Kanye West - The Life of Pablo

Kanye West verklaarde vorige week alle blanke media en journalisten officieel onbevoegd om nog over zwarte muziek te schrijven. Ondergetekende bleekscheet snapt alvast ten dele waarom: het kost steeds meer moeite om de eerstaangewezen Kanye ernstig te nemen, om een mening over zijn muziek te vormen die niet gekleurd is door zijn clowneske gedrag en tragische uitspraken. Hij is karikatuur, provocateur, POTUS in spe en boerenlul extraordinaire in één, en voor een muzikant onderschat hij danig de kracht van de stilte.

Maar: let there be music, en vandaag staat die op ‘The Life of Pablo’: Kanye’s zevende, aangekondigd als ‘het grootste meesterwerk aller tijden’. Dat laatste is onderdeel van het spel – zoals ook het zinnetje ‘I love you like Kanye loves Kanye’ een meme geworden is, en populair op Valentijn. Goed: de van verkrampte kindsterretjes, overschatte singer-songwriters en Sam Smith vergeven popwereld is al saai genoeg.

undefined

Bekijk ook de Humo-video:
'Kanye West gaat los op K3'

‘Sleep is the cousin of death’ is de bekendste rhyme van Nas, en hier is ze nog eens prima van toepassing: ‘The Life of Pablo’ is tot de rand gevuld met aanstekelijke joie de vivre; de songs richten de blik steevast naar omhoog, en staan daarmee in contrast met de loden zwaarte van Kanye’s vorige paar platen. ‘Life of Pablo’ is ook het onafgewerkte relaas van een zoektocht: brokken, aanzetten, half afgewerkte ideeën en elkaar tegensprekende vertelperspectieven worden samengeprakt in wat een rommeltje lijkt – maar die rafelige chaos is de bedoeling, een metafoor voor het leven. De titel knipoogt naar Picasso, het genie waar Kanye zich deze maand aan spiegelt, maar ook naar Escobar, Neruda en voor mijn part Zabaleta en iedereen die kan bijdragen tot de verwarring.

Lees ook:
Kanye West, tussen klank en kleren: Humo liet insiders aan het woord

‘Famous’ is een duet met Pukkelpop-headliner Rihanna, een redelijk klassiek hiphop-één-tweetje dat eens niet gratuit voelt. Voor de valse trage ‘Wolves’ roept Kanye bijstand in van Cashmere Cat en Frank Ocean, en dat werkt. In het goede ‘30 Hours’ lijkt de tegenstem van een onherkenbare André 3000 op te borrelen van onder een dikke laag boter. Tussendoor is ‘I Love Kanye’ een skit, maar ook 44 seconden voldragen zelfspot en een steek naar zageventen die niet kunnen zwijgen over vroeger.

Het is niet allemaal 24-karaats: ‘Low Lights’ is een irritant tussendoortje, -‘Highlights’ verveelt, rapdialoog ‘Real Friends’ kabbelt, en van de achttien songs zijn er minstens zes overbodig. Geeuwen mag wanneer Taylor Swift voor de zoveelste keer een veeg om de oren krijgt: ‘I feel like me and Taylor might still have sex / I made that bitch famous’ – het is al goed.

Eén Amerikaan schreef: ‘Na zijn blauwe periode (‘808s & Heartbreak’) en zijn roze periode (‘My Beautiful Dark Twisted Fantasy’) lijkt ‘The Life of Pablo’ vooral het begin van Kanye’s normale periode.’ ‘The Life of Pablo’ is revolutie, statement noch mijlpaal. Wél een eenvoudige, bijna conventionele verzameling songs van een man die wij al lang niet meer met muziek associëren. Hij komt ermee weg.

LinksTwitter Kanye West