Klaxons - Love Frequency
Pijnlijke vaststelling, halfweg onze eerste terreinverkenning van ‘Love Frequency’: Klaxons heeft z’n ziel verkocht voor een plaat vol slappe kermisbeats.
‘Is deze shit soms van Katy Perry?!’ brulde iemand aan de digitale toog. Niet onbegrijpelijk: ‘Love Frequency’ woont in het gebied tussen house, disco en mainstreampop, waar dezer dagen de halve muziekwereld resideert – vér weg van de geile dancerock van debuut ‘Myths of the Near Future’ uit 2007. Ook al is commercieel, bijvoorbeeld in ‘There Is No Other Time’ (die piano!) en het naar Kasabian lonkende ‘Children of the Sun’, niet altijd een dodelijke ziekte.
‘Invisible Forces’ begint wel aardig, tot de track hardhandig wordt verkracht door een gruwelijke riff. En de stinkers? Die zijn moeilijk op één hand te tellen. ‘Out of the Dark’ (‘If you believe in love, then I believe in you’ – draak!) is ontiegelijk saai, ‘A New Reality’ meurt naar de drilboorelektronica van Pendulum, en ‘Liquid Light’ solliciteert druk naar de prijs voor Overbodigste Instrumental van het Jaar.
Klaxons is aan een omgekeerde bergrit bezig: aan de top begonnen, met ‘Surfing the Void’ (uit 2010) weggezakt uit de kopgroep, en nu al aan de rand van de afgrond.
