Koppensneller Herman Brusselmans: '1 op 10 gaat nooit naar de dokter'

'De psychiater hoorde mij aan, en zei dat ik inderdaad niet geheel gezond ben in m'n kop'

Zelf ga ik geregeld naar de dokter. Het is altijd wat met mij. Steken in m’n borstkas, de vliegende diarree, pijn in m’n nierstreek, kloppingen in m’n testikels, rare jeuk aan m’n anus, kriebelingen in m’n rug, druipend oorsmeer, schichten voor m’n ogen, psychische problemen, erectiestoornissen, geprikkeld schaamhaar, keelhoest, neusbloedingen, huigtrillingen, op en neer wippende wenkbrauwen, noem maar op.

Voor sommige van die kwalen gebruik ik de goeie ouwe grootmoedermiddeltjes, zoals een wasknijper aan m’n wenkbrauwen vasthaken, zodat ze niet meer op en neer wippen. Of bij geprikkeld schaamhaar: de genitale streek inwrijven met sap van de tortelliniboom. Dat sap is echter moeilijk te vinden, zeker niet bij de apotheker, want de meeste apothekers raden het af. Het heeft immers bepaalde bijwerkingen, onder meer de neiging om voor een trein te springen, agressie ten opzichte van albino’s, en je hand tot aan de pols in de reet van een toevallige voorbijganger willen rammen. Ik heb die bijwerkingen gelukkig niet, en ik ram m’n hand tot aan de pols alleen in de reet van m’n reguliere verloofde, ofschoon die gisteren nog gevraagd heeft om dat niet meer te doen. ‘Waarom niet, baby?’ vroeg ik in m’n wiek geschoten. ‘Omdat het zeer doet aan m’n holletje,’ zei het lieve ding. Puur uit liefde schilde ik een appel voor haar en duwde enige partjes daarvan in haar flamoes, wat ze ook al niet erg leuk vond, geloof ik.

Maar goed, het ultieme grootmoedermiddeltje is je puisten uitknijpen met behulp van een Engelse sleutel. In de tijd dat ik acne had, heb ik op die manier drie Engelse sleutels versleten. Ik kneep van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, ondertussen liedjes van Salvatore Adamo, The Tornados en Rory Gallagher neuriënd. Weet je dat ik Adamo ooit persoonlijk heb ontmoet? Dat was in het begin van z’n carrière, toen hij optrad in zaal De Carrousel in Grembergen, uitgebaat door m’n oom Oscar, die zich later heeft opgehangen. Salvatore gaf een spetterende show, en toen hij het ontroerende ‘Tombe la neige’ zong, zichzelf begeleidend op de tamboerijn, moest m’n tante Sonja zodanig huilen dat haar wimpers uit haar kanis vielen. Na het optreden signeerde Adamo z’n elpees. Ik liet er één door hem handtekenen en zei: ‘Salvatore, ik merk dat je enigszins uit je bek stinkt. Daar is een prima grootmoedermiddeltje tegen: iedere dag je bakkes spoelen met melk die rechtstreeks uit de koe komt. En als je niet meteen een koe voorhanden hebt, is melk van een kameel ook prima.’ Adamo bedankte mij en reed in z’n deux-chevaux terug naar Durbuy, waar hij toen woonde in een krotje zonder verwarming en elektriciteit, want zo populair was hij nu ook weer niet in die lang vervlogen tijden.

Ondertussen blijft het een feit dat ik op geregelde basis verschillende dokters bezoek. Gisteren ging ik nog bij de psychiater met de klacht dat ik zo goed als krankzinnig word als ik op tv naar voetbal kijk. Wat ik dan doe, is tweeëntwintig keer naar het scherm van m’n Pioneer rochelen om iedere speler afzonderlijk in het gezicht te spuwen. De scheidsrechter en de grensrechters laat ik met rust, want dat zijn meestal toch maar homoseksuelen, die hoe dan ook door de maatschappij worden miskend. Als ze hand in hand over straat lopen met hun vriendje, vaak een mulat met een kapsel dat geknipt is in de vorm van een ananas, dan worden er modderkluiten naar hen gegooid, ofwel keutels van 83-jarige vrouwen in een rolstoel.

De psychiater hoorde mij aan, en zei dat ik inderdaad niet geheel gezond ben in m’n kop. ‘En jij wel, zeker,’ zei ik smalend, ‘met die schilfers op je schouders, en je Adolf Hitler-snorretje, en je wijf dat je bedriegt met de postbode.’ ‘Ik ben niet getrouwd,’ zei hij, ‘en ik heb helemaal geen snorretje.’ ‘Dan verwar ik je met een andere dokter,’ zei ik, ‘waarschijnlijk dokter Van Langerbrugghe, die mij eergisteren aanraadde om m’n neusbloedingen te pareren door om de twee uur m’n neus een kwartier in een emmer water te steken.’

Ineens holde ik het kabinet van de psychiater uit, omdat ik me herinnerde dat ik het licht in m’n kruipkelder had laten branden, en oeioei, als daar maar geen gesmolten zekering van kwam! Gelukkig had m’n verloofde het licht al gedoofd, en ze ging voor mij staan, helemaal naakt en met een brooddoos in haar handen. Dus aten we elk een paar boterhammen met smout, hoewel ik daarvan rare jeuk aan m’n anus kreeg. Dat verschijnsel laat ik allicht morgen onderzoeken door een gediplomeerde arts.