Karel De Gucht

In De Standaard van 31 december 2007 sprak Karel De Gucht onmiskenbaar met voorkennis over zijn Congo-beleid.

Nee, het ging eind vorig jaar natuurlijk over de regeringsonderhandelingen: terugblikkend op moeilijke politieke tijden hekelde De Gucht de communautaire stellingenoorlog. Grote woorden als 'de teloorgang van de res publica' niet schuwend, deed de minister wat hij sinds de verkiezingen van juni vorig jaar in ongeveer elk interview gedaan heeft: de stem van de ratio vertolken om de door de N-VA opgejaagde Leterme een gebrek aan realiteitszin, staatsmanschap en goed bestuur te kunnen verwijten. Echt communautair overleg moest er komen! Onverdroten brak De Gucht een lans voor de onderhandelingstafel in plaats van de loopgraven. Herhaaldelijk zwoer hij bij een dialoog tussen de gemeenschappen in plaats van een monoloog voor de eigen gemeenschap. Tot vervelens toe pleitte hij voor diplomatie in plaats van provocatie. Je zou ook niet anders verwachten van een zwaargewicht van een partij die 'Open' in de naam torst, en van een Minister van Buitenlandse zaken, die een leger diplomaten aanvoert en in zijn recentste Humo-interview nog erg duidelijk de corebusiness en basisfilosofie van zijn departement omschreef: 'Bij buitenlandse zaken werken we vanuit de diplomatie.'

''Het onvermogen om tot een positief compromis te komen. Dat is voor mij het dieptepunt van mijn hele carrière.''

Diezelfde Karel De Gucht kwam met de repliek 'praten met de Congolese president levert nog altijd niets op' op de vraag of de problemen in Congo opgelost kunnen worden via diplomatieke contacten met president Kabila. Deze brutale afwijzing van de dialoog en de diplomatie brengt een oplossing voor de crisis in Congo hoegenaamd niet dichterbij. Ze zorgt integendeel voor vertraging, en dat tijdverlies is hemeltergend, wraakroepend en op geen enkele manier goed te praten: elk verloren uur worden in een orgie van geweld méér mensen op de vlucht gejaagd, méér oogsten vernield, méér mannen vermoord, méér vrouwen verkracht en méér kinderen ontvoerd. Als iemand zo ostentatief aan zijn corebusiness verzaakt en zijn werk niet doet, mag met recht en reden van een dieptepunt in een carrière gesproken worden.