K. Schippers - Stil maar
De doorsnee bejaarde pee blinkt uit in pensioensporten als bingo, bridgen en biljart, maar een enkeling haalt uit met een literaire coup de force. Net als Jeroen Brouwers en Philip Roth verdomt ook K. Schippers het zich in welverdiende rust te wentelen.
In 2006 scoorde hij met 'Waar was je nou' nog de Libris Literatuur Prijs. En in 'Stil maar' (Querido) gaat hij aan de haal met het toch al wankele onderscheid tussen fictie en mijmering.
Deze bundel 'Verhalen en beschouwingen' gaat keer op keer op zoek naar het ontregelende of ontroerende detail. Tijdens een uitstapje naar Brussel danst de schrijver met zijn dochter op de rommelmarkt, waar ze zien hoe een petanquebal wordt opgeraapt met een magneet aan een touwtje. Achter die kleine observaties gaan grotere gevoelens schuil - dit verhaal is zowel een afscheid van de overleden Jacques Tati als van zijn dochter, die het huis uitgaat. Die detaildrift bereikt een hoogtepunt in de bijdrage over Mass-Observation, een grootse poging tot inventarisatie van de volksaard aan het begin van de twintigste eeuw, met tientallen vrijwilligers die het gewone leven registreerden.
Net als in 'Waar was je nou' vindt Schippers bij zijn waarnemingen een bondgenoot in de fotografie. Een gedenkstukje voor Philip Mechanicus vermeldt bijvoorbeeld even gretig wat de fotograaf niet wilde vastleggen: een volgepropte Mini, een vissende brandweerman. Er is ook ruimte voor andere kunst, voor vergelijkingen en vooral voor herinneringen. Wanneer Schippers een vroeger buurmeisje ontmoet, herinnert hij zich haar eerst niet, en dan plots wel: hoe haar gescheiden ouders het kind gebruikten in een subtiel treiterspel. Toch komt 'Stil maar' draagkracht tekort om zelf aan het lot van het detail te ontsnappen: goed voor een grijns van waardering, maar vluchtig.
