Jonge Leeuwen: Maxine Michiels (24), cowgirl en dochter van Paul Michiels

Diep verscholen in de stille Kempen ligt de Gipsy Horses Ranch, een onvervalste lap americana: de Star-Spangled Banner wappert er trots, countrymuziek schalt door de boxen, en zelfs het geblaf van de hond die me komt besnuffelen klinkt verrassend veel als ‘Trump! Trump!’ De viervoeter behoort toe aan Maxine Michiels, die met haar cowboyboots, lange wapperende haren en stoere blik het westernplaatje compleet maakt.

'Realistische dromen zijn onzin. Dream big or go home'

Naast cowgirl, model en zangeres gold Maxine tot voor kort officieel als vierde kind van Paul Michiels in een rij van zeven. Góld, dus, want onlangs onthulde Polle Pap dat hij nog een achtste kind heeft: het resultaat van een slippertje tijdens zijn wilde jaren als frontman bij Soulsister.

HUMO Hoe komt een meisje uit Heist-op-den-Berg op een Kempische ranch terecht?

Maxine Michiels «Als kind droomde ik er al van om paard te rijden, maar in mijn familie was er niemand die mijn passie voor dieren deelde. Dus stortte ik me op andere hobby’s: tennissen, tekenen, schaatsen... Eén van mijn vriendinnen volgde hier al rijlessen op de ranch, en heeft me een keertje meegenomen. ’t Was in één klap gedaan met de tennis- en tekenlessen (lacht). Vanaf dat moment kon je me ofwel op de schoolbanken vinden, ofwel hier tussen de paarden. Ondertussen werk ik hier fulltime.»

HUMO Wat vind je zo fijn aan deze ranch?

Michiels «Het ruige cowboysfeertje dat hier hangt. Ik heb enorm veel geluk gehad dat ik hier ben terechtgekomen, en niet op één of andere chique dressuurmanege. Je moet hier maar eens naar een rodeowedstrijd komen kijken: dat is niet voor pussies, hoor. Ik ben een echte adrenalinejunkie, altijd al geweest: als jong meisje kickte ik al op snelheid en stunts. En ik ben een competitiebeest. Als ik iets doe, wil ik er meteen ook de beste in zijn.»

HUMO Je behoort tot de allerbesten in het barrelracen. Vergeef me dat ik nog nooit van die sport gehoord had.

Michiels «Dat komt omdat barrelracen hier niet zo bekend is, maar in Amerika is het gigantisch populair. Daar is het ontstaan als het vrouwelijke antwoord op de rodeo, die uitsluitend voor mannen bestemd was. ’t Is een behendigheidssport, waarbij de deelneemsters met hun paard om ter snelst rond enkele vaten – barrels – moeten slalommen. In België kun je maar op drie plaatsen aan barrelracen doen. Het is een heel hevige sport, maar op mijn 12de toonde ik er al aanleg voor: ik had het juiste lichaam – zo’n lange sprinkhaan (lacht) – én ik was nergens bang voor. Al snel ben ik het wedstrijdcircuit ingerold. Twee jaar geleden heb ik aan het EK deelgenomen. Ik ben er uiteindelijk zevende geworden, maar in de top van het barrelracen komt het vaak aan op een honderdste van een seconde. De winnares op het EK had een tijd van 15,5 seconden, ik eentje van 15,7.»

HUMO Is het een gevaarlijke sport?

Michiels «Het kan gebeuren dat je paard bij een foute draai onderuitgaat, ja. Daarom moet je als ruiter goed tegenbalanceren, zodat je paard rechtop blijft. Bij zo’n internationale wedstrijd staan er dan nog eens duizenden mensen op je vingers te kijken: die juichende menigte, de adrenaline die door je lijf pompt... Dan komt het erop aan om je zenuwen de baas te blijven, want een paard voelt het meteen als je plankenkoorts hebt. Paarden zijn sowieso hoogsensitief: als je je als ruiter slecht voelt, voelt je paard dat ook.»

HUMO Je vader noemde je een paardenfluisteraar.

Michiels (lacht) «Zo zou ik mezelf niet meteen noemen. Mijn job houdt in dat ik jonge paarden, die nog nooit gezadeld zijn, moet trainen tot ze door amateurs kunnen worden bereden. Maar je kunt zo’n dier van 400 kilo natuurlijk niet efkes vragen om wat kalmer aan te doen. Je moet dus op zoek gaan naar andere manieren om te communiceren. (Haalt schouders op) Ons papa noemt dat dan paardenfluisteren.»

HUMO Ben je als Vlaamse cowgirl de sfeer al eens gaan opsnuiven in het echte Wilde Westen?

Michiels «Ja, ik heb al eens een halfjaar in Texas gezeten en binnenkort trek ik naar Oklahoma voor een paardenstage. Ik kijk er enorm naar uit, want ik voel me echt thuis in Amerika: alsof ik in het verkeerde land geboren ben! In Texas verbleef ik bij een familie op het platteland, waar de mensen nog héél conservatief en christelijk worden opgevoed. Ik moest daar drie keer per dag mee bidden voor het eten, terwijl ik niet eens gedoopt ben (lacht). Mijn gastfamilie vond dat mijn ouders mij mishandeld hadden, omdat ze me niet christelijk hadden opgevoed. Je kon er ook geen gesprek aanknopen met iemand zonder dat het meteen over God ging.»

HUMO De Texanen hebben je niet kunnen bekeren?

Michiels «Nee, ik ben overtuigd atheïst, al had ik wel respect voor de overtuigingen van mijn gastgezin: ze leren daar totaal andere dingen op school dan hier in Europa, hè. Zo vonden zij het compleet belachelijk dat ik in de evolutietheorie geloofde, en dat dat hier officieel in het leerplan is opgenomen. Zij geloven heilig dat de wereld in zeven dagen is geschapen. (Denkt na) Ach, als ik in Texas was geboren, geloofde ik dat nu vast ook.»

HUMO Zou je ooit definitief naar de VS willen verkassen?

Michiels «Eigenlijk wel, ja. Het is mijn grote droom om daar ooit in het professionele rodeocircuit mee te draaien: met een grote pick-up, een mobilhome en mijn paarden van de ene rodeoshow naar de andere trekken, en zo mijn geld verdienen. Als Belgisch buitenbeentje is dat natuurlijk niet evident, maar ’t is mijn grootste wens. Mensen zeggen me weleens dat ik mijn dromen beter wat realistischer zou houden, maar dat vind ik onzin: dream big or go home.»

Cowboy Paul

HUMO Komt je vader weleens naar een wedstrijd kijken?

Michiels «Ja. Vorig jaar heeft hij me zelfs gevraagd om hem te leren paardrijden, hier op de ranch. Ik heb hem een paar lessen gegeven, en ik moet zeggen: hij heeft echt talent. Al tijdens ons eerste ritje ging hij meteen in galop! Ons vader is al wel 68, maar qua lichamelijke capaciteiten lijkt hij veel jonger. Hij heeft natuurlijk ook meteen zo’n stoere cowboyhoed en cowboylaarzen gekocht (lacht).»

HUMO Jullie delen nog een passie: zingen.

Michiels «Ja, al blijft dat voor mij voorlopig nog een hobby. In het weekend treed ik weleens op, maar in de week focus ik me vooral op het paardrijden. Mijn favoriete muziekgenre is country: dat leunt natuurlijk perfect aan bij mijn werk op de ranch. Je verstaat countrymuziek ook veel beter als je in de rodeowereld zit.»

HUMO Zou je van zingen je beroep willen maken?

Michiels «Natuurlijk! Als meisje droomde ik er al van om ooit zangeres te worden. Nog altijd, eigenlijk. Er is niets leukers dan voor een publiek te mogen zingen – ik krijg daar echt een natural high van. Maar ik ken die wereld ook via mijn vader en ik weet hoe bikkelhard het eraan toegaat. Je moet als artiest keihard knokken én het geluk hebben dat je muziek aanslaat. Hier in Vlaanderen zie ik bijvoorbeeld veel zangers die hun geld verdienen met schlagermuziek, maar ik hou niet van dat genre. Vlaamse artiesten die ik wél goed vind, verkopen voor geen meter. Ik zou dolgelukkig zijn mocht ik ooit fulltime kunnen zingen, maar als die droom nooit uitkomt: even goed, hoor. Ik heb sowieso een droomjob hier op de ranch, dus ik ben al blij dat ik in het weekend af en toe mag optreden. Ons papa zegt dat ook: ‘Blijf jij nog maar een tijdje op twee paarden wedden.’ (lacht)»

HUMO De opvolging voor Soulsister lijkt anders verzekerd: ook Billie, de dochter van Jan Leyers, timmert aan een muzikale carrière.

Michiels «Ja, Billie gaat echt helemaal voor die muzikale droom. We hebben ooit nog samen een muziekstage gevolgd, en ik ken alle vier de zussen Leyers goed: héél toffe meiden. Als er een optreden van Soulsister is, spreken we weleens af om samen te gaan kijken. Nadien gaan we dan vaak nog samen uit, en da’s altijd ambiance verzekerd. Ik bewonder die vier: ze weten allemaal heel goed wat ze willen en gaan daar ook volledig voor. Zelf ben ik eerder geneigd om mijn dromen een beetje te compartimenteren.»

HUMO Je treedt af en toe op met je vader. Mag hij je ook zangadvies geven?

Michiels «Natuurlijk. Als hij op het podium staat, kan ik echt met open mond naar mijn vader staan kijken: hij is zo’n straffe zanger! Als hij iets te zeggen heeft over mijn zangtechniek, zal ik dus zeker luisteren.»

HUMO Herinner je je nog de eerste keer dat je een liedje voor hem zong?

Michiels «O ja, want dat was meteen ook de eerste keer dat ik ’m zag huilen. Ons papa kan echt geraakt worden door muziek, zeker wanneer hij ziet dat zijn kinderen zijn muzikale genen hebben geërfd. Toen ik de eerste keer voor hem zong, was hij helemaal van de kaart: ‘Ge doet mij schreeuwen.’ En vorige winter opnieuw: mijn tweelingbroer Lode speelt heel goed piano, maar is veel schuchterder dan ik. Ik had hem eindelijk zover gekregen dat hij samen met mij een liedje wilde brengen op het podium. Ons papa zat ook in de zaal, maar wist niets van ons plan. Toen we daar dan plots met ons twee op het podium stonden, zag ik de tranen in zijn ogen springen.»

undefined

'Mijn halfbroer beschouw ik als een accident de parcours van mijn vader. Ik vind het vooral sneu voor die jongen'

Duivenkot

HUMO Jij en je vader lijken een goede band te hebben. Was dat altijd zo?

Michiels «Het is ooit minder geweest. Na de scheiding van mijn ouders zag ik papa niet zoveel: het waren de gloriejaren van Soulsister, dus hij trad constant op. En hij had natuurlijk zijn nieuwe vriendin, Tineke.»

HUMO Je ouders gingen uit elkaar toen je 5 was. Herinner je je daar nog iets van?

Michiels «Nee, heel weinig. Mijn ouders hebben ons de overdreven dramatische taferelen altijd bespaard: ik heb nooit servies door het huis zien vliegen. Ondanks die scheiding heb ik absoluut niet te klagen over mijn jeugd: we woonden dan wel bij mama, maar hadden ook nog contact met onze vader. En niemand van de vijf kinderen heeft ooit aandacht of liefde te kort gehad, denk ik.»

HUMO Dat jouw vader je moeder verliet voor een vrouw die 28 jaar jonger was, werd destijds breed uitgesmeerd in de Vlaamse media. Ben je ooit kwaad geweest op hem voor die keuze?

Michiels «Natuurlijk. Toen ik zelf begon te puberen, ben ik serieus vragen beginnen te stellen bij de dingen: je vrouw en kinderen achterlaten, dat doe je toch niet? Ik kon dat leeftijdsverschil met zijn nieuwe vriendin ook moeilijk verkroppen: zij was even oud als mijn broer! En als ik dan ook nog zag hoe ongelukkig ons mama na die scheiding was... Toen zij overleed, werden al die emoties me te veel: ik was doodop. Ik heb toen besloten om de wrok en bitterheid tegenover mijn vader te laten varen. Want als ik uit die hele situatie één ding geleerd heb, is het wel dat je maar één moeder en één vader hebt. En de tijd met mijn moeder was op. Ik kon mijn vader nog een leven lang dingen verwijten, of ik kon het verleden proberen achter me te laten.»

HUMO Je was 15 toen je moeder stierf.

Michiels «Toen ik 12 was, werd ze ziek. Kanker. Pas in het allerlaatste stadium, drie jaar later, heeft ze ons verteld dat het terminaal was. Tot dan probeerde ze ons zoveel mogelijk te beschermen, denk ik. Ze wou niet dat we de hele tijd tegen de klok zouden leven. Achteraf gezien ben ik haar daar heel dankbaar voor, want die laatste weken voor haar dood waren verschrikkelijk.

»Ik krijg al jaren van mensen te horen ‘dat ik zo volwassen ben voor mijn leeftijd’. Ik ben er zeker van dat dat komt omdat ik al op zo’n jonge leeftijd mijn moeder heb verloren. Ik had natuurlijk mijn broers en zussen, dus ik stond er niet helemaal alleen voor, maar toch. Ons leven speelde zich ondertussen ook volledig in Heist-op-den-Berg af, dus bij papa in Lubbeek gaan wonen, was geen optie. Niemand van ons wilde ook echt weg uit het ouderlijk huis, en dat begreep papa wel. We hebben toen met alle broers en zussen besloten om samen in het ouderlijk huis te blijven wonen.»

HUMO Woon je er nog steeds?

Michiels «Ja, tegenwoordig woon ik er samen met twee van mijn broers, en mijn vriend woont zo’n beetje halftijds bij ons in. Superplezant hoor, want het huis is groot genoeg om iedereen zijn privacy te gunnen. Toen we nog pubers waren, botste het weleens, maar nu kunnen we ons niet meer voorstellen dat iemand zou weggaan. We zijn familie, maar ook elkaars beste vrienden: we gaan samen uit, hebben dezelfde vriendenkring... In het weekend is het soms een echt duivenkot. Dan komen al onze vrienden langs of geven we een feestje aan het zwembad. Ik heb zo’n romantisch toekomstbeeld, waarin mijn oudste broer gewoon bij ons blijft wonen als hij ooit kinderen krijgt. Dat we dan een nog grotere, hechtere familie worden.»

HUMO Wie doet er bij jullie eigenlijk de was?

Michiels «Toen we nog jonger waren, kwamen onze tantes vaak voor ons koken en wassen, maar nu doe ik dat. Maar ik zie mezelf niet als een soort Assepoester voor de jongens, hoor (lacht).»

HUMO Lijk je op je moeder?

Michiels «Ja, nogal sterk. Zelfs in die mate dat ik me nooit hoef af te vragen welk advies zij me zou geven als ik een probleem heb: ik moet gewoon naar mijn eigen gevoel luisteren om te weten wat mijn moeder zou doen. Mama kon andere mensen erg goed aanvoelen, en dat heb ik ook: mijn EQ is behoorlijk goed ontwikkeld (glimlacht). En ze was een geweldige mama voor haar vijf kinderen. Dat moedergen heb ik ongetwijfeld van haar geërfd: ik wil zelf ook ooit een toegewijde mama zijn.»

HUMO Na je middelbare school ben je niet verder gaan studeren. Waarom niet?

Michiels «Omdat het niets voor mij leek. In het middelbaar heb ik humane wetenschappen gevolgd. Ik was geen topstudent, maar een studie aan de hogeschool of unief had ik best aangekund. Mijn moeder vond het ook belangrijk dat ik een diploma zou behalen – dat vergrootte je kans op een goede job, vond ze. Maar toen ik uiteindelijk afstudeerde, was mama er niet meer. Zelf wist ik totaal niet wat te doen: mijn passies waren muziek en paarden, dus waarom zou ik daar nog iets bijnemen? Zomaar een richting kiezen om toch maar te kunnen verder studeren – zoals zoveel jongeren – wilde ik niet. Want als ik iets doe, wil ik er 100 procent voor gaan: alles of niets. Mijn baas hier op de ranch heeft me toen aangeraden een sabbatjaar te nemen, waarin ik wat kon werken, reizen en nadenken over wat ik écht wou in het leven. Dat sabbatjaar is uiteindelijk een sabbatleven geworden (lacht). Papa heeft daar nooit een probleem van gemaakt: zolang ik mijn dromen maar volgde, had hij er alle vertrouwen in.»

HUMO Je vader is op latere leeftijd nog vader geworden van twee kinderen, met Tineke.

Michiels «Natuurlijk zie ik wel dat hij veel meer tijd kan doorbrengen met zijn twee jongste kinderen. Dat zij wel een mama en een papa hebben die samenwonen. Maar ik ben daar niet bitter over: ik heb een heel gelukkige jeugd gehad, ook al waren mijn ouders dan gescheiden. Sterker nog: ik heb liever een gezin met één ouder maar een stabiele omgeving, dan een gezin waarin de ouders voortdurend met elkaar ruziemaken en ongelukkig zijn.

»Na de scheiding heeft mijn moeder een nieuwe vriend leren kennen, een heel lieve man, met wie ze nog heel gelukkig is geworden. Toen wist ik: het heeft zo moeten zijn. Zo rond mijn 18de was ik met de situatie in het reine en heb ik papa alles vergeven.»

undefined

undefined

'Na de dood van mijn moeder heb ik de wrok tegenover mijn vader laten varen.'

HUMO Sindsdien zijn jullie weer on speaking terms?

Michiels «Ja, de muziek heeft daar veel in geholpen. Als we samen op het podium staan, zie ik hem glimmen van trots. Dan voel ik me echt zijn dochter. Ik zie nu ook hoe gelukkig papa en Tineke zijn, ondanks dat leeftijdsverschil. Zelf heb ik ook een vriend die wat ouder is, en ik moet toegeven: op de liefde staat inderdaad geen leeftijd (lacht).»

HUMO Toen je vader onlangs werd gevraagd naar zijn grootste angst, antwoordde hij: ‘Dat één van mijn kinderen iets overkomt.’

Michiels «Hij drukt me ook vaak op het hart om voorzichtig te zijn op de ranch, ‘met al die paarden’. Hoe ouder je wordt, hoe meer gevaren je ziet, hè. Dat merk ik zelf al: als kind haalde ik de dolste stoten uit, maar als ik nu één van mijn leerlingen iets gevaarlijks zie uithalen op een paard, wijs ik hem of haar meteen terecht.»

HUMO Je vader onthulde onlangs ook dat hij nog een achtste kind heeft – het resultaat van een slippertje tijdens zijn wilde jaren. Wist jij dat?

Michiels «Ja, ik was daarvan op de hoogte. Mijn halfbroer is verwekt tijdens papa’s rock-’n-rolljaren: hij is toen vreemdgegaan en daar is een kind uit voortgekomen. Mijn moeder wist ervan, al ben ik dat pas na haar dood te weten gekomen. Blijkbaar heeft ze het ’m destijds vergeven. Zelf beschouw ik het als een accident de parcours. Ik vind het vooral sneu voor die jongen, omdat hij is moeten opgroeien zonder een vader in de buurt.»

HUMO Ken je hem?

Michiels «Ja, hij woont in Gent. Als ik daar in de buurt ben, gaan we weleens samen op café. Maar ik zie ’m niet echt als mijn broer: hij heeft een andere moeder, hè.

»Volgend jaar brengt papa een autobiografie uit, waarin hij dieper op zijn woelige verleden zal ingaan. Geloof me: ik ben even benieuwd als jij (lacht).»

HUMO Hoe kijk je vandaag zelf tegen de liefde aan?

Michiels «Ik ben daar heel rationeel in. Ik geloof bijvoorbeeld niet dat de mens van nature monogaam is. Het gezin als hoeksteen van de samenleving is een verzinsel, en staat volgens mij haaks op onze natuurlijke instincten. Mensen kunnen van elkaar houden, dat zeker, maar we zijn volgens mij niet gemaakt om een heel leven lang bij één persoon te blijven. Ik ben smoorverliefd op mijn vriend, maar of we daarom ook de rest van ons leven samen zullen blijven? Ik hou rekening met andere scenario’s.»