Kate Tempest in Théâtre National: 'Liefde als elixir'
De babyboomers gaan ons tot kalmte aanmanen maar laat ons eerlijk zijn; de wereld bevindt zich momenteel niet in de beste staat. Kate Tempest gaat dat niet uit de weg maar vind tegelijk hoop in de liefde.
'Europe is lost, America lost, London lost / Still we are clamouring victory / All that is meaningless rules / We have learned nothing from history'. Het zijn de eerste woorden die vrijdagavond uit de mond van Kate Tempest komen. Nee, doekjes zal de Londense er de hele avond nooit om winden, eerlijkheid (h)eerst. Ze doet haar zelfgekozen achternaam – in het dagelijkse leven heet ze gewoon Kate Calvert – meteen alle eer aan. 'Er is een reden waarom ik Tempest heet als artiest. Als een wervelwind probeer ik door de zaal de gaan. Door je hoofd. Mijn woorden zijn windvlagen, die soms als scheermesjes kunnen aanvoelen. Maar ik dwing je om iéts te voelen,' zei ze daarover eerder dit jaar in een interview.
Het eerste halfuur kregen we een selectie aan nummers uit haar eerste twee platen. In ‘Marshall Law’ worden we herinnerd aan de verhaallijn rond Becky en Harry, twee Londense twintigers die verloren lopen in werk, drugs, zichzelf en elkaar. Iets later passeert van debuut ‘Everybody Down’ (2014) ook nog ‘The Beigeness’. Daarin spreekt Tempest de mensen aan die wilde dromen achter laten en settelen. Huisje, tuintje, boompje, kindje... Hun leven is ‘beige’, nietszeggend. Er zit geen aanval in – bij Tempest gaat het altijd over ‘ons’, nooit wij tegen zij – wel een aansporing. 'All life is forwards, you will see / It’s yours when you’re ready to receive it'.
undefined
‘Grubby’ is storytelling van de bovenste plank op speed. Het verhaal van Pious – een jongedame die zowat alles doet voor zowat elke drug in een vlucht van elke vorm van realiteit - wordt door Tempest de zaal in gespit alsof zij zelf een verslaafde is, hopeloos op zoek naar een volgende high. De beats van ‘Circles’ kicken bij ons dan weer in als xtc onder de tong van minderjarige en terloops krijgen we in ‘We Die’ nog een update van ‘live, love, laugh’ aangeboden. In de handen van Tempest wordt dat 'Live, love if you can and then pass it on.' Niet blijven hangen, jongens, voortdoen.
En dan komt het nieuwe album. ‘The Book of Traps and Lessons’, integraal en chronologisch. Vanaf de eerste minimalistische tonen van ‘Thirsty’ valt er meteen een stijlbreuk op. Haar stem is zachter, de muzikale omlijsting trager en warmer, drums zijn verbannen. Kate Tempest anno 2019 vertelt niet meer over het leven van anderen maar spreekt in de ik-vorm. Haar dagen van feesten en katers, van eenzaamheid en obsessieve liefde liggen achter haar. Ze heeft échte romantiek ontdekt en omarmt de simpelheid en schoonheid daarvan.
undefined
‘Firesmoke’ is – zonder overdrijven - een van de mooiste odes aan de liefde ooit. Toch is het zo simpel niet. De liefde en het besef van de kracht daarvan volgt pas op het einde van het optreden. Ervoor beschrijft Kate heel wat traps, valstrikken die ze op haar weg naar inzicht te verwerken kreeg. Ze begint heel diep ('The way the day drinks every drop of my strength / It’s relentless'), beschrijft depressie pijnlijk accuraat in ‘Keep Moving Don’t Move’, is nog steeds boos op de idioten aan de macht ('Our leaders aren’t even pretending not to be demons') en gefrustreerd met zij die die idioten macht geven in het ziedende ‘All Humans Too Late’. De wervelwind raast nog steeds.
Maar vindt dan uiteindelijk toch een vorm van rust. In de armen van haar lief (‘Firesmoke’), in zichzelf (‘Hold Your Own’ aka ‘Everybody’s Free To Wear Sunscreen’ voor millennials) en in de gezichten van anderen. In ‘People’s Faces’ geeft ze toe dat de huidige toestand vertrouwen, empathie en liefde niet meteen in de hand werkt maar ze doet zo haar best om aan te tonen dat we in essentie allemaal één zijn. Zo scherp als de eerste zin van het optreden was, zo zacht is de afsluiter; 'There’s so much peace to be found in people’s faces.' Wanneer de lichten aangaan en we rondom ons kijken, kunnen we Kate Tempest enkel gelijk geven.
