Justice League

Supersof.

(Opgelet: deze review bevat een spoiler die iedereen al kent)

Voor wie geen kaas heeft gegeten van spandex: zoals de superhelden uit het Marvel-universum (Captain America, Iron Man, Hulk) geregeld een strijdteam vormen onder de naam Avengers, zo vormen ook de superhelden uit de DC Comics-wereld af en toe een bondgenootschap: de Justice League.

En de vijfde film uit het DC Extended Universe (na ‘Man of Steel’, ‘Batman v Superman’, ‘Suicide Squad’ en ‘Wonder Woman’) is meteen de eerste waarin Batman (Ben Affleck) het broederschap bijeenfluit. Helaas kryptokaas: amper vijf maanden na de frisse en sprankelende doortocht van ‘Wonder Woman’ maakt ‘Justice League’ maar een duffe en achterhaalde indruk.

In het begin zien we hoe de mensheid nog steeds treurt om het heengaan van Superman: het stadsbestuur van Metropolis heeft een indrukwekkende gedenksteen opgericht, aan de wolkenkrabbers en viaducten wapperen gigantische zwarte vlaggen met daarop het beroemde S-embleem, Lois Lane (Amy Adams) streelt bij het ontwaken met een droeve gelaatsuitdrukking het donzige kussen waarop hij in betere tijden zijn superhoofd placht neder te leggen, en in een krant staat onder een foto van Superman, Prince en David Bowie te lezen: ‘Zijn ze naar hun planeet teruggekeerd?’ Oké, die laatste vonden we wel ‘n goeie.

En de roodgecapete wordt node gemist, want zowel de mensenwereld, het eiland van de Amazones als de onderwaterwereld Atlantis worden geteisterd door een gedrocht dat op zoek is naar de drie Moederdozen die, wanneer in elkaar geschoven, de hel op aarde kunnen ontketenen. Anders gezegd: de plot is één gigantische lege doos die alleen maar dient om één lange aaneenrijging van zielloze gevechten op uw netvliezen te kunnen pleuren. Over dat met de stembanden van de grote karakteracteur Ciarán Hinds pratende monster gesproken: net als voor de James Bond-films, geldt ook voor de superheldenfilms de ijzeren wet dat ze maar zo goed zijn als de centrale booswicht.

En in dit geval valt de tegenstand wat ons betreft dik tegen: van die Steppenwolf, het zoveelste trolachtige creatuur dat uit de digitale effectenfabriek van Hollywood komt gerold, gaat verdorie nog minder dreiging uit dan die robot uit ‘Avengers: Age of Ultron’. Niettemin ziet Batman zich verplicht een team samen te stellen, bestaande uit hemzelf, Wonder Woman (leuk om háárterug te zien), de voor flauwe comic relief zorgende The Flash, de Aquaman (geef ons maar Patrick Duffy als de man van Atlantis) en de uit robotonderdelen samengestelde Cyborg. Waarna het gekletter in de gekende luidruchtige traditie mag losbarsten.

Opvallend daarbij – toch voor een film met een budget van driehonderdmiljoen euro – is hoe de speciale effectenkunstenaars in sommige scènes enkele ferme steken laten vallen. Op het moment dat Batmans nagelnieuwe troepenschip met donderend geraas het luchtruim kiest, moet u eens letten op Alfred de butler die in de linkerbenedenhoek van het scherm naar het wegzwenkende schip staat te turen: net een wazig tekenfilmfiguurtje dat in de testfase van een tekensoftwareprogramma is blijven steken.

Het dieptepunt zit in de tweede helft, wanneer de film – net zoals álle superheldenfilms – verandert in een sufmakend en oorverdovend luid pandemonium van vlammen, stralen, en andere onbeheersbare digitale krachten. Alles bij mekaar lijkt het erop dat de aanpak van Zack Snyder, de man die het DC Extended Universe nu al enkele jaren superviseert en creatief vormgeeft, stilaan z’n verzadigingspunt heeft bereikt. De sombere atmosfeer, de slowmotioneffectjes: wat in ‘Batman v Superman’ – een film die we tot in het uur van ons heengaan zullen blijven verdedigen –nog werkte, voelt in ‘Justice League’ aan als vervelende ouderwetsheid.

Voorbeeldje: bijna twintig jaar nadat Neo in ‘The Matrix’ vertraagd wegdook voor die kogels, duiken de personages in ‘Justice League’ nog stééds in identiek dezelfde vertraagde slowmotionmanoeuvres weg voor de in hun richting zoevende speren en bijlen: geeuw. Toch één keer gelachen: die ene teruggekeerde superheld die, zodra hij z’n lief ziet, Batman als een hoop oude vodden opzijsmijt. En Wonder Woman, ja, naar die willen wij weleens een speels en flirterig sms’je sturen.