'Kinderen van de collaboratie': 14 kinderen uit 'een zwart nest' getuigen

Meer dan zeventig jaar na het einde van WO II blijft de collaboratie een zwaarbeladen en complex onderwerp waarover het laatste woord nog niet is gezegd.

ACTUA Dat komt onder meer omdat in Vlaamsgezinde kringen lange tijd het gevoel leefde dat collaborateurs geen fascisten waren, maar misleide flaminganten die na de oorlog buitenproportioneel gestraft werden. Een mythe, zo is intussen gebleken, maar toch kunnen sommige kinderen van collaborerende ouders dat onrechtvaardigheidsgevoel maar niet van zich afschudden. In ‘Kinderen van de collaboratie’ – een reeks die tot stand kwam met de hulp van historicus Koen Aerts, auteur van ‘Was opa een nazi?’ – blikken veertien kinderen uit een ‘zwart nest’ terug op de manier waarop de Belgische overheid hun ouders na de oorlog heeft berecht. Voor velen onder hen blijft het moeilijk om het beeld dat ze van hun vader of moeder hebben, te rijmen met het regime dat hun ouders steunden. Onder de getuigen onder meer Jan Tollenaere, zoon van VNV-propagandaleider Reimond Tollenaere, en Herman Portocarero, schrijver en oud-ambassadeur voor de EU in Cuba.