Koppensneller Herman Brusselmans: 'Perfecte liefde'

Daan Heerma van Voss is een wonderlijke auteur, die alle andere auteurs in de schaduw kiepert

undefined

Daan Heerma van Voss (32) is de meestbelovende schrijver uit de Nederlandse literatuur. We kennen hem van romans, columns, korte en lange verhalen, essays, en het kontlikken van iedereen die hem binnen de letteren op een hoger niveau zou vermogen te tillen. Dat geldt vooral voor de cultuurjournalisten van De Morgen, die Daan Heerma van Voss terecht een godsgeschenk vinden en elk van z’n scheten met een gouden randje eromheen hun krant insodemieteren. Naar het schijnt houdt Dirk Leyman, de superrecensent en -interviewer van de boekenbijlage van De Morgen zich in z’n vrije tijd bezig met het poetsen van de schoenen van Daan Heerma van Voss, het in model kammen van z’n modieuze baardje, en er bij de hoofdredactie van De Morgen op aandringen dat Daan Heerma van Voss voor z’n wekelijkse column in die boekenbijlage 110 in plaats van 80 euro zou moeten ontvangen.

Dit sluit niet uit dat Daan Heerma van Voss werkelijk een wonderlijke auteur is, die alle andere auteurs met vrucht in de schaduw kiepert. Ik ben vooral dol op z’n eerste twee romans. Het debuut, ‘De Amsterdamse paraplubak’, biedt ons een cynische kijk op de zogenaamde grachtengordeldictatuur binnen de Nederlandse culturele wereld, waarbij alleen valse intellectuelen die in het centrum van Amsterdam wonen grote sier kunnen maken in de Hollandse kunstwereld, en ondertussen sabbelen artiesten uit de provincie op een houtje.

Daan Heerma van Voss weet hieromtrent waarover hij spreekt, want hij is zelf afkomstig uit het Zeeuwse dorpje Sint-Jos-in-’t Moddertje, waar hij opgevoed werd, als vijfde zoon in een gezin van negen kinderen, door z’n ouders, Sjoerd Heerma van Voss, een verkoper van ongezouten aperitiefhapjes, en Toos Heerma van Voss – Sleutelklos, die halftime werkte als directiesecretaresse van een manke sterrenwichelaar. Dit alles heeft Daan Heerma van Voss uiteraard getekend voor het leven, en hij zwoer dat hij zich zo snel mogelijk aan dit milieu zou onttrekken, om goud te gaan delven in de grote stad Amsterdam.

Toen het zover was, viel het allemaal knap tegen in die verdorven metropool, en Daan Heerma van Voss zat weg te teren op een zolderkamertje in De Pijp, waar hij besloot dat een mens niet kan leven van alleen maar goedkope pindakaas, zure wijn, en een teveel aan masturbatie, en hij besloot om schrijver te worden. Hij bleek zo matig getalenteerd dat De Bezige Bij hem vanzelfsprekend binnenhaalde als de nieuwe James Joyce, de nieuwe Marcel Proust, en de nieuwe Saskia Noort. Drie maanden later lag ‘De Amsterdamse paraplubak’ in de winkels en er werden binnen de zes maanden negenendertig exemplaren van verkocht, wat voor De Bezige Bij altijd weer het sein is om ook het tweede boek van hun kersverse sterauteur uit te geven.

Dat werd de roman ‘De bruid van de zieke flikker’, waarin Daan Heerma van Voss opnieuw uithaalt naar iedereen die nog nooit van Daan Heerma van Voss gehoord heeft, en tevens is het een ontroerend portret van de hond van Daan Heerma van Voss, Daan Junior, die door z’n baasje verschillende kunstjes is aangeleerd, onder meer blaffen met opengesperde anus, vier pootjes tegelijk geven, en naar Dirk Leyman bellen om vol angst te vragen of De Morgen toch zeker nog niet failliet is. Ik vind ‘De bruid van de zieke flikker’ een fantastische roman, beter nog dan de romans van de Vlaamse tegenpolen van Daan Heerma van Voss, en dat zijn Christophe Van Gerrewey, Yves Petry, en Muharem El Bokkassi, hoewel deze laatste wel een beetje té zeer geïnspireerd is door Daan Heerma van Voss, in die zin dat z’n eerste roman ‘De paraplubak van de zieke Amsterdammer’ als titel heeft.

Maar goed, ofschoon Daan Heerma van Voss zoals gezegd matig getalenteerd is, steekt hij er alleszins met kop en schouders bovenuit, wat niet moeilijk is binnen de Nederlandstalige Letteren, maar je moet het toch maar doen. En hoera, thans is hij er weer met een nieuwe roman, ‘Noem het liefde’, waarover Dirk Leyman kortelings Daan Heerma van Voss heeft geïnterviewd, en naar het schijnt duurde dat interview vier dagen en zestien uur, inclusief de acht uur waartijdens Leyman de schoenen van Daan Heerma van Voss poetste, alsmede z’n baardje in model kamde. Ik ga straks ‘Noem het liefde’ beginnen te degusteren, en m’n leesplijzier zal ongetwijfeld weer onmetelijk zijn.