King Gizzard and the Lizard Wizard - Nonagon Infinity

Helemaal vanuit Australië blijven ze ons – alsof ze daar ook niets beter te doen hebben – met rijpe psychrock bestoken. Tame Impala, Pond, The Lovetones, Wolfmother en Jagwar Ma kende u al, en ook bij King Gizzard and the Lizard Wizard mag u nu een vinkje zetten. Ze waren eigenlijk al niet te ontlopen: ze touren veel en brachten in vijf jaar tijd acht platen uit. De vorige nog in november 2015. En telkens met een ander masker uit de verkleedkoffer van de psychedelica.

‘Nonagon Infinity’ is King Gizzard op een steroïdentrip. Punkadelica! Psycho-psych! In ‘Robot Stop’ gaat Stu Mackenzie er zelfs als Johnny Rotten van blaffen. En daarna gaat het nog een versnelling hoger, met stormrammen als ‘Gamma Knife’ en ‘People-Vultures’. ‘Big Fig Wasp’ is bubblegumpop op lsd, ‘Evil Death Roll’ biedt trash, ‘Road Train’ tonnen raw power. Niet dat het al goud is: ‘Wah Wah’ en ‘Mr. Beat’ zijn van die onderhand bekende substantie die zich ergens tussen vlees en roze plastiek situeert en zich tot geen van beide laat rekenen.

‘Nonagon Infinity’ is ook hun gimmickplaat: de negen tracks lopen organisch in elkaar over, soms met motieven, grooves en baskrullen die een halve song blijven doorlopen. De allerlaatste track loopt weer over in de eerste – waardoor, als de repeat níét op staat, de plaat als het ware tegen een bakstenen muur loopt. ‘Live lukt ons dat wel niet, jongens. Of misschien als we eerst zes maanden elke dag repeteren. Maar dan mogen jullie ons in het gekkenhuis komen opzoeken.’

Gaat die gimmick de muziek ook op plaat in de weg zitten? Soms. Het ligt voor de hand dat sommige songs daardoor half inwisselbaar zijn, en wie even niet oplet, verdrinkt in een geluidensoep. Maar wie boven kan blijven en niet bang is van hun – ook while high – idiote groepsnaam, heeft er een pendelkameraad bij.