Kiss The Anus Of A Black Cat - To LIve Vicariously
Kiss The Anus Of A Black Cat is al zo lang bezig dat we niet echt meer van de naam opkijken. Wel verraadt hij nog altijd de beginselen van Stef Heeren, de man achter de kat, die zich op zijn zesde cd ‘Stef Irritant’ noemt. We hebben hier dan ook te maken met een provocateur, een type met de middel-vinger permanent in opgerichte staat, ‘Je m’en fous’ is zijn gospel. Dergelijke lui hebben bij ons een voetje voor.
‘To Live Vicariously’ is de makkelijkst verteerbare plaat van Heeren tot dusver, maar fans hoeven niet te wanhopen: hij heeft nog altijd geen interesse in gezellig doen op StuBru. De drones én de folkinvloeden van vroeger zijn verdwenen, en KTAOABC is zowaar een gothband geworden. We krijgen decimeters dikke plakken jaren tachtig-synths en repetitieve drums, en daarbovenop Heerens galmende stem. In de sterke opener ‘Semantics’ leidt dat tot het herhalen van de zin ‘this machine needs sabotage’. We wéten het, Stef. Nummers als ‘Walls and Ways to Hide’ en de titeltrack lengt Heeren aan met een scheut Bowie, maar hij belandt op die manier helaas in de buurt van Marilyn Manson. Beter vergaat het hem in ‘Be the Death of Me’, waarin de humor van een Mauro-project (bijvoorbeeld: Somnambula) meedoet en elektronica voor stoorzender mag spelen.
Of we deze incarnatie van KTAOABC over de hele linie geslaagd vinden, weten we zo net nog niet – het duurt ook allemaal een tikje te lang – maar buiten kijf staat dat Stef Heeren een unieke figuur is binnen de Vlaamse muziek.
