Koppensneller Herman Brusselmans: 'Kwart meer Belgen kopen villa in Spanje'

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite.

undefined

'Er stond een pied-à-terre te koop in de Papegaaistraat voor de prijs van 460.000 euro, wat niet overdreven duur is'

Dat wil zeggen: minstens een kwart meer dan in de voorbije jaren. Dit jaar kochten al 2015 Belgen een flat of een huis in Spanje. Ik moet eerlijk toegeven: ik ben één van hen. Het moment was immers gekomen om enig geld ter investering uit te geven. Ik heb heel m’n leven een sober bestaan gekend.

Goedkoop gewoond, aftandse auto’s in bezit gehad, oneindig veel boterhammen met confituur gegeten, praktisch nooit op reis geweest en af en toe wel een serieus hoopje poen verdiend, dat ik op een bankrekening pleurde zonder er verder naar om te kijken. M’n boekhouder, manager, advocaat, bankier en personal coach zeiden met z’n allen wel tegen mij dat geld op de bank niks staat te doen.

Sterker nog, je haalt er ongeveer nul procent rente van binnen, en als het erop aankomt, kost het je geld in plaats van dat het geld zou opbrengen. ‘Investeer in vastgoed,’ zeiden ze met z’n allen. Op den duur liet ik me nog overhalen ook. ‘Welk soort vastgoed zal ik kopen?’ vroeg ik me af. Ik dacht eerst aan een hutje aan zee, ergens in De Panne of Blankenberge, met lemen muren en een dak van stro, en ik had er al eentje in het vizier, maar dat kostte slechts 4.675 euro.

Plus: er was geen elektriciteit, geen stromend water, geen wifi, geen tweede badkamer of wc, geen ruimte om m’n verzameling antieken paraplubakken in op te slaan, en geen vloer van Congolees wadastjuki-hout, want daar ben ik dol op. M’n boekhouder en al de anderen zeiden dat ik veel meer moest uitgeven dan dat schamele bedrag. Dus richtte ik m’n blik op een chic pied-à-terre in Gent, waarin ik een prachtige schrijfkamer zou kunnen installeren, alsmede een saunahok, een meditatiekamer en een vloer van wadastjuki-hout. Er stond er eentje te koop in de Papegaaistraat voor de prijs van 460.000 euro, wat niet overdreven duur is.

Het probleem in dit geval was dat de eigenaar het niet aan mij wilde verkopen. Hij vond mij een enorme klootzak, die in z’n boeken en op tv alleen maar onzedige onzin en pornografisch gebrabbel uitkraamde. En dat ik vies lang haar had, en dat ik een seksist was, en dat hij nog liever z’n huis zou verkopen aan een Marokkaan, een homo, een invalide, een mongool of een neger met een hazenlip. ‘En een Marokkaanse homo in een rolstoel met een hazenlip en het syndroom van Down, zou je het aan hem verkopen?’ vroeg ik.

‘Alleszins liever aan hem dan aan jou,’ zei die klojo. Voor ik hem achterliet, rukte ik wel de toupet van z’n rotkop en gooide die door het raam. Maar goed, dat een pied-à-terre in Gent m’n kloten kust. Via m’n goede vriend Dimitri Verhulst hoorde ik zeggen dat je in Spanje veel mooiere en goedkopere huizen kunt aanschaffen dan in welk land ook, België inbegrepen. Den Dimi heeft sinds een paar jaar een villa in San Luiz di Patronas aan de Costa Blanca, waar hij zich telkens een paar maanden terugtrekt om weder één van z’n meesterwerken te schrijven, alsmede aan z’n fluit te sjorren, want wie den Dimi een beetje kent, weet dat hij van de fluitensjorderij een enorme aanhanger is.

Ik nam z’n advies ter harte en ging in Brussel naar een kantoor waar men gespecialiseerd is in Spaans vastgoed. De baas ervan, Don Armando di Calabria el Condor Patata, is zelf een Spanjaard, en die zal je geen eieren voor citroenen verkopen. Hij zei tegen mij in dat leuke gebroken Nederlands van hem: ‘Zolang jij geen Maroque zijn, en ook geen jeanettos, geen handicapos, geen mongolos en geen negros met lippos di hazos, ik aan jou willen verkopen.’ Hij liet me allerlei panden zien en tjonge, een toffe bungalow in het dorpje Castagenta, veertig kilometer ten zuidwesten van Madrid, stond me meteen aan. Ik merkte binnen de seconde dat het een vloer van Congolees wadastjuki-hout had, dat het zonlicht binnenviel aan de noorderzijde en dat er een ruimte was voor m’n antieken paraplubakken, dus dat zat meer dan snor.

Bovendien kon ik het verkrijgen voor de ronde som van 250.000 euro, inclusief een garage voor twee fietsen, een brommer, een trottinette, een quad, en in de ene hoek plaats genoeg voor minstens twintig kilo prei. Ik eet graag prei, moet je weten, en zodoende twijfelde ik niet lang. Ik ben erg blij met m’n bungalow in Castagenta en raad iedereen aan om in Spanje geld te investeren.