Koppensneller Herman Brusselmans: 'Michael Freilich en Selahattin Koçak richten samen een nieuwe organisatie 'tegen haat' op'

Ik gaf hem een klap vanjewelste tegen die andere wang, en zo was het ijs gebroken

undefined

Er is een nieuwe beweging op komst, met als doel de moslims en de Joden vrienden van elkaar te laten worden. De initiatiefnemers zijn de vroegere SP.A-politicus Selahattin Koçak en Michael Freilich, de hoofdredacteur van Joods Actueel. Dat zijn niet de eersten de besten. Ik ken hen allebei. Niet alleen zijn ze enorme fans van m’n oeuvre (Koçak heeft m’n roman ‘De kus in de nacht’ negentien keer gelezen, en Freilich verslindt m’n columns in Woef en Playboy), maar tevens ken ik hen persoonlijk, en het zijn fantastische, menslievende, leuke gozers.

Met Koçak heb ik eens samen in ‘Van Gils & gasten’ gezeten, en vóór de opname wierp hij zich backstage op als één van de grappigste kerels die ik ooit heb ontmoet. Hij vertelde de ene mop na de andere, onder meer die over de moslim die achter een struik zat te schijten net op het moment dat z’n gat begon te jeuken, en die over de drie nonnetjes die op weg naar Lourdes hun trampoline vergeten hadden. Maar Selahattin kan ook serieus zijn. Zo had hij het erover dat de westerlingen niet bang hoeven te zijn voor moslims, behalve natuurlijk voor diegenen die een baard hebben, hun vrouw slaan, de ramadan vieren en een schaap slachten zonder het dier eerst nog even te aaien. ‘Maar toch ook voor terroristen, Sela?’ zei ik tegen hem. ‘Terroristen zijn geen echte moslims,’ zei hij, ‘ze verraden de leer van de Profeet. Meestal is dat niet eens hun eigen schuld. Ze komen uit een sociaal achtergesteld milieu, ze worden op school uitgelachen met hun veel te grote penis en ze mogen niet binnen in discotheek Carré omdat ze geen marcelleke van Björn Borg dragen. Zou jij in zo’n geval op den duur niet radicaliseren, Herman?’ ‘Natuurlijk, Sela,’ zei ik, ‘zelfs zodanig dat ik al 72 maagden achterwaarts in hun poes zou naaien nog vóór ik mezelf laat ontploffen.’ En zo merk je dat Selahattin Koçak en ik goed overeenkomen.

Ook met Michael Freilich kan ik door één deur. Ik was eens uitgenodigd als vip bij een benefietvoetbalwedstrijd tussen Joodse Intellectuelen en Katholieke Boeren, en ik zag hoe doelman Freilich verschillende ballen uit z’n netten hield, bijvoorbeeld een keihard schot van boer Teunis, een lobje van boer Krelis, en een kopstoot van boerin Marie-Josée, want het was een interseksuele match. Bij de Joden deed zelfs een transseksueel mee, middenvelder Abraham Mitwoch, die vroeger Sarah Mitwoch had geheten, maar zich zodanig slecht in haar vrouwelijke verpakking had gevoeld dat ze aan de Heer had gevraagd of ze een mannetje mocht worden. En tot haar opluchting had de Heer, vanuit den Hoge, ja gezegd. In de kantine van Hoger Op Kalken, de club van het terrein waar de confrontatie had plaatsgevonden (gewonnen door de Katholieke Boeren met 1-6), kwam Michael Freilich op me af en hij zei: ‘Meneer Brusselmans, u hebt reeds vele ironische en sarcastische dingen geschreven over mijn Joodse volk, maar ik kan het U vergeven en bied u mijn andere wang aan.’ Dat liet ik me geen twee keer zeggen, en ik gaf hem een klap vanjewelste tegen die andere wang. En zo was het ijs gebroken.

‘Het probleem met de diaspora,’ zei ik, ‘was dat de Joden geen eigen land hadden.’ Freilich dacht daarover na en zei: ‘Dat klopt, meneer Brusselmans.’ ‘Bovendien,’ zei ik, ‘zijn de Joden altijd vervolgd, omdat ze het Oude Testament niet per se op de juiste manier hebben geïnterpreteerd.’ Ook hierover moest Freilich even nadenken, waarna hij zei: ‘Dat klopt, meneer Brusselmans.’ Over m’n derde stelling, dat de Joden nu ook weer niet moeten overdrijven met het verhandelen van veel te dure diamanten, vond hij ook dat ze klopte. En op die manier bleken we verwante geesten. Maar goed, dat uitgerekend dat koppel verstandige, goedwillende rotsen in de branding, die vroeger weleens met elkaar botsten, nu een samenwerking aangaan om de onmin tussen twee van karakter verschillende bevolkingsgroepen weg te werken, dat is ronduit groot en schitterend nieuws. Mogen zij volhardend en succesvol zijn! Leve de integratie en leve alle rassen ter wereld!