Joost Zweegers solo (AB)
Hoe Novastar er steeds in slaagt ons mee te slepen waar andere Vlaamse singer-songwriters ons genadeloos laten vallen, Joost mag het weten.
En Joost Zweegers weet het maar al te goed. In zijn solotournee neemt hij ons als gewillige slaven mee naar zijn donkere kelder, om ons daar te geselen met de wortels van zijn gekende zielenroerselen. In die kelder bevinden zich enkele gitaren, een piano, een handvol effecten maar vooral de ziel van Zweegers als straatmuzikant. De ziel die maar al te vaak vastgeketend blijft en op plaat verstopt wordt onder de ruime orkestraties. Maar vergis u niet: die ziel is het vuur, de passie, kortom de heilige geest in alles wat Novastar doet.
Open kaart: in de ons omringende drie-maal-zevengeneratie werden we met fronsende blikken ontvangen op de aankondiging dat we Joost Zweegers gingen kijken. Ook uit de samenstelling van het publiek werd duidelijk dat enkele generaties vergeten zijn de draad op te pikken na het voor hen voorhistorische debuut. Maar u kent het, het is iets met verstand en met de jaren.
Joost Zweegers hield zijn gitaar gisteren nog steeds vast als zijnde verwikkeld in een krampachtig kabouterdans, en zijn bindteksten hakkelden nog steeds wat ongemakkelijk, maar zonder de franjes van een live-band leek hij vooral bevrijd uit een keurslijf, vrij fladderend tussen ritme en melodie. Tijdens opener ‘The Best Is Yet To Come’ daverde de zaal even op zijn grondvesten door het verkeerde been waarop iedereen neerkwam, en dat zou nog vaker voorvallen. Maar ons verkeerde been dreigt soms onderbenut te worden, dus wij klagen niet.
En waarover zouden wij in godsnaam te klagen hebben. De volledige set bleef aan ons lijf kleven als kastanjebolsters tijdens een herfstwandeling. Zo waren er de prachtige singles als ‘Mars Needs Woman’, ‘Never Back Down’, ‘Wrong’ en ‘Because’, waarin vooral opviel hoe die oeroude akkoordenschema’s zelfs zonder omlijsting boven elke standaard verheven werden. Er was ook publieksaanvraag ‘Alleen Op De Wereld’ (van Will Tura natuurlijk), waarvan de tijdloosheid onderstreept wordt in het huidige, barre klimaat. En dan was er nog de helderste ster van allen: ‘Light Up My Life’ veroorzaakte even tumult op de nabije kerstmarkt toen alle kitscherige lichtjes uitvielen, alle energie van Brussel bleek even omgeleid te zijn naar de AB om zo veel warmte in stand te houden. Er was nog meer, er was een oververhit 'Caramia', een zinderend 'Tunnelvision' en we zouden kunnen blijven gaan, maar met elke beschrijving doen we de in ons geheugen gegrifte originelen oneer aan.
Novastar zal altijd genoeg strepen voor hebben op Milow en consorten om het volledige Belgisch wegennet te herschilderen. Het vuur van de troubadour wordt nu eenmaal niet door een horde producers verkregen, het zit slechts in enkelingen die we dienen te koesteren.
Het moment
'Light Up My Life', de warmte die enkel een song voor iemands kind kan bevatten. Wij tapten al te graag stiekem wat warmte af.
Het publiek
Durfde amper Joost Zweegers aanvraagnummers toe te roepen, uit vrees om dat rondhangende gevoel van magie te doorprikken.
Quote
'Ik vertel normaal nooit iets, behalve privé dan.' Moesten wij niet voor een kwaliteitsblad schrijven, we zouden woorden als aaibaarheidsfactor tevoorschijn toveren.
