Kim Gordon maakte het muziekdebuut van het jaar: 'Ik vind al die aandacht vooral grappig'

Ze draait al vier decennia mee, maar Kim Gordon (66), ex-bassiste van Sonic Youth, krijgt toch de prijs voor het debuut van het jaar. Haar eerste soloplaat, ‘No Home Record’, was meteen een schot in de roos. Als ik haar bel, zit Gordon in een hotelkamer in Londen: de avond tevoren heeft ze een award gekregen van het Britse muziekblad Q.

HUMO En nu nog een prijs van Humo from Belgium. Hoera!

Kim Gordon (giechelt ongemakkelijk) «Oh, wow! Ik vind al die aandacht vooral grappig – maar dank je wel, hè.»

HUMO ‘No Home Record’ is een toespeling op ‘No Home Movie’, een film van de Belgische cineaste Chantal Akerman, die in 2015 overleden is.

Gordon «Ik heb die niet gezien, maar ik heb er een stukje over gelezen en hield meteen van de titel. Het leek me grappig om hem naar een andere context te verplaatsen. Chantal Akerman is wel een inspirerende figuur voor mij: ze analyseerde het vrouwbeeld en het feminisme in onze cultuur. Alles is op dat vlak te zwart-wit tegenwoordig. Ik mis de grijze zones. De discussie over #MeToo wordt op sociale media gevoerd, waar geen ruimte is voor discussie: men reagéért er alleen maar.»

HUMO Dat klinkt nostalgisch. Maar Twitter, Airbnb en Uber gaf je wel een plaats in je songs op ‘No Home Record’, en in de videoclips.

Gordon «De plaat zit tegelijk vol geluiden die een hommage zijn aan artiesten uit het verleden. Maar dat heeft niets met nostalgie te maken, omdat hun muziek nog altijd modern klinkt. Het gitaarspel van Arto Lindsay bij DNA heeft een grote invloed op mij gehad. Hoe hij een melodie liet contrasteren met een dissonante, noisy gitaar: dat is een woordenschat waar ik nog steeds uit put.

»Ik kan wél nostalgisch worden van tv-reeksen uit de jaren 60 en 70 – ‘Columbo’, bijvoorbeeld (lacht). En ik geniet heel erg van seventiesfilms van Robert Altman. Maar dat kan meer te maken hebben met het gebrek aan regisseurs van zijn kaliber vandaag, dan met nostalgie.»

HUMO Wat vond je van ‘Once Upon a Time in... Hollywood’ van Quentin Tarantino? In je autobiografie ‘Girl in a Band’ beschrijf je de periode van de Manson-moorden in 1969 als ‘een erg verwarrende tijd’.

Gordon «Ik hou van het overdrevene van de film, het acteerwerk is schitterend en Tarantino heeft heel goed de donkerte onder de glitter van Hollywood blootgelegd. Weet je, in Los Angeles kan een heel creepy sfeer hangen.»

HUMO Sonic Youth stond synoniem met New York. Na je echtscheiding van Thurston Moore besliste je om terug te keren naar L.A., de stad van je jeugd.

Gordon «Natuurlijk is er veel veranderd, maar er zijn nog altijd buurten waar de vibe van de seventies hangt, wijken die weigeren zich aan te passen. De crisis van 2008 heeft ook gevolgen gehad: in de hills worden nog steeds enorme villa’s gebouwd, maar het is toch een menselijker omgeving geworden. Al kan het ook zijn dat ik dat gevoel heb, omdat ik op het einde geld en steroïden zag regeren in New York.»

HUMO In de video voor ‘Sketch Artist’ rijd je door het nachtelijke Los Angeles als chauffeur van een Unter-taxi, met je Cavalier King Charles-spaniël Syd Barrett op de achterbank. Klopt het dat zo’n spaniël het karakter van een grote jachthond heeft in het lichaam van een schoothondje?

Gordon «Ja, ze doen niets liever dan op je schoot zitten, maar het zijn ook jagers. Het is wel een ras met veel gezondheidsproblemen. Syd heeft last van zijn hart, maar hij is intussen al meer dan 10 jaar oud.»

HUMO Dan sluiten we af met een cliché van een nieuwjaarswens: een goede gezondheid voor Syd Barrett én jezelf gewenst in 2020.

Gordon «Thank you. Het was me een genoegen.»