Kan tovenaar Hugo Broos het succes van Kameroen verlengen in de Confederations Cup?

Sinds hij in februari op miraculeuze wijze de Afrika Cup won, noemen ze Hugo Broos in Kameroen een tovenaar. Vanaf zaterdag neemt hij met zijn Ontembare Leeuwen deel aan de Confederations Cup in Rusland.

'In Afrika ben je geen held voor het leven: alles gaat hier van dag tot dag'

De Confederations Cup, waarin de wereldkampioen het opneemt tegen de zes kampioenen van de continentale voetbalbonden, is zowat het tweede belangrijkste voetbaltoernooi ter wereld. Vanuit zijn hotelkamer in Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen, laat de altijd kalme en bedachtzame Broos zijn licht schijnen op het toernooi.

Hugo Broos «We spelen in de groepsfase tegen wereldkampioen Duitsland en Chili, de kampioen van Zuid-Amerika – twee forse tegenstanders. Voor mij is het vooral een test om te zien waar we staan. Als we de eerste ronde doorkomen: zoveel te beter. Maar ik ben al tevreden als we goed spelen.»

HUMO Welke verwachtingen hebben ze in Kameroen?

Broos (lacht) «Die zijn traditioneel heel hoog. Toen we in januari naar de Afrika Cup gingen, moest die vooraf ook zeker gewonnen worden. Zo gaat dat hier: ze denken altijd dat ze tegen alles en iedereen kunnen winnen, ze houden geen rekening met de sterkte van de tegenstanders. Nu willen ze dat we de finale halen, zoals in 2003 – met minder zijn ze niet tevreden. Alleen had het elftal van toen sterspelers als Geremi en Rigobert Song in zijn rangen, die bij Real Madrid en Liverpool speelden. Mijn spelers zitten op een bescheidener niveau, maar dat interesseert de pers en het publiek niet. Je moet weten: voetbal is hier een staatszaak, hè.

»Daar komt nog eens bij dat een andere sterspeler, Marc-Vivien Foé, tijdens die Confederations Cup van 2003 aan een hartstilstand overleden is. Tijdens de halve finale tegen Colombia viel hij dood neer op het veld, een bijzonder dramatische gebeurtenis. Dat roept hier veel herinneringen op, en het is vooral ter nagedachtenis van Foé dat we de Confederations Cup zullen spelen.»

HUMO Ben je sinds de Afrika Cup een held voor het leven in Kameroen?

Broos (lacht) «In Afrika ben je niks voor het leven: ze leven hier van dag tot dag. Maar ik heb wel enorm veel krediet opgebouwd, en ze doen hun best om al de dingen die ik vraag ook uit te voeren. Momenteel proberen ze op mijn vraag een vliegtuig te charteren, zodat we na onze oefenwedstrijd tegen Marokko meteen naar Rusland kunnen vliegen. Of het gaat lukken, is nog iets anders, maar zes maanden geleden zouden ze niet eens geprobeerd hebben.

»En wat mijn status betreft: één slechte prestatie, en de kritiek zal opnieuw toenemen. De pers heeft hier liever dat het niet goed gaat (zucht).»

HUMO Liggen de kranten op de loer?

Broos «Bij mijn aanstelling waren de journalisten in hun gat gebeten omdat de voetbalbond hen niet op de hoogte had gehouden: ze schreven al weken dat er een Fransman of een Serviër zou aangesteld worden. Toen ik als wit konijn uit de hoed werd getoverd, hebben ze al hun munitie op mij gericht: ik was zogezegd niet bekwaam, want ik had geen ervaring als bondscoach en ik had ook nog nooit in zwart Afrika gewerkt. Ik was daar heel pissig over: ze moesten me beoordelen op mijn prestaties, en die zijn altijd positief geweest. Viel dat even tegen voor hen.»

HUMO Het zit je nog hoog, zo te horen.

Broos «Welnee, ik heb ermee leren leven. Ze zullen na die overwinning in de Afrika Cup ook niet meer zover gaan. Na de finale zijn de journalisten in kwestie naar mij gekomen: ‘Wil je ons pardonneren voor alles wat we je hebben aangedaan?’ ‘Nee,’ heb ik geantwoord. ‘Ik zal het vergeten, want we moeten samen verder. Maar vergeven: nooit!’ Zomaar over alles de spons vegen, vind ik veel te gemakkelijk: ze hadden me al aan het kruis genageld voor ik nog maar één training had gegeven.»

HUMO Los van de pers: wat doet werken in Afrika met een mens?

Broos «Ik heb leren meegaan in de Afrikaanse cultuur, want je kunt niet naar hier komen en denken: ‘Ik ga alles veranderen.’ Dan loop je je alleen maar te ergeren. Wij hebben in Europa de gewoonte om alles goed te organiseren, en heel punctueel te werken. Maar als je dat hier probeert... (lacht) Ik heb al grijs haar, maar anders had ik er sowieso gekregen. Ik kom tegenwoordig zelf te laat op vergaderingen, er is toch geen kat op het afgesproken uur. Toen ik de eerste keer op mijn eentje een halfuur had zitten te wachten, en er hen op wees dat ze te laat waren, zeiden ze doodleuk: ‘Coach, wat is het probleem? We zijn hier toch?’ En ze hebben gelijk: het belangrijkste is dat die vergadering doorgaat, toch? Verwacht ook niet dat iets dat tegen volgende week moet gebeuren, zoals een oefenveld in orde maken, meteen zal worden gedaan. ‘On a encore le temps.’ (lacht)»

HUMO Je krijgt hier levenslessen bij de vleet, heb ik de indruk.

Broos «Ze hebben een heel andere kijk op het leven. Als ik door Yaoundé rijd, zie ik vooral mensen die het niet breed hebben. Maar wat me dan frappeert: ze staan allemaal te glimlachen, nooit zie je een chagrijnig gezicht. Terwijl we in Europa nooit tevreden zijn. Als we twee huizen hebben, willen we er drie. Hier heb ik geleerd: wees content met wat je hebt, en probeer er het beste van te maken.»

HUMO Hoe is het werken met je spelers?

Broos «De meesten spelen in Frankrijk, ze zijn structuur en discipline gewend. Maar toen ik hier aankwam, was de nationale ploeg een duiventil. De belangrijkste spelers belden naar de bondscoach, en zeiden doodleuk dat ze enkele dagen later zouden zijn: ze wisten toch dat ze speelden. Ik heb dat van in het begin anders aangepakt, en gezegd dat er geen privileges meer zouden zijn. Als iemand daar problemen mee had, zou ik hem niet meer oproepen. Dat hebben de meeste spelers, vooral diegenen die zich ergerden aan het gedrag van de sterren, enorm geapprecieerd.»

HUMO Kun je nog vrij rondbewegen, als voetbal een staatszaak is?

Broos «Ja, al kan het gebeuren dat als één iemand mij om een foto vraagt, er binnen de tien seconden 25 mensen rond mij staan, die hetzelfde willen. Ik moet eerlijk zeggen: het streelt mijn ijdelheid, daar doe ik niet flauw over. Maar ze dringen zich niet op, en vallen je nooit lastig. Het is hier aangenaam leven. Ik spendeer hier ongeveer de helft van het jaar, in een hotel in het centrum van de stad.»

HUMO Had je het eerder moeten doen, trainer worden in Afrika?

Broos «Dat is nu gemakkelijk gezegd, natuurlijk. Maar het is zeker een verrijking: ik raad het elke Belgische coach aan.»

HUMO Welke raad geef je Marc Wilmots, de bondscoach van Ivoorkust?

Broos «Ik ken Marc een beetje, en hij is enorm gesteld op Pünktlichkeit (lacht). Dat zal hij moeten laten varen, anders zal het niet lukken. Maar als hij bereid is om water bij zijn wijn te doen, kan hij schitterende resultaten halen. Ivoorkust is een goeie ploeg.»

HUMO Na de Confederations Cup gaan jullie weer over tot de orde van de dag: de kwalificatie voor het WK in Rusland. Die verloopt niet rooskleurig.

Broos «Nee, we hebben gelijkgespeeld tegen Zambia, onze slechtste match sinds ik hier ben. Nu moeten we tegen Nigeria 4 op 6 halen, anders liggen we eruit. Of dat mij de kop zou kosten? Nee, dat denk ik niet: ze zijn volop bezig om mijn contract te verlengen. In 2019 vindt de Afrika Cup in Kameroen plaats, en dat is hier véél belangrijker dan het WK in Rusland. Het zou schitterend zijn om in eigen land onze titel te verlengen.»