Kleine wrappers worden groot: Steven Van Herreweghe, Britt Van Marsenille, Karolien Debecker en Peter Van de Veire over 20 jaar Ketnet

Vier uitverkochte Sportpladijzen (‘Neen: Sportpaléízen, Samson!’), een streamingrecord op vrt.nu en een arsenaal foute ninetieskapsels en dito outfits: Ketnet viert zijn twintigste verjaardag, en dat doet Vlaanderen pardoes zwelgen in nostalgie. Denken de ex-wrappers ook vol weemoed terug aan hun jaren bij ’s lands eerste kinderzender?

'Op feestjes krijg ik nog vaak te horen: toen ik 10 was, was ik keiverliefd op u'

Steven Van Herreweghe: ‘Samson geslacht’

‘Ik ben Steven, ik ben 20 jaar en ik zeg ‘Ja!’ tegen het leven.’ Twintig jaar geleden mocht Steven Van Herreweghe Ketnet openen. Kijkt hij nog even enthousiast als toen op die periode terug?

STEVEN VAN HERREWEGHE «Het enige voordeel van alle filmpjes die nu weer bovengehaald worden: mijn kinderen, die helemaal weg zijn van de huidige Ketnet-wrappers, geloven éíndelijk dat hun vader daar ook heeft gestaan.

»Als tiener speelde ik mee in Paul Peyskens’ toneelproducties voor het Brusselse jeugdtheater Bronks. Via hem heb ik mijn eerste tv-rolletje bemachtigd. Daarna kreeg ik te horen dat ze me zouden bellen als ze me voor iets anders konden gebruiken, en ik weet nog dat ik dacht: jaja, dat zal wel. Dat was nog ten tijde van de beepers, en op een dag kreeg ik drie oproepen op m’n Scottie. Toen ben ik naar de nachtwinkel gegaan, om vanuit een hokje met bordkartonnen muren naar dat nummer terug te bellen: bleek het de VRT te zijn, met de boodschap dat ze een nieuwe kinderzender wilden starten. Of ik geen wrapper wilde worden?

»Ik studeerde toen nog filmstudie aan het Sint-Lukas, op een boogscheut van de VRT. Na de les sprong ik de tram op en haastte ik me naar de studio. Soms raakte ik er pas een paar minuten voor ik de ether in moest. Niemand kende mij toen, dan stond ik bezweet aan de ingang bij de slagboom: ‘Ik ben Steven van Ketnet.’ Waarop die bewaker, helemaal niet onder de indruk: ‘En ik ben Jos van de bareel!’ (lacht) Aangezien alles toen live werd opgenomen, verzon ik mijn tekstjes vaak ter plekke. Daardoor heb ik veel geleerd over timing, en wist ik dat ik mij altijd wel uit de slag zou kunnen trekken.»

HUMO Toen ze je vroegen om aan het tweede seizoen van jeugdjournaal ‘Studio.Ket’ mee te werken, liep het mis.

VAN HERREWEGHE «Het eerste seizoen van ‘Studio.Ket’ was nogal ernstig: het jeugdjournaal moest meer rock-’n-roll worden, en daarvoor hadden ze aan mij gedacht. Om te duiden dat ze in China hond eten, liet Peter Van de Veire in de VRT-mess Samson slachten door een Chinese kok: dat vonden de kinderen en de directie niet zo leuk. In diezelfde aflevering was er ook een item waarin ik de draak stak met priestergewaden. Dat was wat ik verstond onder ‘een ludieke aanpak’, maar niet iedereen was het daarmee eens. Er werden lezersbrieven van ontevreden ouders in De Standaard gepubliceerd, Godfried Danneels mengde zich, en het was de eerste zaak waar de mediacommissie zich op geworpen heeft. Waarop de eindredactie vervangen werd, de redactie gestaakt heeft, en het programma werd afgevoerd. Als ik die filmpjes nu terugzie, vind ik ze flauw, maar ik vind het stopzetten van ‘Studio.Ket’ ook nog steeds drastisch. In elk goed gezin gaan de kinderen weleens over de schreef, maar daarom ga je ze nog niet verstoten. Vanaf toen is Ketnet braver geworden.»

HUMO In Humo’s Jonge Leeuwen-interview uit 1998 zeg je: ‘Via de Ketnet-website stelde iemand voor om mij te pijpen voor 20 frank. Daar heb ik vóór een uitzending van ‘Married with Children’ op gereageerd door te zeggen dat 20 frank veel te weinig is.’

VAN HERREWEGHE «En terecht (lacht). Ik herinner me dat niet meer, maar ik weet wel nog dat we van zowel kinderen als ouders hevige reacties kregen. Ik heb op zolder een doos vol brieven uit mijn Ketnet-tijd staan, genre: ‘Als je niet stopt, komen we af met een mez’ — jawel, met een ‘z’. Gelukkig was dat toen de enige vorm van interactie: sociale media bestonden nog niet.»

HUMO Op de huidige ‘De dokter Bea show’, waarin seksuele voorlichting wordt gegeven, is ook al veel kritiek gekomen.

VAN HERREWEGHE «Onze samenleving is preutser geworden. In het VRT-archief zitten filmpjes uit de jaren 60 en 70 waarin ouders en kinderen in hun blootje door de tuin dartelen. Als je die nu terugziet, voel je je erg onbehaaglijk: ‘Mag ik in het post-Dutroux-tijdperk wel naar blote kinderen kijken als het niet de mijne zijn?’ Ook in entertainment en fictie was er vroeger vrouwelijk naakt te zien, terwijl dat nu niet meer het geval is. Wat is er in godsnaam gebeurd? We denken enorm open-minded te zijn, maar het tegengestelde is waar. Kinderen worden angstig opgevoed, terwijl je hun rustig zou moeten kunnen uitleggen dat lichamelijkheid en intimiteit deel uitmaken van het leven.

»Ik was 20 toen ik bij Ketnet begon en had totaal geen pedagogische achtergrond, maar ik wist al snel dat ik niet betuttelend met de kijkers wilde omgaan. De woorden ‘petoetje’ of ‘petatje’ roepen bij mij gruwelbeelden op van tantes met marsepeinen wangen die denken dat ze op dezelfde lijn zitten als de jeugd: afschuwelijk. Kinderen kijken liever naar dingen die eigenlijk voor ouderen bedoeld zijn, dus wilde ik het ook zo aanpakken. Een 35-jarige man die met z’n pet achterstevoren van ‘Yoyoyo!’ op het scherm doet: dat is gewoon pathetisch.»

HUMO Was het een jongensdroom om in de Joepie te staan?

VAN HERREWEGHE (lacht) «Niet bepaald, neen. Jezelf op tv of in de Joepie zien staan: dat is als vanuit de derde persoon naar jezelf kijken. Ik heb daar met vrienden smakelijk om gelachen, maar zodra ik de VRT-gebouwen verliet, nam ik afstand van mezelf als tv-figuur. Kom je net van de les filosofie, en word je op een fotoshoot gevraagd om uit de struiken te springen en ‘lekker gek te doen’: daar had ik het moeilijk mee, want ik ben van nature niet zo’n uitbundig persoon.»

HUMO Je hebt wel tv-geschiedenis geschreven: je eerste keer op tv en je mocht al meteen Ketnet openen.

VAN HERREWEGHE «Later heb ik dat nog eens mogen overdoen bij VIER — als er binnenkort een seniorenzender komt, maak ik daar misschien ook nog kans (lacht). Ik ben blij dat Ketnet mijn startmoment is geweest: je kreeg er de tijd en ruimte om je ding te doen, in een warme omgeving. Nu zou je die experimenteerruimte nooit meer krijgen. Na vier jaar ben ik ermee opgehouden, omdat ik bang was dat ik het label anders niet meer zou kunnen ontgroeien. En na de zoveelste keer ‘Tik Tak’ aan te kondigen had ik het ook wel gehad. Ik heb toen bewust een stap teruggezet om bij Bart Peeters achter de schermen te werken.

»Als ik vandaag met mijn kinderen naar Ketnet kijk, ben ik fier dat ik er zelf nog deel van heb mogen uitmaken. Het is voor Ketnet niet evident om zijn positie te behouden tussen alle andere zenders en internetkanalen, en toch weten ze nog het verschil te maken door relevante items te brengen. Twintig jaar geleden was het makkelijker: er was simpelweg niets anders voor kinderen.»

HUMO Kriebelt de nostalgie ook bij jou?

VAN HERREWEGHE «Ik heb in heel m’n carrière nooit meer zo hard gelachen als bij ‘Studio.Ket’. En nu, met al die reüniefeesten, zie je oude foto’s passeren en wordt dat vuur weer aangewakkerd. Annelies Beck deed er research, Leo De Bock, die nog adjunct-hoofdredacteur is geweest van jullie blad, was de baas van ‘Studio.Ket’. Achter de schermen heerste onnozelheid. Als de secretaresse ging lunchen, begonnen wij haar meubels te verzetten. Of als de grote baas een toiletpauze nam, mailden we met zijn computer naar de secretaresse: ‘Ik kan me niet meer houden: ik ben verliefd op u!’ (lacht) En Peter, die toen al kinderen had, belde elke dag naar zijn vrouw: ‘Bentekiké!’ Ik weet nog dat ik eerst dacht dat dat de naam van zijn Afrikaans lief was (lacht). Door samen al die hoogtes en laagtes te beleven, gaat die band, zoals X!nk zingt, nooit meer stuk. Grappig om ze op het podium van het Sportpaleis te zien staan, trouwens: het zijn ondertussen volwassen mannen geworden.»

HUMO Schrik je van de populariteit van de nostalgietrip? De vier Sportpladijs-shows, die jij samen met Sofie Van Moll presenteert, zijn zo goed als uitverkocht.

VAN HERREWEGHE «Het is bijzonder omdat het collectieve nostalgie is: iederéén keek toen naar Ketnet. Mijn kinderen praten op de speelplaats niet meer over wat ze gisteren op tv gezien hebben, want hun klasgenootjes hebben waarschijnlijk toch naar iets anders gekeken. Wie tijdens de show meebrult met de ‘Samsonrock’ zal wellicht even denken: ‘Shit, ben ík dit?’ Om daarna meteen weer loos te gaan: ‘Foert, ja, dit ben ik!’ Samson is trouwens de enige die nog geen haar veranderd is.»

HUMO Behalve zijn stem, dan.

VAN HERREWEGHE «Ja, dat komt door al die whisky’tjes. Hij zit in de loge naast mij: ik zal hem in de gaten houden.»

Peter Van de Veire: ‘Serieuze zeveraar’

Toen Ketnet op 1 december 1997 van start ging, vierde Peter Van de Veire op diezelfde dag zijn 26ste verjaardag: hij was dus geen jonkie meer toen hij bij jeugdjournaal ‘Studio.Ket’ aan de slag ging.

PETER VAN DE VEIRE (lacht) «Eigenlijk is dat heel oud. Steven Van Herreweghe was toen 20: wij vonden hem nog een snotneus, terwijl het ondertussen logisch is dat je rond je 20ste in de media begint. Maar het heeft me nooit gestoord: het feit dat ik mentaal altijd een jaar of 6 gebleven ben, heeft me daar geweldig bij geholpen. En ik had toen zelf al twee kinderen, dus ik wist ongeveer wel waar de doelgroep mee bezig was.»

HUMO Hoe ben je er binnen geraakt?

VAN DE VEIRE «Ik had zelf een brief geschreven naar de VRT, omdat ik wist dat ze met een jeugdjournaal van start gingen. Ik werd uitgenodigd voor een screentest bij Paul Peyskens, er werd een psychotechnische test afgenomen om te zien of er geen seriemoordenaar in me huisde, en ik moest van alles doen voor een tienkoppige jury, waar ook iemand van de vakbond bij zat, om te checken of er geen grensoverschrijdende vragen werden gesteld — een behoorlijk stalinistische procedure, die totaal niet bij Ketnet paste. Uit de 500 kandidaten zijn uiteindelijk een paar redacteurs en regisseurs voortgekomen.

undefined

»De eerste werkdagen heb ik een heleboel opleidingen gekregen. Van de gerespecteerde ‘Panorama’-presentator William van Laeken leerden we hoe we tekst op beeld moesten zetten, en hij had daarvoor een Duitse documentaire over vulkanen meegebracht. Ik had een trauma overgehouden aan het vak Duits: toen ik daarmee bezig was in dat muffe leslokaal van de VRT, kon ik wel beginnen te janken. Ik had echt zin om ’s avonds al meteen mijn ontslag te geven. Telkens als ik nu een vulkaan zie of Duits hoor, moet ik daaraan terugdenken, al hebben William en ik dat ondertussen uitgepraat (lacht). Gelukkig waren er ook opleidingen waaraan ik geen trauma overhield, zoals die van Wim Offeciers: hij heeft ons leren schrijven en praten.»

HUMO ‘Studio.Ket’ werd na twee seizoenen afgevoerd. Zijn er nog kindonvriendelijke incidenten zoals het in twee hakken van Samson geweest?

VAN DE VEIRE «Studio 100 was daar toen rázend kwaad om. Het eerste seizoen van ‘Studio.Ket’ was best goed, maar het moest allemaal wat stouter, waarop we in overdrive zijn gegaan. Het werd meer ‘De ideale wereld’ dan een jeugdjournaal. We maakten items over de pornoversie van ‘Jommeke’ (‘Pommeke’, red.), maar daar heeft een 8-jarige natuurlijk weinig aan. En voor de ‘week van het bos’ had ik een quiz gemaakt waarbij er per fout antwoord een boom werd geveld (lacht). Weinig educatief allemaal. We bereikten er vooral late tieners en prille twintigers mee, niet het doelpubliek.»

HUMO En de rest van je Ketnet-carrière?

VAN DE VEIRE «Ik heb nog reportages gemaakt voor het discussieprogramma ‘Mijn gedacht’, maar de onnozelheid bleef kriebelen. Je moet weten, ik was begonnen bij ‘Studio.Ket’ met het idee: ik groei later wel door naar ‘Het journaal’, als Martine Tanghe ooit met pensioen gaat, dan vervang ik haar wel. Vóór ik bij Ketnet terechtkwam, had ik voor de regionale zender AVS ernstige reportages gemaakt over justitie en zo, waar ik altijd enorm veel stress van kreeg. Bij Ketnet heb ik nooit stress gehad: mijn onnozelheid werd er alleen maar versterkt en bevestigd. Ik zocht dus naar mogelijkheden om die onnozelheid gestalte te geven. Zo was er de figuur Prof. Doc. Herman, een uit Duitsland geëmigreerde professor met rood haar, die te pas en te onpas liedjes begon te zingen en vervelende kinderproblemen oploste. We gaven spruitjes bijvoorbeeld een andere smaak, zodat kinderen ze voortaan wel zouden lusten. En omdat ik als kind zelf gefascineerd was door productieprocessen, trok ik als Eddy Ready naar fabrieken om te kijken hoe pakweg potloden worden gemaakt. Een serieuze zeveraar mogen zijn: dat is heel plezant en bevrijdend.»

undefined

'Als 26-jarige huwelijksaanzoeken krijgen van 14-jarige meisjes: daarmee zou je vandaag in de problemen kunnen komen'

HUMO Wat heb je bij Ketnet geleerd?

VAN DE VEIRE «Dat wat je maakt voor kinderen of jongeren, niet kinderachtig hoeft te zijn. Kinderen en jongeren worden nog altijd enorm onderschat. Je kent ze wel: de journalisten of presentatoren die plots tegen een kind beginnen te praten alsof ze bezig zijn tegen iemand die het verstand heeft van een lamp. Daar pluk ik nog altijd de vruchten van bij m’n ochtendshow op MNM. Neem nu het bericht over jongeren die alsmaar meer antidepressiva slikken. Dan denk ik meteen: misschien luisteren we gewoon niet genoeg naar die jonge gasten, of praten we niet genoeg met hen.

»De eerste reportage die ik ooit voor Ketnet gemaakt heb, ging over een geadopteerd Afrikaans meisje van een jaar of 7. Ze was besmet met hiv, en kon heel mooi uitleggen wat dat precies met haar lichaam deed. Hoe moedig zij daarmee omging! Dat was voor mij een eyeopener: ‘Godverdomme, iederéén heeft een verhaal, ook die jonge gasten.’ Ik vraag me nog altijd af hoe het ondertussen is met haar.»

HUMO Ketnet was destijds de enige zender die zich richtte op een jong publiek: merkte je in het straatbeeld hoe populair jullie waren?

VAN DE VEIRE «Zeker, vandaar ook onze arrogantie ten tijde van ‘Studio.Ket’: wij werden echt als helden gezien. Je had Johan Verstreken die samen met clown Koko ‘VANA 1 VANA 2’ maakte, en ‘Samson en Gert’ waren er ook al, maar Ketnet maakte alles anders, groter. Ik pendelde toen nog met de trein naar de VRT, en als ik in de treincoupé scouts- of chiroleden ontwaarde, verstopte ik me achter een boekje om niet herkend te worden. En als 26-jarige huwelijksaanzoeken krijgen van 14-jarige meisjes: daar zou je nu problemen mee kunnen krijgen.»

HUMO Tijdens je Ketnet-jaren ben je ook bij de radio begonnen, en ondertussen heb je een tv-carrière uitgebouwd: de kinderzender heeft je geen windeieren gelegd.

VAN DE VEIRE «Toen ik een jaar voor Ketnet werkte, kreeg ik, net als Steven Van Herreweghe, telefoon van Mark Coenen of Jan Hautekiet: of we zin hadden om iets voor de radio te doen? Ik wilde het wel eens proberen, en het is ‘De afrekening’ op StuBru geworden. Op dat vlak heb ik mijn huidige job dus nog steeds te danken aan die ene sollicitatiebrief voor het jeugdjournaal van de VRT, ja.

»In die beginperiode voelde je: ‘Alles ruikt hier naar vers gras, en wij mogen dat voor de eerste keer maaien.’ Fantastisch. Steven Van Herreweghe deed maar iets, maar je merkte toen al hoe enorm getalenteerd hij was. Friedl’ Lesage, die nu in het Radio 1-programma ‘Touché’ ernstige interviews afneemt, trok toen ook gekke pakjes aan: het was een rare wereld, hoor. Het is geëindigd in complete chaos, en dat was hard schrikken, maar Ketnet is één van de fijnste plekken waar ik ooit heb mogen werken. Een schoolvoorbeeld van wat de VRT kon en nog altijd kan: jonge mensen een plek en middelen geven om te experimenteren, en daar fantastische televisie uit laten groeien. Het was één grote speeltuin.»

Britt Van Marsenille: ‘Mooie mannen’

Na een studie dramatherapie en een aantal jaren als cliniclown op de afdeling oncologie, vond Britt Van Marsenille het op haar 24ste weleens tijd voor iets luchtigers: ze solliciteerde bij Ketnet, en kon er meteen aan de slag.

BRITT VAN MARSENILLE «Ik had mijn sollicitatiebrief op een kindershirt gedrukt — het prijskaartje was mijn CV. Een beetje knullig misschien, maar ik dacht: ‘Iedereen wil vast presenteren bij Ketnet, ik moet eruit springen.’ En dat heeft gewerkt: na een screentest mocht ik beginnen.

»Voor ‘Beestige Britt’ trok ik naar pakweg het safaripark in de Beekse Bergen om met de verzorgers te praten en ze te helpen. Voor ‘Karrewiet’-reportages mocht ik naar Afrika om ontwikkelingsprojecten te volgen. En ‘Bedweters’, dat ik samen met Roel Swanenberg gepresenteerd heb, was een wetenschappelijk magazine dat te vergelijken valt met wat de broertjes Coppens nu doen in ‘Het lichaam van Coppens’. Om te testen welk effect mooie mannen lichamelijk op mij hebben, heb ik zo eens in het ziekenhuis een MRI-scan laten maken. Terwijl ik foto’s van mannen te zien kreeg, werd onderzocht hoe mijn hersenen daarop reageerden. Keileuk, want je hebt dat zelf niet in de hand (lacht). De reportage over G-krachten zal ik ook niet snel vergeten. Daarvoor zijn we naar Bobbejaanland getrokken. We zouden de G-krachten testen op de Typhoon, maar door problemen met de camera, heb ik die achtbaan zeven keer na elkaar gedaan, waarna ik een maand met een scheve nek heb rondgelopen (lacht). Nu ja, dat is je job, maar dat is geen jób, hè.»

HUMO Waarom heb je het dan na vier jaar voor bekeken gehouden?

VAN MARSENILLE «Toen ik begon, was alles nog live. Dat was telkens weer een uitdaging, want je hebt maar één take. ‘‘Samson en Gert’ begint over 22 seconden: doe maar’, waarna het rode lampje van de camera aanfloept: dan sta je daar met de billen bloot. Soms was het er boenk op, soms was het er zwaar onder. Maar kinderen zijn gelukkig vergevingsgezind (lacht). Ik teer daar nog altijd op bij de radio: als ik nu seconden over heb, weet ik mij er uit te praten.

»Enfin, plots werd beslist om alles op voorhand op te nemen. Er moesten dan vijf Ketnetkroketten na elkaar opgenomen worden, maar die jonge kindjes die aan de telefoon hingen, snapten het principe van vooropnames natuurlijk niet goed: ze zien je niet op het tv-scherm, maar horen je wel. Of je moest ineens een reeks van zeven tekeningenblokken na elkaar doen. Daardoor was de lol er voor mij wat af. Ik had ook geen zin om voor altijd Ketnet-wrapper te zijn. Die sticker plakt op je voorhoofd en krijg je er nog moeilijk af. Als we nu voor ‘Voor hetzelfde geld’ op de Antwerpse Meir staan te draaien, roepen mensen mij nog altijd toe: ‘Hey, dat is die van Ketnet!’ Maar ik probeer dat als een compliment te zien: blijkbaar ben ik de afgelopen dertien jaar niet veel verouderd (lacht).»

undefined

'Mijn haar was zo kort dat ik tekeningen met 'Veel beterschap' erop kreeg toegestuurd'

HUMO Wisten de kijkertjes je ook weleens te ontroeren?

VAN MARSENILLE «Vorige zomer zat ik op een Brussels terras iets te drinken, toen er een twintiger naar mij toe kwam: ‘Ik ben blij dat ik je eindelijk eens tegenkom! Besef jij wel hoe goed jij voor mij gezorgd hebt? Mijn ouders hadden het altijd te druk, waardoor ik vaak alleen thuis was en naar jou op televisie keek.’ Ik ben daar stil van geworden, natuurlijk besef je dat niet!

»De kijkers hebben me ook vaak aan het lachen gebracht. Toen ik bij Ketnet begon, was mijn haar maar 3 millimeter lang. Ik heb toen een paar tekeningen gekregen met ‘Veel beterschap’ erop. Toen dacht ik: shit, misschien moet ik mijn haar toch maar eens laten groeien (lacht).»

HUMO Na je vertrek bij Ketnet ben je modeontwerpster geworden bij Who’s That Girl. Maar bij de VRT waren ze je niet vergeten: sinds 2013 presenteer je ‘Voor hetzelfde geld’ op Eén, en in 2014 mocht je ter vervanging van Leki ‘De madammen’ op Radio 2 versterken.

VAN MARSENILLE «Ze hadden me gebeld om te vragen of ik een screentest wilde komen doen voor ‘Voor hetzelfde geld’. Ik weet nog dat ik de avond tevoren wilde afbellen: ‘Ik heb een fulltime job die ik heel tof vind!’ Maar kijk, ondertussen zijn we al vijf seizoenen verder. En radio was een vak dat ik ooit nog wilde leren. Toen ze me daarvoor belden, kon ik simpelweg niet weigeren. Ik weet het: ik ben een zondagskind (lacht).

»Het is vast niet toevallig dat veel Ketnet-wrappers zijn doorgestroomd naar andere tv-programma’s: je leert er echt heel veel. Maar ik ben nooit met die intentie bij Ketnet begonnen: het leek mij gewoon heel tof. En dat wás het ook.»

HUMO Kijk je er zelf met een zekere nostalgie op terug?

VAN MARSENILLE «Gek hè, hoe groots het allemaal is? Wel grappig: door alle media-aandacht gebeurt het nu weer vaker dat de Deliveroo-bezorger bijna zijn zak laat vallen als ik de deur opendoe: ‘Jij bent die van Ketnet!’ Of dat kerels me op feestjes komen zeggen: ‘Ik was keiverliefd op u!’ Zij waren ongeveer 10 jaar toen ik wrapper was (lacht).

»Ik heb dat altijd ervaren als een hele mooie tijd, maar ik heb geen hang naar het verleden. Voor mij was dat werk, zij het heel plezant werk. Alles kon: ik denk dat wij toen dingen gezegd hebben die voor de deontologische cel van de VRT nu niet meer door de beugel kunnen. Je mag groeperingen nu niet… Wacht, ik moet opletten wat ik zeg — zie, dat bedoel ik dus (lacht). Toen was een gehandicapte nog een gehandicapte, terwijl je je nu afvraagt: ‘Moet ik mindervalide of andersvalide zeggen?’

»Dat ik er een aantal hele goeie vrienden aan heb overgehouden, is voor mij het belangrijkste. Karolien Debecker is bijvoorbeeld nog altijd één van mijn beste vriendinnen: onze vriendschap is op Ketnet ontstaan. Ga je haar straks bellen? Geef haar een kus van me!»

Karolien Debecker: ‘Mama is dood’

Alvorens we kussen uitdelen, vertelt ‘Generation M’-radiopresentatrice Karolien Debecker eerst nog over die keer toen de VRT haar afsnoepte van de muziek- en jongerenzender JIM.

KAROLIEN DEBECKER «Nog vóór ik bij JIM het holebi-programma ‘ShOut!’ presenteerde, had ik een screentest gedaan bij Eén: ik werd getest als omroepster, maar omdat ze naarstig op zoek waren naar een blonde vrouw, viel ik af (lacht). Ze zeiden me toen ook: ‘Jij bent helemaal geen omroepster, je moet auditie doen bij Ketnet!’ Toen ik al bij JIM aan de slag was, werd ik gebeld omdat ze een wrapper zochten. Toen is het snel gegaan.

»Op Ketnet kondigde ik niet alleen programma’s aan, maar maakte ik ook reportages. Voor mijn eerste reportage zat ik al in een helikopter, naar aanleiding van ‘Windkracht 10’: heel plezant. En ik heb ook eens op een hondenslee Lapland doorkruist, op zoek naar de Kerstman. Het was altijd goed nieuws op Ketnet, en je werd meegesleurd door die positiviteit. Ook al zat je met wallen bij de schminkster omdat je gehuild had of niet goed had geslapen: na de eerste wrap ging alles vanzelf.»

HUMO Is het anders, tv maken voor kinderen?

DEBECKER «In het begin had ik faalangst. Ik had geen neefjes of nichtjes, kende geen kinderen. Tv maken voor kinderen is echt moeilijk. Na verloop van tijd leer je wel open vragen te stellen: anders antwoorden ze gewoon met ‘Ja’, ’Nee’ of ‘Ik weet het niet.’ Kinderen trekken zich ook niets aan van sociale conventies, ze zeggen wat ze denken. Ik herinner mij dat ik tijdens een Ketnetkroket iets vroeg à la: ‘Vindt jouw mama dat ook leuk?’ Waarop dat kindje: ‘Mijn mama is dood.’ Dan denk je: ‘Hoe moet ik nu reageren met een camera op mijn gezicht?’ (lacht) Maar je leert improviseren en mee te gaan in hun wereld: magisch.»

HUMO Was er ook plaats voor serieuzere thema’s?

DEBECKER «Toen jammer genoeg nog niet, de toenmalige managers gingen ervan uit dat kinderen niets liever wilden dan bij thuiskomst hun boekentas in de hoek te zwieren, en voluit te ontspannen. Ik vond dat jammer: kinderen slaan enorm veel dingen op waar ze vragen bij hebben. Tegenwoordig zie ik wel de mooiste programma’s met delicate thema’s op Ketnet voorbijkomen. Da’s een goeie zaak.»

undefined

HUMO Tijdens je Ketnet-jaren heb je reportages gemaakt voor ‘Vlaanderen vakantieland’ en ‘Was het nu ’80, ’90 of 2000?’ gepresenteerd op Studio Brussel, om uiteindelijk op MNM te belanden via een zijsprongetje met ‘Lijst Debecker’ op Canvas.

DEBECKER «Ketnet wordt altijd de kweekvijver van de VRT genoemd, maar daardoor kwam de lat onwaarschijnlijk hoog te liggen. Je wist: dit is dé kans om te blijven meedraaien in die toffe mediawereld. Maar het opent natuurlijk veel deuren: je bent erg zichtbaar en kunt elke dag opnieuw binnenkomen in de huiskamers en je talenten tonen. Je leert interviewen en improviseren, je mag op je bek gaan, je leert een goeie reportage te maken, live te gaan, én met een redactie samen te werken. Dat is zo’n breed palet dat je professioneel véél aankunt. Wij brachten zelf ideeën aan voor onze wraps, en niks was van a tot z gescript. Die vrijheid heb ik later niet meer teruggevonden. Bij Eén of Canvas kom je vaker in grote teams terecht waar je inbreng en creativiteit veel kleiner is.»

HUMO Heb je je wraps al eens teruggezien?

DEBECKER «Ik heb ergens een cd’tje liggen waar een paar wraps opstaan: we moesten die destijds bekijken ter zelfevaluatie, maar die heb ik al een paar jaar niet meer bovengehaald. Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar mijn jeugdige gezicht, want er is haast niets meer op YouTube terug te vinden. Ik zou graag wat dingen digitaal opvragen uit het archief. Mijn zoontje is nog maar zeven maanden oud: ik wil hem later kunnen bewijzen dat zijn mama ooit Ketnet-wrapster is geweest (lacht).»