Joris Brys en Fien Germijns in 'De Warmste Week': 'Pas toen ik het programma van Christophe Lambrecht overnam, ben ik gaan beseffen wat radio voor mensen betekent'

De Warmste Week op temperatuur houden is het allerhoogste voor een radiomaker, een klus waarvoor StuBru elk jaar de crème van z’n personeelsbestand naar voren schuift. Deze editie, de eerste in Kortrijk, brengt een verrassing: grande dame Eva De Roo kreeg niet Linde Merckpoel, Stijn Van de Voorde of Michèle Cuvelier naast zich, maar wel Joris Brys (31) en Fien Germijns (24). Twee relatieve nieuwkomers, maar als de fonkelingen in hun ogen te gelde gemaakt konden worden, zaten we nú al aan een recordbedrag.

De voetballiefhebber kent Joris Brys als presentator van VIER-programma ‘Sports Late Night’ en Telenet-betaalzender Play Sports. Sinds september torst hij ook het geëerde voormiddagblok dat ooit – correctie: altijd – Christophe Lambrecht toebehoorde. Fien Germijns kwam vier jaar geleden Studio Brussel binnenwaaien via talentenproeftuin ‘Studio Dada’, en kreeg na gesmaakte passages in onder meer ‘De afrekening’ haar eigen shows in de vorm van ‘Team Germijns’ en ‘Het programma van de eeuw’.

Ons gesprek vindt plaats op een druilerige dag – was het een Spotify-playlist, je drukte op skip – in een knus café. De Warmste Week staat voor de deur en de status van BV ligt in het verschiet, maar dat valt niet van hun ontspannen gezichten af te lezen.

Fien Germijns «Ik heb nog vakantie tot we eraan beginnen. Niet dat dat een bewuste keuze was: ik had nog ik-weet-niet-hoeveel vakantiedagen over, omdat ik ’t allemaal weer eens slecht had gepland. Ik moest die dagen opnemen, omdat je ze niet allemaal mag overzetten naar volgend jaar. ‘Oké, dan zal ik wel wat uitslapen, ’t is al goed!’»

Joris Brys «Toen ze mij pas gevraagd hadden voor De Warmste Week, maakte ik me zorgen of ik het allemaal wel zou kunnen. Ik maak tenslotte nog maar een half jaar radio. Maar raar genoeg neemt die stress af naarmate de datum – 18 december – dichterbij komt. Ik heb steeds meer goesting om eraan te beginnen. Ook al omdat ik het gevoel heb dat mijn radioshows beter beginnen te lopen. Ik doe nu drie maanden de voormiddag en éíndelijk begin ik erin te komen.»

HUMO Ik weet niet of er bookmakers zijn die laten wedden op De Warmste Week-presentatoren, maar met jullie had iemand véél geld kunnen verdienen.

Germijns «Het wás ook helemaal niet zo evident dat ze voor mij zouden kiezen. Ik werk er drieënhalf jaar, maar zo zijn er nog veel mensen.

»Voor jou was de verrassing minder groot, hè?»

Brys «Omdat er minder mannen zijn bij StuBru, bedoel je? Misschien. Een tijdje terug had ik natuurlijk nóóit gedacht dat ik dit zou mogen doen, maar sinds ik in september het voormiddagblok mocht overnemen, hóópte ik er wel op, als ik heel eerlijk ben.

»Tijdens de vorige editie van De Warmste Week ben ik even langsgegaan, en het zag er fantastisch uit: die hele ploeg samen aan tafel, die sfeer. Er wordt gezegd dat ’t de beste teambuilding ter wereld is.»

Germijns «Dat is écht zo. Ik ken De Warmste Week vanbinnen en vanbuiten, omdat ik er al achter de schermen gewerkt heb en als reporter. Je leeft zeven dagen zó intens met je collega’s samen dat ze allemaal vrienden worden.»

HUMO Wat is jullie eerste Music For Life-herinnering?

Brys «Het optreden van Editors op de Groenplaats.»

Germijns «Ik herinner mij nog de editie die rond diarree draaide. Met de tagline: ‘We do give a shit!’ Toen heb ik met een vriendin het concept van de cupkaks bedacht: cupcakes met een dikke suikerdrol erbovenop. Dat heeft zeker 50 euro opgeleverd!»

HUMO Wat is er dit jaar nieuw in De Warmste Week?

Brys «Het draait meer dan ooit om de muzíék. De officieuze slogan staat in Kortrijk ergens in ’t groot op een gebouw: ‘Music is our answer.’ Onze taak tijdens De Warmste Week is om de soundtrack van het evenement – dat zich dit jaar afspeelt over de héle VRT – te verzorgen: wij bedanken iedereen die iets heeft bijgedragen met een liedje.»

HUMO StuBru-nethoofd Jan Van Biesen zei: ‘Het is altijd wikken en wegen om het geschikte team samen te stellen, op basis van individuele verdienste en waar we staan als zender.’ De keuze voor jullie voelt aan als een verjonging, én als een signaal: ‘Dit is onze toekomst.’

Brys «Ik denk dat de verjonging vooral bij Fien zit, want ik ben even oud als Eva – stokoud dus! (lacht) Het is trouwens een compliment dat ik nog in de rubriek Jonge Leeuwen mag verschijnen. (Buigt zich naar de microfoon) Waarvoor dank.»

Germijns «Goed gedaan, Joris, nu kan hij daar ‘(buigt zich naar de microfoon)’ bij schrijven. Zulke dingen vind ik tof. Ik ben vooral fan van ‘(lacht)’. Dan hoor ik die mensen écht lachen. Al moet je wel weten te doseren. Ik heb onlangs een interview gegeven waarin ik, toen ik het herlas, kennelijk alleen maar de adjectieven ‘keiplezant’ en ‘keigoed’ had gebruikt. Ik dacht: amai Fien, jij vindt alles echt wel kéítof, hè? (lacht)»

HUMO Over keitof gesproken: na de aankondiging zijn Eva en jullie meteen iets gaan eten met z’n drieën.

Germijns «We wilden even buiten de context van de redactie bij elkaar zijn. Maar voor de vriendschap was dat niet nodig: wij hadden al een goede band.»

Brys «Fien en ik wonen vlak bij elkaar, we zien elkaar op café in Antwerpen en carpoolen soms.»

HUMO De legende wil dat jullie elkaar hebben leren kennen op een personeelsfeest in april. In welke toestand mocht die ontmoeting zich voltrekken?

Brys «Ik moet toegeven dat ik daar lichtjes dronken ben aangekomen. Ik was wat zenuwachtig omdat ik nog niet zoveel volk kende, dus ik dacht: twee zware biertjes zullen wel helpen.»

Germijns «O, dáárom zijn wij aan de praat geraakt.»

Brys «Misschien wel. Van februari tot april hebben wij geen woord tegen elkaar gezegd, omdat Fien niet wist wat ze moest zeggen, en omdat ik dacht dat Fien mij niet moest. Ik had dat al toevertrouwd aan collega’s: ‘Volgens mij kan die Fien mij niet uitstaan.’ Later, na nog wat biertjes, ben ik ’t gewoon aan Fien gaan vragen. Toen was de trein vertrokken.»

Germijns «Achteraf hebben we nog gestuurd: ‘Allee, nu zijn we vrienden!’

»Sinds het middelbaar komt het helaas wel vaker voor dat ik iets te lang de boot afhoud. Veel mensen die nu goede vrienden zijn, dachten eerst: ‘Oei, wat heb ik háár ooit misdaan?’ (lacht) Het moet zijn dat ik een ongelofelijke resting bitch face heb.

»Op een ander bedrijfsfeest zat ik zo eens geheel toevallig tegenover Stijn Van de Voorde, met wie ik ook al drie jaar samenwerkte. Toen pas had ik voor het eerst een fantastisch gesprek met ’m. Ik heb altijd even één-op-ééntijd met iemand nodig om een vriendschap uit te bouwen, want in groep klap ik dicht.»

hier waakt mama

HUMO Fien, jij woont intussen een tweetal maanden samen met je vriend, in Antwerpen.

Germijns (achterdochtig) «Waar wil je naartoe, jongeman?»

HUMO Ik vroeg me af of hij al zo vriendelijk is geweest om je op jouw kleine kantjes als huisgenote te wijzen.

Germijns «O, da’s niet nodig: ik ken mezelf kéígoed. Ik kan af en toe een serieuze vermoeidheidsdip hebben, en dan word ik chagrijnig. Je moet daar dan niet op ingaan of mij vragen wat er scheelt: laat mij maar gewoon een kwartier doen en het gaat vanzelf over. Mijn lief weet voor tientallen situaties precies wat de juiste reactie is. Een open communicatie: heel belangrijk (lacht).»

HUMO Joris, jouw kleine kantje is naar verluidt dat jij nogal vergeetachtig bent.

Brys «Die verstrooidheid kan overkomen als desinteresse. Wat ze dus, voor alle duidelijkheid, helemaal niet is.

»Deze week belde een journalist me trouwens op ter voorbereiding van een interview met Fien. Hij wilde een klein kantje van haar weten, maar ik kon – echt waar – niks bedenken.»

undefined

'Ik voel gemakkelijk andermans pijn: als klein kind kon ik niet naar daklozen kijken zonder aan papa te vragen of ik hun geld mocht geven'

HUMO Fien, jij zei over Joris: ‘Hij vertelt altijd veel te veel.’

Germijns «Dat zegt hij vooral zelf.»

Brys «Soms lees ik een interview na en denk ik: ‘Joris toch, wat heb jíj weer uitgekraamd?’ Zo herinner ik mij nog goed dat ik ooit...»

Germijns «Je begint weer!»

Brys (lacht) «Ik kan daar niks aan doen: als ik op mijn gemak ben, babbel ik graag.

»Ik herinner me dus nog goed dat ik erbij kwam als vaste presentator van ‘Sports Late Night’ en dat ik een vlot gesprek had met een journalist. Na een tijd viel de subtiele vraag: ‘Kijkt er soms ook een mevrouw Brys mee?’ Of ik een lief had, dus. Waarop ik: ‘Nee nee, maar mijn mama kijkt wel altijd. En na elke uitzending stuurt ze een berichtje: ‘Goed gedaan!’, ‘Vlotjes!’, met veel hartjes. Eén keer: ‘Twee versprekingen: jammer. Maar wel goed gedaan!’ De volgende dag sloeg ik de krant open en zag ik in het groot de kop staan: ‘Ma Brys waakt!’ Met daaronder de quote: ‘Goed gedaan, jongen, wél twee versprekingen.’ We hebben met de hele familie een Whatsapp-groep, en de groepsafbeelding is een foto van die grote kop: ‘Ma Brys waakt.’»

HUMO Wat zegt jouw mama zoal, Fien?

Germijns «Weinig. Maar mijn ouders weten dat ze zich moeten inhouden: ik heb hen goed afgericht.»

Brys «Zoals een hond?»

Germijns «Dat klinkt raar, hè? Vroeger, in de jeugdbeweging, organiseerden we weleens een playbackshow. Ik gaf mijn ouders dan richtlijnen mee: ‘Je mag komen, maar ik wil jullie niet kunnen zien. Ga achteraan staan. En achteraf niet zeggen dat ik het goed heb gedaan!’ Ik kan er niet goed tegen dat mensen openlijk veel te trots zijn op mij. (Hoort het gemopper van Joris) Ik wéét dat dat erg is, maar ik kan er niet mee om. Als ik een compliment krijg, krimp ik in elkaar. Of dan mompel ik ‘mm-mmh’, en niks meer.»

HUMO Jouw ouders mogen toch trots zijn op jou?

Germijns «Natuurlijk! Maar liefst in zichzelf (lacht).»

Brys «Maar allee, Fien, iemand die oprecht apprecieert wat je doet, dat is toch het schoonste wat er is?»

Germijns «Misschien zijn zij wel de enige twee mensen voor wie ik nooit wil falen. De gedachte dat ik hen zou teleurstellen, is te zwaar.»

Brys «Ik zou niet liever hebben dan mijn mama in Kortrijk op de eerste rij te zien staan.»

HUMO Ma Brys waakt nog steeds.

Brys (lacht) «Voilà. Waar ik nu aan denk: ik heb weleens complimentjes naar jou ge-sms’t. Vond je dat dan lastig?»

Germijns «Dat is veel minder erg dan face to face. Ik moet gewoon ‘dank u’ leren zeggen. (Hoofdschuddend) Ik heb nog wel meer van die quirks, vrees ik. Zo kan ik geen pakjes opendoen, uit vrees dat ik het geen leuk cadeau vind – ik kan mijn gevoelens namelijk níét verstoppen. Zo heb ik voor mijn 18de verjaardag van mijn oma een harde schijf gekregen: ik vond dat het slechtste cadeau ever. Ik kon alleen uitbrengen: ‘mm-mmh, nuttig.’ Erg, hè?»

donkere wolk

HUMO Willen we het eens over jullie jeugd hebben?

Germijns (plechtig) «‘Was jij een gelukkig kind, Joris?’»

Brys «Begin jij óns nu ook al af te richten? Nee, wat wilde je weten?»

HUMO Was jij een gelukkig kind?

Brys (lacht) «Het zal nog niet! Nooit iets tekortgekomen. En jij, Fien?»

Germijns «Eerder gemiddeld. ’t Is te zeggen: ik haatte het middelbaar, dat is zo’n beetje de donkere wolk die boven mijn jeugd hing. Ik heb mezelf daar naartoe moeten sléúren. Het interesseerde mij niet, ik wilde al naar het leven daarná. Ik vraag mij af of mijn voormalige klasgenoten Humo lezen, maar dat waren toch geen hoogvliegers. En ja, als je niet zo’n toffe klas hebt...»

Brys «Dat snap ik. Lange tijd háátte ik school. Na mijn eerste week in de kleuterklas heb ik naar verluidt aan mama gevraagd: ‘Hoe lang moet ik dit nog doen?’ ‘Vijftien jaar, jongen.’ Een paar weken later wist ik ’s ochtends mede te delen: ‘Ik ga een dag verlof nemen vandaag.’

»Dat heeft zo geduurd tot het vierde middelbaar. Toen ben ik in een klas terechtgekomen met de jongen die nu nog altijd mijn beste maat is, en bij heel goede vrienden met wie ik dit weekend nog iets ben gaan eten. Vanaf dan ging ik elke dag met plezier. Ik was nog altijd de slechtst denkbare student, maar het was tenminste léúk (lacht).»

HUMO Fien, na elf jaar Woord te hebben gevolgd aan de muziekacademie in Merksem, wilde jij je ofwel inschrijven aan het conservatorium in Antwerpen, of aan het RITCS in Brussel voor radio. Waarom is het dat laatste geworden?

Germijns «Simpel: ik was gewoon éérst naar de opendeurdag van het RITCS geweest, en ik vond het daar zo tof dat ik zei: ‘Het is goed voor mij.’»

HUMO Wilde jij toen al een grote radiostem worden?

Germijns «Nee, want dat is de foute instelling om eraan te beginnen. Je valt zo door de mand. Je moet ook documentaires en podcasts kunnen maken. Eigenlijk wordt ‘popradio’ er zelfs een beetje scheef bekeken: ik had de indruk dat ze er liever hebben dat je audiokunstenaar wordt.»

undefined

undefined

'Joris: 'Er wordt gezegd dat De Warmste Week de beste teambuilding ter wereld is.' Fien: 'Dat is écht zo. Je leeft zeven dagen zó intens met je collega's samen dat ze allemaal vrienden worden.' (Foto: met Eva De Roo)'

HUMO Frances Lefebure vond het pretentieuze sfeertje aan het conservatorium onuitstaanbaar.

Germijns «Dat viel bij ons wel mee, hoor, maar popradio was gewoon maar een klein stukje van de opleiding. Nu geeft Tomas De Soete dat vak trouwens. Wauw!»

HUMO Heeft het lang geduurd voor je dacht: ‘Het is in orde. Ik kan dit’?

Germijns «Nee, ik heb nooit een openbaring gehad over mijn kunnen. Ik probeerde maar wat. Toen ik bij Studio Brussel mocht beginnen, kreeg ik een tijdslot in het midden van de nacht: daar kon ik oefenen zoveel ik wilde. En zo is het altijd maar blijven verderbollen. Ik vertrouw mezelf wel, hoor, het is niet dat ik onzeker ben. Je wórdt stelselmatig beter en beter. Maar er is nooit een moment geweest waarop ik mezelf plots ‘volleerd’ voelde.»

Brys «Ook niet toen je je eigen programma kreeg?»

Germijns «Goh nee, voor mij was dat niet zo’n groot verschil. ‘De afrekening’ beschouwde ik ook al als mijn programma, gewoon omdat ik het presenteerde op mijn manier.

»Ik denk niet in ‘levensfases’: ‘En toen kreeg ik mijn eigen programma!’ Dat is eerder hoe de buitenwereld het ziet. Zoals nu ook met De Warmste Week: iedereen maakt er méér van dan ikzelf – voor mij blijft het bovenal een job.»

HUMO Wanneer kwam radio op jouw pad, Joris?

Brys «Een jaar geleden. Ik had er tot dan zelfs geen seconde over nagedacht. Tv-maken, dat was mijn vak. Nog steeds. Ik heb verschillende ambities en tv-programma’s ontwikkelen blijft daar één van. Maar toen de vraag van StuBru kwam, wilde ik dat wel doen. Ik wist al wat presenteren was, en kennelijk wilden ze een programma maken (‘Vuurland’, red.) rond een muzieksmaak – melancholische, warme nummers – die toevallig ook de mijne was.»

HUMO Was jij een levenslange StuBru-fan?

Brys «Ik ben nooit de grote radioluisteraar geweest, vooral omdat ik de laatste jaren liever mijn eigen muziek koos via YouTube en Spotify. Niet slecht: zo heb ik mijn muzieksmaak kunnen ontwikkelen, waardoor ‘Vuurland’ er is gekomen.

»Áls bij ons thuis de radio aanstond, dan was het wel altijd Studio Brussel. Iedereen in mijn familie heeft er veel mee gewonnen: mijn broer is dankzij StuBru verdorie naar Senegal kunnen gaan. Zulke prijzen geven ze nu niet meer weg (lacht). Nee, ik denk niet dat ik voor een andere radiozender had willen werken: Studio Brussel en ik, wij passen bij elkaar.»

in de winkelhaak

HUMO Eva heeft familie in De Warmste Week-stad Kortrijk. Is dat voor jullie niet het Wilde Westen?

Brys «Ik ben er alleszins nog niet veel geweest. Ik ben weleens naar KV Kortrijk gaan kijken toen Turnhout, mijn hometown, daar speelde.»

HUMO Vergeef mij: wanneer heeft Turnhout nog op het niveau van Kortrijk gevoetbald?

Brys (gespeeld verontwaardigd) «Hela, Turnhout was vroeger – eind jaren 90, begin jaren 2000 – een fantastische tweedeklasser: altijd top vijf en eindronde! Ik ging naar hun wedstrijden kijken met mijn papa, broer en nonkels.»

HUMO Jij hebt nog gevoetbald bij Turnhout en bij Berchem Sport. Is er aan jou een Kevin De Bruyne verloren gegaan?

Brys «Ik had wel talent, maar niet dát talent. Zuiver talent is bovendien niet voldoende: je hebt ook doorzettingsvermogen en karakter nodig, waar het me op die leeftijd volledig aan ontbrak. Ik had dan ook nog eens last van blessures. Als al die dingen hadden meegezeten, had ik kunnen meedraaien in tweede klasse, denk ik. Wie weet, met wat geluk, in eerste. Maar veel waarschijnlijker: in derde (lacht).

»Mijn grootste talent was mijn goede trap. Ik was zeker niet de snelste, maar ik had wel het inzicht om mogelijkheden voor een lange pas te zien, en de techniek om ’m te geven.

»Ik ben eens bij de beloften van Antwerp gaan meetrainen, onder leiding van Manchester United-man Warren Joyce. Dat was de beste training van mijn leven: alles lukte! Ik stond op het middenveld, zag niemand vrij staan en besloot dan maar op doel te schieten: bám, in de winkelhaak. Maar ik was toen een verlegen ventje uit de Kempen, en de gastjes van ’t stad kwamen toen graag op mijn enkel staan met de boodschap: ‘Gij komt hier niet in de ploeg, joenge.’ Ik had niet genoeg zelfvertrouwen om te beseffen: ‘Als ik hier een maand zit, komt het wel goed.’ Antwerp heeft achteraf mijn papa gebeld: ‘Hij mag bij ons komen voetballen.’ Maar ik heb geweigerd, en ben bij m’n vrienden in Turnhout gebleven. Dat blijft een grote ‘wat als?’ in mijn leven. Maar voor de duidelijkheid: ik denk niet dat iemand mij mist als voetballer.»

HUMO Ik onthoud: zonder doorzettingsvermogen, karakter en zelfvertrouwen beland je al snel op de redactie van StuBru.

Germijns «Ontroerend mooie samenvatting.»

Brys «Pas op, nu heb ik dat doorzettingsvermogen wél. Ik was ook een luie student. Ik ben gewoon op alle vlakken een laatbloeier.»

undefined

undefined

'Fien: 'Onlangs stuurde een meisje me: 'Ik werk tegenwoordig een uur langer zodat ik met jou naar huis kan rijden'. Zo cool!' Joris: 'Dat meisje heeft dan wel een uur van míjn show gemist.' Fien: 'Prioriteiten, hè.''

HUMO Toen je bij Studio Brussel binnenkwam, werd je onder de vleugels genomen door de meest gerespecteerde aller radiostemmen: Christophe Lambrecht.

Brys «Ik heb maar twee keer een halfuur samen met hem in de studio gezeten, maar in die korte tijd heb ik ontzettend veel bijgeleerd.

»De eerste keer dat ik ‘Vuurland’ ging opnemen, was op een woensdag. Christophe zorgde dat hij erbij was, in de regiekamer. Na twee nummers keek ik achterom: daar stond hij met zijn twee duimen omhoog. Ik was volledig in de war door al die knoppen – ik word nog altijd zenuwachtig van de technische kant van radio maken – en halverwege, toen ik een plaat had opgezet, kwam Christophe binnen. Ik dacht natuurlijk dat ik iets verkeerd had gedaan. Maar hij vroeg: ‘Heb jij thuis een radiostudio?’ ‘Euh, nee.’ ‘Het is precies of je doet dit al jaren!’ Na de uitzending kwam hij mij vastpakken: ‘Echt goed gedaan, jongen.’ En dan nog eens een bericht achteraf: ‘Joris, ik was ontroerd door je metier en je muzieksmaak. Well done, boy.’ Ik heb daar meteen een screenshot van gemaakt om naar mijn zus te sturen: ‘Kijk, kijk!’

»Fuck jong, dat is allemaal nog geen jaar geleden. Begin februari... We hebben het daarnet gehad over complimenten. Geef toe, Fien, zo’n compliment krijgen is toch wondermooi?»

Germijns «Zeker! Onlangs zei een luisteraar iets dat me wél enorm gevleid heeft. Een meisje stuurde tijdens ‘Het programma van de eeuw’, om kwart over zes: ‘Ik werk tegenwoordig een uur langer zodat ik met jou naar huis kan rijden.’ Zo cool!»

Brys «Dat meisje heeft dan wel een uur van míjn show gemist.»

Germijns «Prioriteiten, hè.»

Triestig maar mooi

HUMO Maurice, het zoontje van Christophe, organiseerde een kinderfuif voor De Warmste Week. Is er al afgesproken wie van jullie drie de presentatie zal doen wanneer hij de winst komt doneren?

Brys «Nee, dat is allemaal nog niet geregeld.»

HUMO Wie is er, van jullie tweeën, de grootste blètsmoel?

Germijns «Joris!»

Brys «Tijdens mijn ochtendprogramma vroegen enkele werknemers van een bedrijf onlangs ‘Hallelujah’ van Jeff Buckley aan, voor een collega die in Roemenië was omgekomen in een ongeluk. Tijdens het telefoongesprekje kon ik me sterk houden. Maar toen ‘Hallelujah’ begon te spelen, voelde ik mijn ogen meteen héél vochtig worden. Dus ja, wat als iemand zo’n verhaal doet op een meter van mijn gezicht? Ik zal moeten oppassen: het is niet de bedoeling dat ik daar zeven dagen in mijn eigen tranen zit te baden.»

Germijns «De mensen die wij zullen ontvangen, zijn sowieso heel sterk, anders staan ze daar niet. Zij hebben een heel positief verhaal over iets heel triestigs. En dat is vooral móói.

»Ik heb vorig jaar een koppel ontmoet dat zijn dochter van 20 had moeten afgeven. Dat was toen twee maanden geleden, maar die mensen hadden al voor 24.000 euro snoep verkocht: ze hadden ál hun energie daarin gestoken. Daar kon je bijna niet droevig om zijn: zij stonden er met de gróótste glimlach ter wereld.»

Brys «Toch: ik merk al mijn hele leven dat ik gemakkelijk de pijn van iemand anders kan voelen.»

HUMO Is dat niet erg zwaar?

Brys «Ik trek het mij gewoon iets te véél aan. Als klein kind kon ik niet naar dakloze mensen kijken zonder aan papa te vragen of ik hun geld mocht geven.»

Germijns «Maar jongen toch!»

Brys «Ik kan dat nog altijd niet. Als een dakloze in Brussel aan het raam komt kloppen, kijken de meeste mensen weg, of ze doen een wegwerpgebaar. Dan bréékt mijn hart! Bon, ik zal hoe dan ook op de proef worden gesteld (lacht).»

HUMO Hoe ziet jullie kerstavond eruit?

Brys «Ik wil vooral niet alleen zijn. Normaal vieren we elk jaar met de familie, maar dat kan dit jaar niet doorgaan. En ik weet nu al: als ik van Kortrijk naar Antwerpen rijd, thuiskom, het licht aanknip en zie dat er niemand is, dan val ik in een zwart gat. Bij dezen dus een warme oproep aan mijn vrienden: als ik mag komen, beloof ik een lekker flesje wijn mee te brengen.»

Germijns «Kom naar ons, echt! Ik vier samen met de familie van mijn lief, en hoop dat het niet de hele tijd over De Warmste Week zal gaan. Want ik zal mijn focus willen verleggen: het mag die avond zéker niet om mij draaien. Laat mij maar in mijn pyjama in de zetel hangen en zachtjes bekomen.»

HUMO Joris, hoe waren de reacties eigenlijk toen jij voor de allereerste keer het middagblok van Christophe overnam?

Brys «Ik ben tóén pas gaan beseffen wat radio – en vooral: dat tijdslot – voor mensen betekent. Het was hartverwarmend. Toen het zover was, begonnen mensen me via de app meteen te bestoken met de liefste berichtjes. Dat zij daar de tijd voor namen... ’t Waren veelal kleine dingen. ‘Goed bezig!’ ‘Klinkt top!’ Of zelfs: ‘Fijne stem, goeie muziek: Christophe zal hierboven fier meeluisteren.’»

Germijns «Weet je mijn reactie nog?»

Brys «O ja, ocharme.»

Germijns «Ik zat in de auto, de hele tijd kéíhard te huilen.»

Brys «Toen jij binnenkwam, schrok ik efkes. Ik wilde vragen of ’t goed was, toen jij mij meteen kwam vastpakken met tranen in je ogen. Soit, ik snapte dat heel goed, hoor: dat zit zo verstrengeld met Christophe allemaal...»

Germijns «Maar onnozelaar, ik was gewoon blij dat jij dat zo goed deed! Dáár kwamen die tranen vandaan: van fierheid.»

Brys «Het zoveelste bewijs: zo’n compliment is toch fantastisch? Dank je, Fien!»

Germijns «Graag gedaan.»

HUMO Wat denk je, zullen we, voor de goede luim, maar afsluiten met een ‘(lacht)’?

Germijns «Kéígoed (lacht).»