Kate Bush - Before the Dawn

Fans van de heilige Kate Bush dulden geen kritiek, dat bleek wel toen ik vorig jaar een recensie postte van één van haar eerste concerten sinds 1302 – een dure en frustrerende avond in Londen waar ik met huizenhoge verwachtingen naartoe was getrokken. Ik ben namelijk zelf toevallig een grote fan van la Kate, en duld geen slecht woord over haar imposante oeuvre.

Maar als je voor het eerst sinds dertig jaar live optreedt en véél geld vraagt voor een kaartje, mag de fan erop rekenen dat hij, eindelijk, éíndelijk, al die hits voor het eerst live te horen krijgt. In plaats daarvan bracht Kate een soort pretentieus muziektheater en bestond de setlist voor 80 procent uit semi-obscure album tracks. Bovendien liet ze een derde van de tijd allerlei acteurs en figuranten aan het woord, terwijl we gekomen waren om háár te zien. Tel daar de afwezigheid van mijn twintig favoriete songs bij en je hebt: een teleurgestelde recensent.

Mijn favorieten staan evenmin op deze concert-registratie, waarvan je je kunt afvragen waarom ze op cd is uitgebracht – een dvd ware voor dat multimediale spektakel gepaster geweest. Waarom dan toch vier sterren? Omdat zelfs de meer obscure, uitgemolken, pompeuze tracks van Kate Bush zeer de moeite waard zijn. En ook al heeft ze de voorbije dertig jaar – toen haar stem nog krachtig was – niet opgetreden en mijdt ze op haar 58ste meermaals de hoge noten en de vocale akrobatiek die we van haar kennen (speel de live- en plaatversies van de parel ‘Never Be Mine’ maar eens na elkaar), toch is haar stem nog steeds uniek. Ik zou zo weer gaan kijken.