Katy Perry (Sportpaleis)

Op vlak van concurrentie heeft Katy Perry het niet onder de markt. Aan het firmament wemelt het tegenwoordig van de vrouwelijke popsterren die songs als veertjes zo licht maar mét een boodschap aan een jong publiek proberen te slijten. Wat daarbij opvalt: Katy Perry is van hen wél de enige die onderweg geen duidelijke identiteit heeft opgelopen, noch heeft ze zich er één laten aanpraten door haar marketeer/manager/mental coach.

Gaga de freak die uit eieren kruipt en little monstertjes baart, Taylor Swift de hinde met een onheelbare hartbreuk, Miley Cyrus die een carrière heeft gepuurd uit haar tocht van kindsterretje naar volwassen vrouw, en Madonna die exact het omgekeerde traject probeert af te leggen. Maar hoe luidt de taakbeschrijving van Katy Perry? ‘Feesten’ is geen aanvaardbaar antwoord, jongelui - als het volgens de RVA niet geldt als nuttige tijdsbesteding, dan ook niet bij ons.

'Katy Perry is op haar best telkens ze één van die blauwe kijkers van 'r dichtknijpt en toont dat ze het zelf ook allemaal niet zo bloedserieus neemt. Dan zie je plots de Katy Perry waar je weleens een pint mee zou willen gaan pakken. Die nummers van haar hoeven er dan niet per se bij te zijn. '

Twee uur lang hebben we ons zitten afvragen wíé Katy Perry dan wel mag zijn. Talloze kostuumwissels en evenveel gedaantes later (de Egyptische koningin, de neonnymf, de krolse kat mét staart, het bloemenmeisje, de newbeat-adept) zijn we geen sikkepit wijzer. Tenzij dit: het tekenfilmfiguurtje. Alles aan Katy Perry was ook in het Sportpaleis namelijk zo over the top en zo kinderlijk speels dat je halverwege bijna zou verwachten dat een coyote plots een piano zou droppen vanuit de nok van het dak – zou hij haar éíndelijk te pakken hebben. Mocht Katy Perry nog niet bestaan, Studio 100 zou er vast mee op de markt komen, en haar beeltenis vervolgens op velerlei brooddozen en van die kekke kleine rugzakjes plakken.

Maar het spektakel was compleet: een podiumopbouw compleet met liften, verborgen valluiken, lopende banden, decorstukken die uit de lucht kwamen zoeven en kabels die Katy toelieten om over het publiek te zweven en iedereen ter plekke persoonlijk eens in de ogen te gaan kijken. Er was ook een linie muzikanten – voor de sport, want horen deed je die knullen amper. Het publiek, van een gemiddelde leeftijd die hen zonder hommeles drank bestellen op café onmogelijk maakte, zette het op een veelvuldig smelten.

Allemaal geheel volgens het scenario van die avond, dat tot op de letter gevolgd zou worden. Van het touwtjespringen in opener 'Roar' tot het vuurwerk van het afsluitende 'Firework': alles tot op de millimeter gechoreografeerd, afgemeten, en zo door en door Amerikaans als een land binnenvallen en vervolgens klagen dat er geen Burger King in de buurt is. Wanneer Katy in 'Dark Horse' plots van het podium verdwijnt om dan - verrassing! - tijdens het crescendo plots in het midden van de zaal op te duiken, is dat vooral voorspelbaar. De vele kostuumwissels en pauzes werden handig opgevuld met een dj-set, een toneeltje, een filmpje, een modeshow op 'Vogue' of ander leuks dat deed vermoeden dat er achter Katy Perry een heuse geldmachine schuilgaat die maar flappen blijft spuwen. Indrukwekkend, dat was het voortdurend. Maar met muzíék had het zelden een fluit te maken.

Ook 'het intieme moment' kwam volgens de regels van de kunst een kijkje nemen, en werd verzorgd door Perry op gitaar. Tot dat moment hadden we u het antwoord op de vraag 'Kan Katy Perry ook zingen?' tot onze schaamte schuldig moeten blijven: meer dan schriel bindteksten schreeuwen hadden we tot dan nog niet kunnen optekenen van Katy zelf. Maar hier dan eindelijk het antwoord, na een akoestisch rondje van 'The One That Got Away' en 'By the Grace of God': jawel, maar versteld stond je er nu ook niet van. We hadden u ook graag het antwoord meegegeven op de vraag 'Kan Katy Perry goed gitaarspelen?', maar het ding in haar pollen bleek na enkele noten alweer handig uit de geluidsmix gekegeld. Volgens het scenario, ongetwijfeld.

Katy Perry is op haar best telkens als ze één van die blauwe kijkers van 'r dichtknijpt en toont dat ze het zelf ook allemaal niet zo bloedserieus neemt, dat hele circus dat ze in haar achterzak heeft zitten en waar ze al een jaar de wereld mee rondtrekt. Dan zie je plots de Katy met wie je weleens een pint zou willen pakken op café. Die nummers van haar hoeven er dan niet per se bij te zijn. Op een bepaald moment in de show vloog er een gigantische opblaasbare taco voorbij - opschrift: 'Katy's Taco'. De mop vloog boven duizenden jonge hoofden, niet alleen letterlijk. Ach, zal het hen even een taco wezen.

Ook geleerd in het Sportpaleis woensdagavond: de kat van Katy Perry heet Kitty Purry. Kijk, dat vinden wij dan weer lollig.

Het moment

In 'Birthday' werd het Sportpaleis omgebouwd tot 'Katy's verjaardagsshow': een gelukkige die dra zou verjaren werd het podium opgehaald en kreeg ter viering een korte lapdance aangeboden. Krèk zoals Walter Capiau dat destijds deed, maar dan met iets minder traantjes achteraf in de backstage.

Het publiek

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!

Quote

'Ik hou van jou' - Katy vroeg vrijwilligers in het publiek om haar enkele zinnen Nederlands in te fluisteren, en niémand die haar 'Gaan we poepen?' doet herhalen? We herkennen u niet meer.

Tweet