Juno
Dat films over zwangere tieners niet per se zwaarwichtige keukentafeldrama's met snotterende meisjes, onnozel voor zich uit kijkende boyfriends en hysterische moeders hoeven te zijn, bewijst de ergens tussen 'Ghost World' en 'Little Miss Sunshine' te situeren indie-parel 'Juno'.
Het titelpersonage van deze satire is dan ook geen gewone zestienjarige: Juno (Ellen Page) is een welbespraakt, eigenwijs buitenbeentje dat als Patti Smith gekleed loopt, pijp lurkt, van The Stooges en Dario Argento houdt en gul met sarcastische replieken rondstrooit. Wanneer ze na een 'experimentje' met haar beste vriend Paulie (Michael Sera van 'Superbad' en het onvolprezen 'Arrested Development') zwanger blijkt, slaat ze niet in paniek, maar belt ze naar de kliniek om te vragen of ze even langs kan komen voor 'een snelle abortus'. Omdat de sfeer haar daar toch iets te kil is, bedenkt Juno een ander plan: ze zal haar kind ter wereld brengen en het vervolgens aan een adoptiegezin (het even gefrustreerde als welgestelde koppel Jason Bateman en Jennifer Garner) wegschenken. Een keuze die niet alleen haar leven flink door elkaar zal schudden.
Wat 'Juno' zo knap maakt, is hoe de film subtiel van toon verandert. Het begint als een bij momenten zelfs wat geforceerd aandoend spervuur van oneliners, lijkt even de richting uit te gaan van zo'n typische met halve en hele weirdo's bevolkte indie (Sera in knalgele, hoog opgetrokken korte broek met assorterende hoofd- en polsbandjes is op het randje) en wordt dan haast ongemerkt een melodrama dat voor een paar oprecht ontroerende momenten weet te zorgen. Naast het Oscarbekroonde scenario van Diablo Cody en de trefzekere regie van Jason Reitman, van wie we sinds 'Thank you for smoking' al wisten dat hij iets in zijn mars had, vooral ook de verdienste van de over de hele lijn fantastische cast: Page mag, een handje geholpen door haar 1.55 meter, uitgebreid schitteren als de achter haar dwarse façade ook maar gewoon naar een warme okselholte verlangende Juno, maar niet minder overtuigend zijn Sera (als een alweer zeer ontwapenende nerd), J.K. Simmons en Allison Janney (als Juno's overdreven begripvolle ouders) en Jennifer Garner, die aangenaam verrast als de gecrispeerde adoptiemoeder. Dat 'Juno' af en toe iets te veel naar het absurde overleunt en Cody de tienerspeak er soms wat dik op legt (de 'dude's, 'totally's en 'I'm' like's vliegen je werkelijk om de oren) nemen we er graag bij.
Extra's **: Een amusante commentaartrack van Reitman en Cody, een duo dat het duidelijk uitstekend met elkaar kan vinden, enkele weggeknipte scènes, een blooper reel, screentests en een paar magere featurettes waarin acteurs, regisseurs, producers en kabelslepers elkaar nog eens uitgebreid mogen bewieroken.
