Kim Janssen: de stadsglans van Bangkok

De noorderwind dropt hier wel vaker Nederlandse troubadours, maar Kim Janssen komt van véél verder. Hij bracht zijn hele jeugd in Azië door, waar hij ook inspiratie vond voor zijn eerste plaat in vijf jaar. ‘Cousins’ heet ze: eentje voor de liefhebbers van Sufjan Stevens en Sigur Rós – voor iedereen dus.

'Ik ben een third culture kid'

Kim Janssen «Mijn vader deed ontwikkelingswerk: toen ik twee jaar oud was, zijn we weggetrokken uit Nederland. Eerst zaten we in een klein dorp in Thailand en dan hadden we ook nog een tussenstop in Phnom Penh. Maar ik heb mijn jeugd toch vooral doorgebracht in Bangkok. Ik zat er op een internationale kostschool, waar ik vrienden van over heel de wereld had: Britten, Australiërs, Fransen… Heel leuk, maar ook vreemd: je maakt wel deel uit van het land, maar tegelijk is er altijd een bepaalde afstand. Ik ben een beetje wat ze een third culture kid noemen: niet Thais, maar ook niet Nederlands.»

HUMO Hebben die ervaringen een weerslag gehad op je muziek?

Janssen «Op mijn teksten in elk geval wel. Ik wil niet per se iets ontzettend belangrijks vertellen over mijn jeugd in Azië, maar ik grijp wél vaak terug naar specifieke gebeurtenissen van toen, vooral vanwege de sféér die eraan vasthangt. Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat ik in Kathmandu was en dat er toen heel veel politieke onrust heerste, met erg actieve maoïsten: toen mocht ik als kind opeens de straat niet meer op. We deden er ook van tijd tot tijd aardbevingsoefeningen. Zulke dingen waren toen heel normaal, maar als ik er nu over nadenk… Best bizar, toch?

»(Denkt na) Misschien is m’n jeugd dit keer ook een beetje doorgesijpeld in de muziek zelf. Ik heb bijvoorbeeld synths gebruikt om de plaat een zekere stadsglans te geven – een gloed van hyperactief neon – die me doet denken aan Azië.»

HUMO ‘Cousins’ is een korte plaat: 9 nummers in een slordige 30 minuten. Da’s bijna een statement in tijden waarin Drake en co. hun platen zo lang mogelijk rekken om toch maar zoveel mogelijk Spotify-clicks bij elkaar te krijgen.

Janssen «Is dat waarom ze dat doen? (lacht) Ach ja, sommige mensen in mijn omgeving wilden er per se nog een tiende track op, maar kijk: ik vind dit een perfect geheel. Eerlijk gezegd word ik wat moe van platen die te lang duren. Het enige risico van een korte plaat is dat elke track spot-on moet zijn.

»Ik wilde tegelijkertijd een heel verscheiden plaat, met één visie. ‘Dynasty’ is bijvoorbeeld een heel oud nummer dat erg leek op Sufjan Stevens tijdens ‘Illinois’. Maar mijn nieuwe nummers klonken dan weer als late The National. Dan ben ik die twee stijlen een beetje naar elkaar toe gaan schrijven, tot uiteindelijk de balans goed zat.»

HUMO Vraagje tussendoor: was je blij met de verkiezingsuitslag in Nederland?

Janssen «Best wel! Opgelucht zeker, dat het die ene kerel níét was. Even had ik echt de hoop dat een linkse partij misschien wel de grootste zou worden, maar dat was achteraf bekeken een beetje naïef (lachje). Het was wel een erg interessante verkiezing: voor het eerst in tijden voelde het nog eens aan als een gebeurtenis met beláng. Heel het land had het erover. Zelfs de internationale pers was ermee bezig, tot CNN toe. Dat gebeurt anders nóóit (lacht).»

HUMO Terug naar de plaat: is de titel van het nummer ‘Bottle Rockets’ een verwijzing naar de film van Wes Ander- son? Je muziek past wel in de sfeer van zijn universum.

Janssen «Ik ben een grote fan van Wes Anderson, dus: dank je. Maar het heeft niet per se met de film an sich te maken. ’t Is niet zijn beste, toch? Het heeft eerder te maken met het woord: ’t is een geweldig beeld, een bottle rocket. En het liedje gaat over vuurwerk afsteken, dus ja (lacht).

»Vaak heeft de luisteraar niet de hele tekst mee, maar klampt-ie zich vast aan een paar woorden. Daarom vind ik het belangrijk om móóie woorden in mijn nummers te stoppen. Voor ‘Bottle Rockets’ ben ik zo op zoek gegaan naar nog allerlei mooie namen voor vuurwerk: had je ooit al van dragon eggs gehoord? Klinkt toch héérlijk?»

HUMO Kwam je zo ook uit bij de titel van single ‘Gouldians’? Ik heb dat eens gegoogeld en ik belandde bij de Wikipedia-pagina van een paradijsvogel.

Janssen «Precies, ja! Gouldian finches, zo heten ze, en bepaalde zoölogen korten dat dan af tot gouldians. Dat is zo’n mooie naam: ik moet spontaan denken aan een mythische gouden vogel, zoals een feniks. ’t Klinkt tegelijk erg vertrouwd én een beetje vreemd. Je gaat er even over nadenken: ‘Wat betekent het ook weer?’ Zulke woorden intrigeren me.»

HUMO Het laatste nummer heet dan weer ‘Rama VI’, een verwijzing naar de zesde koning van Siam – het huidige Thailand – die heerste van 1910 tot 1925. Wat heeft die mens gedaan dat zo speciaal is dat je er een nummer aan moest wijden?

Janssen (lacht) «Goeie vraag. Dát nummer is eigenlijk vooral een ode aan in de auto zitten in Thailand – weer zo’n herinnering, hè. Als je in Thailand in de wagen zit, passeer je gegarandeerd een hele hoop grote wegen die allemaal vernoemd zijn naar koningen, en dat is me altijd bijgebleven.

»De geschiedenis van Thailand spreekt me sowieso erg aan: misschien omdat ze zo zeldzaam vredig is. Er was altijd een soort wederzijds respect tussen het volk en zijn koningen. De wereldgeschiedenis stikt van de kwaadaardige dictators, maar ik heb het idee dat – en ik ben, voor alle duidelijkheid, geen historicus – de Rama-lijn in Thailand best goed was.»

HUMO Ken je ook de volledige naam van Rama VI?

Janssen (lacht) «Dat niet. Zeg eens.»

HUMO Phra Bat Somdet Phra Poramenthra Maha Vajiravudh Phra Mongkut Klao Chao Yu Hua.

Janssen «Nou. Bedankt!»

undefined

‘Cousins’ van Kim Janssen is verschenen bij Snowstar Records.