Karen Elson - The Ghost Who Walks

Knap, welbespraakt en intelligent zijn en bovendien een partner aan je zijde hebben die over enige renommée in het vak beschikt: opent dat portalen of maakt het de doorgang net moeilijker - als een zware, brandbeveiligde deur?

Dat vroegen wij ons de voorbije dagen af omtrent Karen Elson
. Zelf voldoen we helaas aan geen enkele van de vier criteria, en dus moeten we het antwoord op die vraag schuldig blijven.

Zijzelf- geboren en getogen in Oldham nabij Manchester, als supermodel naar de VS uitgeweken, daar in 2005 gehuwd met Jack White
(The White Stripes
, The Raconteurs
, The Dead Weather
), moeder van twee kinderen - weet het wél.

Maar we vermoeden sterk dat haar debuut 'The Ghost Who Walks'
er zonder de hulp en de status van haar bezige echtgenoot niet gekomen zou zijn. En dat ware jammer geweest, want als vertolkster en songschrijfster (en als vrouw, laten we dat ook niet vergeten) mag bleke Karen er zeer zeker wezen. Ze is duidelijk níét het zoveelste oogverblindende starletje (m/v)dat ten onrechte denkt dat het naast acteren of over een catwalk drentelen ook kan zingen.

Op 'The Ghost Who Walks' - achtereenvolgens: openingsnummer; eerste single; 'Arriba!'-faam; een pittige murder ballad; beetje Cat Power
-achtig; getiteld naar haar roepnaam tijdens haar jeugd, toen ze ook al een opgeschoten, schrale, bleke bonenstaak was - verzoent Karen Elson verschillende genres.

Britfolk uit haar thuisland (zelfgeciteerde invloeden: Vashta Bunyan
, Anne Briggs
, Bert Jansch
en de goddelijke Sandy Denny
- háár buste staat centraal in de tuinen van les Châteaux P.). Cabaret (Elson maakt al sinds 2002 deel uit van het los-vaste, bonte New Yorkse Weimar- en vaudevillegezelschap The Citizens Band
, ze zingt en schrijft mee aan hun songs).

De gekartelde pop van haar jeugdidolen Mazzy Star
; country, waaraan het in haar huidige woonplaats Nashville en met huisband White aan haar zijde onmogelijk ontsnappen is.

En natuurlijk de rockmuziek van haar man, tevens producer en drummer, die een paar songs zelfs iets té opvallend richting The White Stripes light en The Dead Weather super light gedirigeerd heeft - het desalniettemin erg aardige 'The Truth Is in the Dirt'
bijvoorbeeld.

Jack White gaat de begeleiders op zijn platen nooit ver zoeken, en dus bestaat de kerngroep uit bekend volk: naast het echtpaar onder anderen Raconteurs- en Dead Weather-bassist Jack Lawrence
, gitarist Jackson Smith
(zoon van Patti Smith
en echtgenoot van Meg White
) en Rachelle Garniez
van The Citizens Band.

Samen met die laatste heeft Elson haar beste songs voor deze plaat geschreven, en Garniez geeft met haar accordeon, piano en orgeltje ook het meeste kleur aan de muziek op 'The Ghost Who Walks'. Voor pedalsteelgitarist Carl Broemel
is eveneens een speciale rol weggelegd, met name in het koppel nummers waarin hij zijn instrument mag laten klagen als een zingende zaag.

Karen Elson heeft geen uitzonderlijke stem, wel een aangename en bijwijlen zelfs intrigerende, die bovendien wonderwel past bij haar fragiele, van oorsprong dromerige en licht mystieke folk- en cabaretliedjes over geheime ontmoetingen, verhoudingen die op de klippen lopen (bijvoorbeeld omdat de man letterlijk door een liefdesconcurrente werd betoverd) of andere variaties op het murder ballad-thema.

Op onder andere het prachtige '100 Years from Now'
, maar ook op 'Lunasa'
en 'Mouths to Feed'
vindt ze moeiteloos aansluiting bij de sixties- en seventiesfolk van Denny en Briggs en tegelijk bij het cabaret (denk aan de film 'Cabaret' van Bob Fosse
met Liza Minnelli
) - dat moet ook voor de muzikale omnivoor Jack White een openbaring geweest zijn.

Britfolk by way of the USA: het is weer eens wat anders. Maar aan ambassadrice Elson en haar beau is het welbesteed geweest. Jammer, en niet (alleen) wegens haar lijf en leden, dat haar optreden in de AB onlangs om onduidelijke redenen werd afgelast. Chokri
, probeert gij het nog eens?