Jonge leeuwen: Julia (18), dochter van Alain Grootaers

Zeven jaar geleden verkaste het gezin van Julia Grootaers (18) zonder omkijken vanuit Antwerpen naar één van de broeierigste, mooiste en leegste percelen van Spanje: het heuvelland van Málaga, een streek waar de inwoners als ‘De ansjovissen’ bekendstaan. Julia is enig kind van Jakobien Huisman en Alain Grootaers. Haar vader was vroeger hoofdredacteur van P-Magazine, televisiepersoonlijkheid en bedenker van de term ‘BV’, vandaag is hij olijfboer. En hij blijft te allen tijde de op één na bekendste van de Grootaers-broers.

'Ik bikinibabe? Néé! Ik denk ook niet dat papa zijn toestemming zou geven'

HUMO ’t Is vast voor het eerst dat ik met iemand praat wier tweede naam Koba is, de bijnaam van Jozef Stalin. Zijn je ouders fan van Russische dictators?

Julia Grootaers (lacht) «Nee. Het komt van een traditie in de familie. Mijn overgrootmoeder heette Jakoba, mijn mama Jakobien, dat wordt met elke generatie doorgegeven. Ik heet Julia Koba – wat je uitspreekt als Juul-Jakoba.»

HUMO Je bent 18 en staat dus op de dorpel van de volwassenheid. Hoe hebben je ouders je daarop proberen voor te bereiden?

Grootaers «Met alcohol, vooral. ‘Probeer nu toch, Julia. Allee, probéér het.’ Mijn ouders houden van een glaasje, papa maakt zijn eigen likeur – het moet voor hen moeilijk zijn om te snappen dat ik geen alcohol lust. Mojito’s, ja – maar vooral omdat daar zoveel suiker in zit.

»Verder hoef ik niet voorbereid te worden. Al op mijn 10de zijn we met het gezin door Azië gereisd, toen heb ik een vol jaar met geen enkel kind gepraat, en dat ging ook. Volwassen zijn: ik heb dat al lang door (lacht).»

HUMO Een jaar na die lange reis zijn jullie in Spanje komen wonen. Hoe lang en hard hebben je ouders op jou moeten inpraten voor je vrijwillig meeging?

Grootaers «Zeer lang. Ik ben overstag gegaan nadat ze me twee geitjes hadden beloofd.

»Het heeft wel nog drie jaar geduurd voor ik ze gekregen heb. Brownie en Toffee: superschattig. Net hondjes: overal waar ik ging, trippelden ze me achterna. Het was hartverscheurend toen ze al na enkele maanden stierven. Achteraf hebben we gehoord dat we ze hadden moeten inenten: als geiten niet in een kudde leven, blijken ze veel kwetsbaarder.»

HUMO Wat miste je in die beginperiode het meest aan België?

Grootaers «Mijn vrienden. In het begin kende ik hier niemand. Een goede vriend van mijn ouders, een Brit, heeft mij toen voorgesteld aan een paar Engelse kinderen die hier in de buurt woonden.»

HUMO Er waren ook de kindjes op je nieuwe Spaanse school.

Grootaers «Ja, maar ik werd in het begin een beetje gepest. Ik werd gezien als een bedreiging, denk ik. Al zou ik niet weten op welk vlak. Ik verstond de Spaanse taal sneller dan ik ze sprak – het gebeurde dus vaak dat ik kinderen achter mijn rug over mij hoorde roddelen, maar dat ik niets terug kon zeggen.

undefined

'Op school in Spanje stomen ze je klaar voor een verhuizing naar het buitenland. Letterlijk: 'Ga er vooral niet van uit dat je hier een job zal vinden''

»Na het eerste jaar ging het beter. In het eerste middelbaar is alles voor iedereen nieuw en moeilijk: toen stond ik weer op gelijke voet met de andere leerlingen.»

HUMO Wat zijn je ervaringen met het schoolsysteem hier?

Grootaers «In het begin was dat... een cultuurschok. Extreem klassiek, creativiteit nul en volledig gericht op dikke cursussen die je uit het hoofd moet leren. In België hadden mijn ouders me naar een steinerschool gestuurd – één van de beste beslissingen die ze ooit hebben genomen. Daar deden we aan schilderen, naaien, breien, je kon voor houtbewerking kiezen... Ik pluk daar nog altijd de vruchten van. Ik schilder graag en veel, dat zal altijd een passie blijven. Mijn schilderijen zijn trouwens te zien op juliakoba.com (lacht).»

»Dat was ook één van de dingen die ik hier het meest miste: een school waar ze je in alle vrijheid jezelf laten zijn.»

HUMO Je bent net klaar met de middelbare school. Wat volgt er nu?

Grootaers «Ik neem een gap year. Ik weet nog niet goed wat ik wil, en wil vooral niets overhaasten. En ik wil reizen. In februari ga ik naar Ecuador, een programma voor vrijwilligers, om verwaarloosde en uit de illegale handel geredde dieren te rehabiliteren en vrij te laten in het Amazonewoud. Ik hou van dieren, iets als biologie of zoölogie zou ik wel zien zitten. Het allerliefst in Engeland of Schotland. Omdat ze daar aan de universiteiten goede zoölogieprogramma’s hebben en ook omdat ik daar nog niet geweest ben.»

HUMO Jullie wonen afgelegen, in de heuvels rond het dorpje Periana. Uitgaan met de fiets is vast geen optie.

Grootaers «Ik heb al vijf jaar niet meer gefietst. Soms ga ik te voet naar het dorp, maar dan ben ik een halfuur onderweg. Ik heb mijn rijbewijs nog niet en moet dus altijd aan mijn ouders vragen of ze me willen brengen en oppikken. Zeker ’s nachts wandel ik niet graag.»

HUMO Omdat je je niet veilig voelt?

Grootaers (lacht) «Nee. In zo’n klein dorpje gebeurt nooit iets. ’t Is niet zoals in de stad, waar het vol creeps zit. In Periana zijn er ook creeps, maar ik kén ze: zatlappen die op een bankje hun roes uitslapen en verder niemand lastigvallen.

»In Periana zijn er nauwelijks uitgaansmogelijkheden. In de zomer heeft elk dorp in de omgeving wel zijn eigen feest. De feria, kermissen van vijf dagen. Alle jongeren uit de buurt gaan dan van feest tot feest: plezant!»

Rare jongens

HUMO Dit is jaar zeven na de verhuizing: voel je je in de eerste plaats Belgisch of Spaans?

Grootaers «Een Spaanse zal ik nooit worden. Overal waar ik kom, zien ze mij – nog steeds – als een ‘guiri’. Spaans voor: buitenlander, vreemde. Dat is niet noodzakelijk xenofoob of slecht bedoeld, maar ze maken altijd het onderscheid: ‘Dát is er één van ons, die daar is een guiri.’ Alleen al omdat ik blond ben, zal ik altijd tot die tweede categorie behoren. Ik zal dus, bij gebrek aan andere opties, nog wel een Belgische zijn.»

HUMO Zijn jullie hier dan buitenbeentjes?

Grootaers «Ze beschouwen ons duidelijk als rare mensen, ja (lacht). Kijk, Spanjaarden zijn bijzonder traditioneel. Ze hebben bijvoorbeeld vaste tijdstippen voor alles, een uurschema waar ze nooit van afwijken. Onze buurman ontbijt nooit. Wél: een koffie, een droog koekje zonder smaak en soms een anijsdrankje – ze zeggen dan dat dat de aderen openzet. Daarna gaan ze aan het werk. Als mijn ouders ’s middags in het plaatselijke café willen trakteren, antwoorden ze vaak: ‘Het is te vroeg, ik drink over tien minuten pas mijn koffie.’ Ze vinden het raar dat wij eten als we honger hebben. Ze vinden het raar dat we af en toe eens een dagje naar de stad Málaga gaan. Of naar het strand.»

undefined

'Heel stom, maar het werkt: als mensen denken dat je zot bent, blijven ze uit je buurt'

HUMO Ik las dat het op jullie Azië-reis vaak net de bedoeling was om als rare snijbonen over te komen.

Grootaers «Vooral in India zijn de mensen nogal opdringerig – eigenlijk proberen ze je op straat voortdurend hun winkeltjes in te lokken. Om daar vanaf te zijn, hebben we een heel onnozel liedje gemaakt, met bijbehorend dansje. Telkens als we werden aangesproken, begonnen we als drie uitzinnigen in het rond te springen. Heel stom, maar het werkte: als mensen denken dat je zot bent, blijven ze uit je buurt.»

HUMO Is dat een traditie die gebleven is?

Grootaers «In Spanje zijn ze niet zo opdringerig. Maar we houden wel van zingen. Mijn vrienden bekijken ons vaak met een rare blik (lacht).»

undefined

HUMO Wat als 10-jarige grappig is, is op je 18de mogelijk gênant.

Grootaers «Ik kom voortdurend in gênante toestanden terecht. Mijn ouders doen het erom, denk ik. Dan zijn we gewoon op straat aan het wandelen, beginnen ze ineens onnozel te zingen. Meestal een Engels lied waarvan ze de tekst veranderen. Ik weet niet van welke artiest het oorspronkelijke lied is, maar onlangs zongen ze van ‘Psycho Chicken / P-p-p-p-p-p-p-psycho Chicken!’ (het origineel is van Talking Heads, de chicken-versie van The Fools, red.) Ze vinden dat dan vooral zélf heel grappig.

»(Glimlacht) Je leert daarmee leven, hoor.»

undefined

'Op mijn 10de zijn we met het gezin door Azië gereisd, toen heb ik een vol jaar met geen enkel kind gepraat.'

Ster in Bollywood

HUMO Wat gaat er door je heen als ik het woord ‘eiland’ laat vallen?

Grootaers «Niets bijzonders. Waarom? Heeft dit iets met ‘Expeditie Robinson’ te maken?»

HUMO In het begin van de lopende eeuw heeft je moeder inderdaad twee keer meegedaan aan ‘Expeditie Robinson’. Toen zei ze dat, door die ervaringen, een eiland voor jou een nare plaats geworden was, ‘waar mensen geweldig afzien en waar ze in één klap tien kilo magerder worden’.

Grootaers (lacht) «Daar ben ik ondertussen vanaf. Het woord ‘eiland’ klinkt goed. Ik zou er graag eens eentje bezoeken.»

HUMO Ik zag dat er op de bekende filmwebsite IMDb.com een pagina aan jou gewijd is. Er staan geen rollen of verdere informatie bij, maar...

Grootaers (enthousiast)«Echt, ik sta daar op?! Kei-cool! Een signaal: dat betekent dus dat ik ooit wel iets móét gaan doen in de filmindustrie (lacht).»

HUMO Heb je die ambities dan?

Grootaers «Ik denk er af en toe aan. Niet dat ik ooit acteerklas of zo heb gevolgd: die zijn hier moeilijk te vinden.

»Nu ik eraan denk... Samen met mijn ouders heb ik ooit meegedaan aan de opnames van een Bollywoodfilm. Wellicht sta ik daarom op IMDb.»

HUMO Daar mag je meer over vertellen.

Grootaers «Tijdens onze Azië-reis hebben we in Bombay een Vlaamse jongen leren kennen. Hij heeft ervoor gezorgd dat we als figuranten konden meespelen in ‘Singh is Kinng’, dé Bollywood-blockbuster van dat jaar. Tijdens een dansscène in een disco zie je mij een seconde met mijn arm zwaaien. Mama hebben ze er helemaal uitgeknipt, maar papa mocht een dag extra meedraaien als hotelportier. Wie goed oplet, ziet hem op gegeven moment een paar valiezen op een wagentje voorbijrollen.

»Mama heeft toen nog een foto genomen van mij en grote ster Akshay Kumar. Niet dat we toen wisten dat hij zo bekend is – maar overal waar we die foto lieten zien, waren de Indiërs toch fel onder de indruk (lacht).»

HUMO Wat zijn de belangrijkste waarden die je ouders je hebben proberen mee te geven?

Grootaers «Dat ik van het leven moet genieten. En dat ik nooit ‘nooit’ mag zeggen: je weet toch niet wat er nog op je pad komt. Mijn ouders zijn daar zelf het beste voorbeeld van. Papa heeft politieke wetenschappen en economie gestudeerd, heeft bladen opgestart en is vaak op televisie gekomen, mijn mama heeft een vertalersopleiding gevolgd en maakte reisreportages. En nu zijn het olijfboeren. Dan denk je toch: ‘What the fuck?!’ (lacht)»

HUMO Vind je het vreemd om je voor te stellen dat jouw vader, de gemoedelijke agrariër, ooit testosteronbladen als P-Magazine en Ché uit de grond heeft gestampt? Hij was Vlaanderens voornaamste promotor van de bikinibabe.

Grootaers «Ja. En nee. Ik denk niet dat papa echt heel veel is veranderd sinds toen. Een beetje filosofischer geworden, misschien. Ouder en wijzer: zoiets. Een job als hoofdredacteur van P-Magazine: dat doe je niet meer als je zo oud bent als hij nu, hè. Omdat je na verloop van tijd vanzelf inziet: ‘Dit is misschien een beetje een nutteloze job. Tijd dat de jongere generatie het overneemt.’»

HUMO Je hebt zelf de juiste leeftijd bereikt: zou het jou iets lijken om er een deeltijdse carrière als bikinibabe bij te nemen?

Grootaers (fronst de wenkbrauwen) «Néé! En ik denk niet dat papa zijn toestemming zou geven.»

Romcomrelatie

HUMO Gaan jullie eigenlijk nog vaak op bezoek in België?

Grootaers «Normaal elk jaar, maar nu is het al wat langer geleden. Ik zie mijn familie dus niet zo vaak. Normaal gaan we in België sowieso naar de bomma. En naar de vrienden. We zien niet altijd de hele familie: dat zijn namelijk heel veel mensen, in ons geval.»

undefined

HUMO Denk je dat je later, na je studie, terug in Spanje komt wonen?

Grootaers «Dat hangt af van waar ik werk vind. Op school lijken ze ons klaar te stomen voor een verhuizing naar het buitenland. Letterlijk: ‘Ga er vooral niet van uit dat je hier een job zal vinden.’ In Málaga gaat het goed: dat is een bruisende stad met veel toerisme. Maar op de campo, de boerenbuiten, is het schrijnend. Een paar jaar geleden stond de werkloosheidsgraad voor jongeren hier in de streek op 50 procent. Dat is immens.»

HUMO Je vader zei in een interview: ‘Dit jaar zijn er al twee boeren gevonden die zich aan één van hun olijfbomen hebben opgehangen.’

Grootaers «Erge toestanden. In ons dorp zijn er een paar stinkend rijke boeren, al zie je dat er niet aan. Al de rest heeft het moeilijk om het hoofd boven water te houden. De prijzen van de olijfolie zijn een tijdje geleden ook nog gekelderd.»

HUMO Ondervinden jullie daar veel last van?

Grootaers «Dat valt mee, omdat we bijna exclusief naar België exporteren. We steunen de plaatselijke economie wel – een deel van onze olie kopen we van de lokale boeren, we zorgen een beetje voor werkgelegenheid – maar van de crisis in Spanje voelen we minder dan onze omgeving. Wat niet wegneemt dat mijn ouders nu opmerkelijk minder verdienen dan destijds in België. Dat valt zelfs niet te vergelijken.»

HUMO Zuid-Spanje is traditioneel een streng gelovige streek: merk je dat?

Grootaers «Bij de mensen van mijn generatie: nee. Sommigen slaan nog wel een kruisje als ze een kerkgebouw passeren, that’s it. De generatie van mijn ouders is geloviger, maar toch ook voornamelijk als het hen uitkomt.

»De feesten in de streek zijn bijna allemaal religieuze feesten. Zoals Semana Santa, de Heilige Week rond Pasen. Stoeten met heiligenbeelden die op de kar of de schouders door de straten worden gedragen, met veel lichtjes en kaarsen. En een gigantische massa volk, onder wie veel mensen die dan luidkeels huilen of zot doen (lacht). De kleine kindjes lopen dan ook een beetje akelig gekleed; precies kleine bruidjes. Mooi, maar eng. En de rest dost zich uit in van die lange gewaden en punthoeden.»

HUMO In de souvenirwinkel zag ik daar poppetjes van. Ik ging ervan uit dat de Ku-Klux-Klan hier populair was.

Grootaers (lachje) «Zo ziet het er inderdaad helemaal uit. Ik geloof niet dat ze die link hier zelf leggen.»

undefined

'Ik heb het voorbije jaar véél gehuild.'

HUMO Praten jullie thuis over het geloof?

Grootaers «Constant. Niet omdat we gelovig zijn: papa en ik zijn atheïst. Mama is eerder agnost. Maar mijn ouders volgen het nieuws op de voet, en thuis spreken we daar voortdurend over. Over de impact die religie op de wereld en op mensen heeft. En over moslims, en de problemen die ze in België veroorzaken. Dat het met moslims te maken heeft, daar kan je niet meer omheen, vind ik.»

HUMO Kun je uitleggen waarom je atheïst bent?

Grootaers «Iedere mens wordt natuurlijk beïnvloed door zijn ouders. Maar je leert ook veel als je boeken leest, of iets van de geschiedenis af weet. Dat terugkerende patroon: mensen die zoveel opofferen en zich aan de voeten werpen van iets waarvan ze niet eens zeker weten dat het bestaat. En waarvan ook helemaal geen bewijs bestaat. Dat heeft in het verleden al zoveel ellende teweeggebracht, en nu nog steeds. History repeats itself...

»Ik kan me inbeelden dat sommige mensen religie als een houvast zien, en dat – na een sterfgeval of een trauma of zo – ook echt nodig hebben.»

HUMO Je meningen zijn uitgesproken genoeg om te vermoeden dat je een roerige puberteit hebt gekend.

Grootaers «Net niet. Ik heb van mijn ouders gehoord dat ik mijn puberteit overgeslagen heb.

»Misschien is het omdat ik enig kind ben, en daardoor vaak met volwassenen heb gepraat? Ik heb veel van mijn vriendinnen wel door een rare fase zien gaan, en ik snapte nooit wat er met hen scheelde.

»Ik heb wel wat problemen gehad op school, met het leren. Omdat ik heel snel gestrest ben en vaak paniek-aanvallen krijg. Ik leg mezelf voortdurend te hoge verwachtingen op: ‘Voor dit vak móét je een 9 halen. Voor dat vak zeker een 10. Het moet beter, beter, béter.’ Mijn ouders hebben me altijd gerustgesteld: ‘Het maakt niet uit als je eens faalt.’ Maar falen, ik kan dat niet. Ik heb toch redelijk wat breakdowns gehad, zeker als er een wiskunde-examen zat aan te komen.»

HUMO Is dat ook waarom je nu een sabbatical neemt?

Grootaers «Onder meer. Het gaat nu natuurlijk beter met me, omdat de middelbare school is afgelopen. Maar ik heb véél gehuild, het voorbije jaar. Ik wil binnenin eerst volledig tot rust komen. Gewoon iets doen wat ik leuk vind. Als ik later biologie ga studeren, zal ik daarvoor ook wiskunde moeten doen: ik moet een buffer inbouwen, zodat ik me straks niet opnieuw zo opwind.»

HUMO Heb je een Spaans vriendje dat je zal missen als je straks in Engeland studeert?

Grootaers «Nee. Nooit gehad. Veel meisjes die ik ken hebben vriendjes, maar ik snap nooit waarom (lachje). De jongens uit mijn school en dorp zijn niet echt...»

HUMO Marriage material?

Grootaers «Ja.»

HUMO Wat zoek je in een relatie?

Grootaers «Hoe zou ik dat moeten weten? Ik heb niets om mee te vergelijken. Iemand met wie je goed kan praten, veronderstel ik. Wat ze in alle romcoms zeggen dat je moet hebben: dát wil ik (lachje).»

HUMO Succes, en bedankt.