Kings Of Leon - Because of the Times
Elke generatie zijn Creedence Clearwater Revival! En zijn frietkot aan 't station van Kontich-Kazerne. Van een hete zomer gesproken: John Fogerty speelt op zaterdag 7 juli op TW Classic; zijn opvolgers Kings of Leon doen de weide een week eerder aan, op dag twee van Rock Werchter, vrijdag 29 juni. Allen daarheen!
Kings of Leon, uit Mt. Juliet, Tennessee, maakt dezelfde zompige swamp rock als CCR. De feel is dezelfde, en beide groepen delen ongetwijfeld ook gemeenschappelijke helden, maar de uitvoering verschilt intussen grondig. Dat komt onder andere door de ommezwaai die de broers Caleb, Nathan en Jared Followhill en hun neef Matthew op hun derde cd gemaakt hebben. 'Because of the Times' is KoL's beste tot nu toe - dat wil wat zeggen - maar tegelijk ook hun minst toegankelijke én meest pretentieuze. De vlotte rocksongs hebben plaatsgemaakt voor láppen muziek die maar een enkele keer volgens het beproefde strofe/refrein/strofe-stramien zijn opgebouwd. Probeer er bijvoorbeeld niet op te shaken: bet you'll look uitermate stupid op uw dancefloor. Des te verbazingwekkender dus dat de cd intussen al een paar weken op één staat in de Britse hitlijsten.
undefined
De indrukwekkende inkomer 'Knocked Up' is al meteen goed voor ruim zeven minuten. Een patroon is er niet in te ontwaren, wel een waaier van wisselende stemmingen - inclusief woeste noise-erupties - om het teenage melodrama te verklanken. De hoofdrollen zijn voor drums & bas en de buigzame stem van zanger/gitarist Caleb, die hier nog flink aan John Fogerty maar ook lichtjes aan Bruce Springsteen doet denken. De openingszin van 'Knocked Up', en dus ook van de plaat, kan tellen: 'I don't care what nobody says, we're gonna have our baby'. En u? Het achtergrondkoortje (nou ja) van broers en neefje doet aan eenzame coyotes denken die in de verte in het schemerdonker naar elkaar huilen. Die sfeer - nu eens koortsig, dan weer troosteloos of onbehaaglijk - hangt over de volledige plaat; de personages weten doorgaans al bij voorbaat wat hun lot zal zijn, hoe hard ze ook hun best doen: the big nowhere.
Kings of Leon worden heen en weer geslingerd tussen godsvrucht en zonde (seks, drugs, rock-'n-roll en alcohol). Vertel ze below the bible belt iets nieuws! 'And I want to say, here's to me to go and change the world', zo opent 'Ragoo' - de broers zijn tenslotte telgen uit een rondreizende predikantenfamilie - en in het lichtjes gospelachtige 'The Runner' bekent Caleb dat hij dagelijks met Jezus praat, 'and Jesus he says I'm OK'. Maar in 'Arizona' klinkt het dan weer weinig stichtend: 'Too drunk to remember/My face is lying on the pavement/Tasting something awful', en in het fantastische 'Fans': 'Homegrown rock to the rhythm and bop to the beat of the radio'. Geen idee wat ze er precíés mee bedoelen, maar het bekt fantastisch en het levert een vlammende song op. In 'Fans' schemert nog de ouwe KoL door - die van 'Molly's Chambers' en 'The Bucket' - maar elders betreden de Followhills resoluut nieuwe paden: noise, garagerock, woeste gitaarsolo's en southern rock die elkaar aflossen. Het duurt even voor het pákt, maar daarna buitelen de hoogtepunten over elkaar heen; het via MySpace vooruitgestuurde 'Call On', dat wekenlang bovenaan Humo & StuBru's 'Arriba!' pleisterde, is niet eens een uitschieter. Onze favorieten naast 'Knocked Up': de valse trage 'True Love Way', 'Camaro' ('She looks so cool in her new Camaro/It's black as coal and it goes, boy it go go goes/I rev my bike next to her Camaro'; ook de Ramones bezongen ooit het legendarische Chevy-model) en 'My Party', zo te horen eerder een invitatie voor een knokpartij dan de uitnodiging voor een feestje. Maar natuurlijk is 'Because of the Times' een cd die men vollédig moet beluisteren.
Bright Eyes (komt naar Dour), Arctic Monkeys (Rock Werchter) en Kings of Leon: drie op een rij. Het zijn ravissante tijden!
