Josephine - Portrait
Zangeresjes uit Engeland: laat maar komen – of ze nu folk, grime, soul of geüpdatete new jack swing zingen, blank of zwart zijn, dik of dun, trainingspakken of gebloemde theejurken en torenhoge beehives dragen.
Hoopvol wachten we de kauwgomballen kauwende, streetwise of anders wel verlegen shoegazende verstekelingen aan onze kant van het Kanaal op. Maar we weten ook dat niet iedereen onze obsessie voor te strak getrokken paardenstaarten à la Sporty Spice, buitenmaatse gouden oorhangers à la Lily Allen en zelfzeker bedoelde, maar net iets te zenuwachtig gestotterde stoplappen als 'Massive!' en 'Know whatta mean?' deelt. Vandaar dat we streng selecteerden en u Josephine Oniyama op een 24-karaats gouden schoteltje presenteren.
Josephine is dertig, heeft een huidskleur van gebrande karamel, woont in Manchester maar heeft Liberiaanse en Jamaicaanse roots. Ze is beeldschoon, en gezegend met een afro waarop een beetje blaxploitationactrice uit de seventies alleen maar jaloers kan zijn. Josephine groeide op met de gospel van Odetta en Mahalia Jackson en de folk van Joni Mitchell en houdt voorts van Iron & Wine, Joanna Newsom en Stevie Wonder. Goeie smaak in overvloed dus, maar wat kán ze, ons Josephine?
Vooreerst is er haar stem: een soulvolle, licht hese balsem die makkelijk hoge noten aankan, maar nergens overstag gaat – op 'Portrait' gaat het toonladderalarm in elk geval niet af. Dat debuut komt er na jaren akoestische gitaar spelen en zingen in clubs, en dankzij die periode in de luwte levert Josephine nu een late plaat vol lenige songs af. 'What a Day' en 'Original Love' zijn schaamteloze feelgoodsongs, 'I Think It Was Love' en de titelsong zijn bloedmooie ballads die ijsjes zouden kunnen doen smelten.
Josephine klasseert zichzelf gemakshalve onder soul/alternative, maar eigenlijk moet je een popfan zijn om 'Portrait' in de armen te sluiten, en houden van Gabrielle, Estelle, Annie Lennox en de All Saints van 'Pure Shores'.
Want hoe gevarieerd de muziekstijlen op deze plaat ook zijn – in het opzwepende 'Pepper Shaker' kroont Josephine zichzelf tot een indie Miriam Makeba, in 'A Freak A' doet een gospelkoor iets met een flamencogitaartje – de grote verdienste van 'Portrait' is dat het lijkt alsof je deze liedjes al eens op de radio hebt gehoord.
Waarmee we voor alle duidelijkheid niet suggereren dat dit steriel geluidsbehang à la Corinne Bailey Rae is! Integendeel, we moesten vooral denken aan die andere, evengoed door Joni Mitchell beïnvloede bijzondere Britse doorbraakartieste van het afgelopen jaar: Ren Harvieu.
En dat is geen toeval, aangezien Harvieu uit Salford bij Manchester komt en dus Josephines streekgenote is. Beide dames deden ook al eens iets met Ed Harcourt; op 'Portrait' speelt hij piano op de mooie afsluiter, 'House of Mirrors'. Andere beroemde fans zijn Elbow-voorman Guy Garvey, die Josephine 'an old soul singer in a beautiful young girl' noemde, en Jools Holland, die haar al een keertje ontbood in zijn show.
En ja, wij deden deze sister oneer aan door haar muziek alleen maar met die van andere vrouwen te vergelijken. Maar om de slimste aller muziekmakende Mancunians te citeren: 'Some girls are bigger than others.'
