeugd, en ik woon in het huis van mijn jeugd.»

HUMO Je vader mocht in ‘Dubbelbloed’ een nummer voor je kiezen. Hij koos er één van The Script.

Cools «‘Hall of Fame’. Omdat hij oprecht hoopt dat ik ooit bereik wat ik nastreef. En ook… (zwijgt) Mijn grootvader – een Brusselaar, met wie ik Frans sprak – was een groot voetballiefhebber. Hij haalde me op van school, en bracht me naar de training. Hij deed zóveel voor mij, dat vergeet ik nooit. Een paar maanden voor mijn debuut in de eerste ploeg bij Leuven is hij gestorven. Het is jammer dat hij niet kan zien wat ik nu allemaal doe. Misschien ziet hij mij vanuit de hemel, wie weet. Daarom zegt mijn vader: ‘Doe het niet alleen voor jezelf, doe het ook voor hém.’ Alles wat ik al heb bereikt, heb ik te danken aan mijn grootvader.»

HUMO Tijdens de fotoshoot zag ik op je rug een subtiel getatoeëerde cijfercombinatie: 12.03.14.

COOLS (stil) «De sterfdatum van mijn opa. Wij leken als twee druppels water op elkaar. Ik kon twee dagen bij hem zitten en me geen seconde vervelen. En maar lachen! Toen hij stierf, heb ik het heel moeilijk gehad. Ik mis hem nog elke dag. Maar dat is de gang van het leven, zeker?»