Kamal Kharmach in de Arenbergschouwburg: toch nog 1-0 voor Marokko, na verlengingen ★★★☆☆

In zijn vierde eindejaarsconference rijgt Kamal Kharmach de moppen over de Queen en Oekraïne sneller aan elkaar dan de prijzen stijgen. Maar niet al zijn kogels treffen doel.

Als het aan Kamal Kharmach lag, was dit stukje nooit geschreven. Er mogen over Mag ik even? geen recensies verschijnen, stond in de mail van het management, omdat alle voorstellingen zijn uitverkocht en mensen met een open blik naar de uitzending op Eén moeten kunnen kijken. Net daarom kocht deze krant een ticket: de drukst bekeken comedyvoorstelling van 2022 is een relevant evenement en willen we daarom graag verslaan.

Kharmach streeft naar vier of vijf lachmomenten per minuut, zei hij in De Morgen. Dat cijfer haalt hij gemakkelijk. Wie met oudjaar kijkt, is maar beter aandachtig: één slok cava drinken en u mist zomaar een tirade over de besparingen van de VRT, een goeie Zillion-grap en een woordspeling over obesitas. Wat betreft die laatste is het nooit lang wachten op een nieuwe: Kharmach heeft van moppen over zijn overgewicht een handelsmerk gemaakt.

De komiek doceert bedrijfseconomie en dus verbaast het niet dat hij het vooral over de inflatie wil hebben. Alles is duur en zeker de verwarming, maar gelukkig vindt zotte Mo, een figuur dat Kharmach telkens citeert, altijd wel iets tegen de koude. Van veel en snel lachen krijg je het ook warm en dat kan hier: de grappen over onder meer de overleden Queen en het geluk van gepensioneerde leraren zitten precies goed.

Luie Walen

Vijf geslaagde lachmomenten op vijf lukt wel niet altijd. Soms omdat Kharmach te snel praat, op andere momenten omdat de grappen zich beperken tot luie Walen en het moeilijk vinden van de afkorting die de queergemeenschap aanduidt. Dat is wat makkelijk. Veel harder lachen we als Kharmach onderwerpen die niks met elkaar te maken hebben spitsvondig aan elkaar koppelt, zoals de oorlog in Oekraïne en de schandalen in de kinderdagverblijven.

Eindigen doet de komiek met een aangepaste versie van zijn introlied. Beide versies bevatten goede vondsten, maar de teksten hadden veel beter kunnen worden geschreven.

Dat hier toch drie sterren staan, heeft evenveel redenen. Eén: er zaten genoeg momenten in die ons overtuigden. Twee: zelden hoorden we de Arenberg luider lachen. Drie: Kharmach speelde op zijn gemak met de actua van de dag. Hij dolde een avond lang met de jongedames achteraan die voor hem de score van Frankrijk-Marokko bijhielden. Na de match riep hij: “Nu ben ik de enige succesvolle Marokkaan!” Je kunt dat stereotiep vinden en Kharmachs humor is niet altijd de onze, maar de balans helt wel licht positief over.

‘Mag ik even?’, op 31 december om 21.15 op Eén.