Kid Cudi - Passion, Pain & Demon Slayin’
Zijn onmiskenbare invloed op Kanye West’s ‘808’s and Heartbreak’ is al reden genoeg om te stellen dat Kid Cudi (Scott Mescudi), met zijn introspectieve ‘sadboy croon’, de geestelijk vader van een hele generatie rappers werd. Maar het lijkt mij onnodig Cudi’s messiascomplex verder aan te wakkeren.
‘Big Bro, we need you, come home - back home’, verzoekt Travis Scott - zo’n muzikale telg van huize Cudi - op ‘Baptized In Fire’. Dat Mescudi geen goed jaar achter de rug heeft, is een understatement. Na lang met depressie te hebben gekampt, besloot hij zichzelf wegens suïcidale neigingen te laten opnemen. Zijn vorige album, ‘Speeding Bullet 2 Heaven’ - een demo bestaande uit vals psychedelisch gejengel over drie dezelfde gitaarakkoorden - werd door veel fans geïnterpreteerd als een opgestoken middelvinger. Het was een noodkreet van iemand die rockbottom naderde.
‘You can try numb the pain, but it’ll never go away’, fluistert hij op ‘Swim in the Light’. Het klinkt als acceptatie. Cudder is klaar met de redder van de hiphop uithangen. Hij heeft zijn cape opgehangen en verblijft permanent in zijn eigen wereld. Op Twitter liet hij weten dat mensen die zijn nieuwe sound niet weten te appreciëren, niet meer hoeven aan te kloppen voor een nieuwe plaat. ‘Frequency’ is een uitnodiging voor nieuwsgierigen, maar tegelijkertijd een disclaimer: het werkt alleen als men de innerlijke radiozender verstelt op de golflengte van Cudi’s station en men zich volledig overgeeft aan zijn wereld: een lege woestijn waar het altijd drie uur s’nachts is. Het is een arena waar Cudi, de getormenteerde halfgod, zijn demonen confronteert en kleinzieligheden - stukgelopen relaties (‘Distant Fantasies’) en gebrek aan respect van zijn collega’s (‘Does it’) - een mythische status krijgen.
Travis Scott mag in zijn handjes knijpen: ‘Passion, Pain & Demon Slayin’ is het eerste album in 6 jaar dat beter is dan zijn voorganger. Er kan worden gesproken van een (magere) comeback. De redders van dit album zijn echter de producers: Pharrell, Mike Dean en Plain Pat. Plain Pat is een naam die niet meer op de credits heeft gestaan sinds de ‘Man On The Moon’-albums. Pharrell haalt het beste in Cudi naar boven op ‘Flight at First Sight/Advanced’ en ‘By Design’. Op de laatste verzorgt Andre ‘3000’ Benjamin - naar eigen zeggen wél een grote fan van Cudi’s ‘Speeding Bullet 2 Heaven’ - een smaakvol tropisch refrein.
Het album is ver van perfect: de aandacht vasthouden voor 90 minuten aan eentonig nasaal gebrom dat lijkt te zijn opgenomen in een lange riooltunnel, is wat veel gevraagd. Fillers als ‘Dance 4 Eternity’, ‘Distant Fantasies’, ‘Wounds’, ‘Mature Nature’ en ‘Cosmic Warrior’ mengen zich na drie luisterbeurten langzaam tot een eenvormige brei: een klomp overbodig vet dat getrimd dient te worden. Wat er na wat knip- en plakwerk overblijft: een prima plaatje en iets dat ruikt naar een nieuw begin.
