Julia Holter - Have You in My Wilderness
Julia Holter goes pop, zo luidden de voorspellingen over ‘Have You in My Wilderness’ eensgezind, maar fans van ‘Tragedy’ en ‘Ekstasis’ mogen gerust zijn: de magie van haar eerste platen is volledig intact gebleven. We horen majestueuze ballades met strijkerspartijen die voortdurend weifelen tussen harmonieus en dissonant. Songs als lang aangehouden panoramische shots van een auto die zich door de nachtelijke Hollywood Hills (‘Night Song’) of een ijsvlakte (‘How Long?’) slingert: groots, hypnotiserend, mysterieus.
Voor de argeloze luisteraar zitten ‘Lucette Stranded on the Island’ of de titeltrack misschien iets te dicht bij de grens tussen traag en lethargisch, maar die ontredderde piano in ‘Betsy on the Roof’ laat wellicht niemand onberoerd. En ‘Vasquez’... tja, wat is dát eigenlijk? Spoken word, fusionkeyboards, koperblazers van buiten de dampkring, pianonoten als speldenprikjes. Astrojazz? Dreamkraut? Alleszins een héérlijk nummer.
Het zijn echter de popliedjes die met ons hart aan de haal gaan. We wisten al langer dat Holters artpop minstens even warm als uitdagend klinkt, en net zo poppy als kunstzinnig, maar luister hoe het refrein van het bitterzoete ‘Silhouette’ even precies als gelukzalig uit de speakers tolt. Denk samen met ons aan de ‘Julia’ van The Beatles (‘Seashell eyes / Windy smile’, u weet wel) telkens als we de nieuwe versie van ‘Sea Calls Me Home’ horen: een song als een zeebries – ‘Smile’-pop in honderd tinten blauw met een stormachtige saxsolo als surprise.
En dan is er ‘Feel You’ nog. Hoe Holters stem door dit liedje danst: alsof alle ramen van je huis tegelijk openzwaaien. Die rush van geluk die je voelt wanneer plots je favoriete single van The Zombies boven het rumoer van een drukke winkelstraat weerklinkt. Een song om – mocht er een meisjesnaam in de titel gezeten hebben – je dochter naar te vernoemen (zie ook ‘Walk Away Renée’ van The Left Banke).
Dus doe wat je zingt in ‘Sea Calls Me Home’, Julia, ‘Forget the rules you’ve known’. Vergeet de muziektheorie en ga helemaal pop op je vijfde plaat, maar dan in Julia-stijl, met de magie intact. Tot dan is ‘Have You in My Wilderness’ je beste halve plaat ooit.
