Krak Hawaï: Ironman Frederik Van Lierde

Vorig jaar zei hij vooraf wel dertig keer per dag hardop dat hij de Ironman in Hawaï zou winnen. Om dat zalige gevoel nóg een keer te beleven en omdat het leven sindsdien veel gemakkelijker gaat, doet Frederik Van Lierde zaterdag opnieuw een gooi naar die zege.

Triatleet Frederik Van Lierde (35) heeft zich op een bergtop in de Franse Pyreneeën teruggetrokken. Het is begin september, en al drie weken bereidt hij de Ironman Hawaï voor in Font-Romeu, het spartaanse trainingsoord op bijna 2.000 meter hoogte, tussen naaldbossen en meren, vlak bij de Frans-Spaanse grens. Alles ademt hier vergane glorie. President Charles de Gaulle liet het in de jaren 60 optrekken zodat de Franse atleten zich optimaal konden voorbereiden op het hoogteverschil in Mexico, waar in 1968 de Olympische Zomerspelen gehouden werden, en sindsdien komen zelfs paarden hier op hoogtestage.

Slapen doen de atleten in een grote betonnen toren, waar de kamers klein en sober zijn. ‘Als ik mijn armen strek, raak ik beide muren. Er is niks, zelfs geen televisie: in het prison zijn ze beter af,’ lacht Van Lierde. Maar hij houdt van de eenvoud: het bevordert de focus op zijn trainingsschema. Dat omvatte deze week 30 km zwemmen, 700 km fietsen en 90 km lopen – het kostte hem nauwelijks 33 uur om alles af te leggen. Alsof dat niet genoeg was, voerde zijn coach Luc Van Lierde, winnaar van de Ironman Hawaï in 1996 en 1999, de druk nog op. ‘We hadden de afspraak dat ik op het einde van de stage op mijn gat moest zitten, maar ik had overschot en dus hebben we er wat bij gestoken.’ Terwijl andere atleten vooral de dagen aftellen, doet Van Lierde alles met de glimlach. Ook na anderhalf uur baantjes trekken, als we op een terras aan de rand van het zwembad zitten.

Frederik Van Lierde «Nee, lastig vind ik zo’n stage niet. Alleen als je het fysiek moeilijk krijgt, begint het mentaal te spelen. Onlangs haakte hier nog een jonge Belgische triatlete af omdat het haar te zwaar viel – hier is niet één meter vlak, hè, en eens een pint gaan drinken zit er niet in. Eén ding valt me toch op: sinds ik Hawaï heb gewonnen, gaat alles veel makkelijker voor mij. Wat ik daar heb beleefd, heeft me niet meer losgelaten en wil ik nog een keer beleven. Toen de luwte terugkwam, kon ik alleen maar denken: ‘Verdomme, jammer dat het al gepasseerd is.’»

HUMO Je werd overladen met bekroningen: Sportman van het Jaar, Nationale Trofee voor Sportverdienste, Vlaams Sportjuweel.... Genoot je van die aandacht?

Van Lierde «Ja, daar ga ik niet schijnheilig over doen. Het deed deugd omdat ze verdiend was, niet omdat ik ze graag opzoek. Er speelde tijdens de Ironman Hawaï vorig jaar een revanchegevoel: velen hadden me onderschat, niemand had me zelfs in staat geacht om te winnen. Vooraf nodigt de organisatie altijd het podium van het jaar voordien uit op de persconferentie. Ik was in 2012 derde geëindigd, maar ze wilden mij er niet bij hebben. Daar ga ik ze nu wel even attent op maken (lacht).»

Van Lierde wijst naar de stralende zon. ‘Ik heb nog nooit in mijn leven het gevoel gehad dat ik moest werken.’ Hij vertelt hoe hij triatleet wilde worden en hoe zijn vader afwijzend reageerde toen hij al die waanzinnige afstanden hoorde, ‘na elkaar dan nog’. Maar hij zette door en hij mocht er op zijn 17de toch aan beginnen. In 2007, op zijn 28ste, werd hij Europees kampioen op de lange afstand.

Van Lierde «Het was mijn eerste internationale succes en plots werden de verwachtingen groter: ik kreeg last van stress en verloor alle plezier. Ik zocht hulp bij een psycholoog en we stelden vast dat bij mij alles rond durf draaide – alleen als ik lef toonde tijdens een wedstrijd, presteerde ik goed. Maar ik kroop te veel in mijn schulp: ik was onder de indruk van al die grote namen en geloofde niet genoeg in mijn eigen kunnen. Sinds die titel heb ik een klik gemaakt.»

HUMO ‘Wat goed is, komt snel in de sport,’ luidt de wijsheid, maar dat was bij jou niet van toepassing.

Van Lierde «Nee, ik ben zeker niet de meest getalenteerde triatleet. Maar ik ken mijn lichaam wel zó goed, dat ik er het maximum uithaal – mijn rendement is 100 procent. Om de Ironman te winnen, volstaat talent alleen niet: je hebt tonnen ervaring nodig om de wedstrijd juist te kunnen indelen. Het is ook een werksport, en dat is wél op mijn lijf geschreven. Had iemand me vijf jaar geleden gezegd dat ik Hawaï zou winnen, dan had ik hem gek verklaard. Maar geleidelijk aan ben ik beter geworden. En in de sport draait het maar om twee dingen: vertrouwen én prestaties.»

HUMO Wat is de rol van Luc Van Lierde daarin geweest?

Van Lierde «Toen we in 2010 begonnen samen te werken, zei hij: ‘Fre, geef me vier jaar.’ Wel, het is er na drie jaar al uitgekomen. En nog steeds heb ik het gevoel dat ik niet aan mijn limiet zit. Luc is de reden waarom ik ooit met triatlon ben begonnen. Ik herinner me nog dat ik hem in ’97 op training langs de Leie tegenkwam: het was alsof er een god voor me stond. Als hij iets zegt, twijfel ik niet. Hij heeft het allemaal zelf meegemaakt, ook de andere kant van de medaille, en dat maakt hem voor mij de beste trainer die er is.»

HUMO Marino Vanhoenacker, toch een te duchten concurrent, werkt nu ook met hem samen. Heb je daar geen problemen mee?

Van Lierde «Nee, dat Marino voor Luc kiest, bevestigt net dat ik goed bezig ben – het geeft me een boost. Het enige wat ik beu raak, is dat ze me ‘Luc’ noemen – niet normaal hoe dat zo in de mensen hun geheugen zit geprent. Onlangs nog, tijdens de triatlon in Deinze, riep iemand: ‘Komaan, Luc!’ ‘’t Is Frederik!’ heb ik hem in volle koers nog toegeroepen (lacht). En als ze dat niet zeggen, denken ze wel dat hij mijn pa of mijn broer is.»

HUMO In 2002 lag je enkele dagen in coma na een ongeluk in de triatlon van Nice. Was dat ook een cesuur in je leven?

Van Lierde «Dat wordt vaak gezegd, maar ik denk van niet. Mijn omgeving heeft er meer van afgezien: ik sloeg wartaal uit en ik sprak mijn vrouw zelfs aan met een andere naam – twee maanden later zouden we trouwen, kun je nagaan?

»Tijdens het fietsen viel iemand voor mij en ik kon hem niet meer ontwijken: ik ben recht op mijn hoofd gevallen, mijn helm brak in duizend stukken. Ik was, denk ik, meteen bewusteloos. Ik heb wel gehoord dat het lang heeft geduurd voor de ambulance er was, en daardoor had het fout kunnen aflopen. Ik dreigde te stikken, maar een man langs de kant was zo alert om mijn tong uit mijn keel te halen. De hygiëne in het Franse ziekenhuis liet ook zodanig te wensen over dat mijn vader weigerde om me daar te laten.

»Al bij al heb ik het er goed vanaf gebracht, alleen mijn reukzin ben ik kwijt door een zenuw die gesprongen is. Ik herinner me wel nog perfect hoe eten of een glas wijn ruikt. Maar wat ik het meest mis, is de geur van mijn kinderen (zwijgt).»

HUMO Luc Van Lierde stond in Nice aan je ziekenhuisbed. Heeft dat jullie band versterkt?

Van Lierde «Ja. Dat vind ik nog altijd chic van hem. Hij koos er zelf voor om te komen, hè.

»Het was niet de beste periode in mijn leven, want de volgende twee jaar presteerde ik matig en raakte ik ook mijn Bloso-contract kwijt. Ik kon gelukkig een beroep doen op Defensie, dat kan ik nog altijd, maar met een wedde van 1.500 euro kun je niet zoveel doen, en onze oudste zoon was er al. Die hele film van mijn leven rolde zich in mijn hoofd af toen ik in Hawaï naar de overwinning liep – waarschijnlijk omdat ik eindelijk kon laten zien dat ik het wél in mij had. ‘Zie je wel,’ dacht ik de hele tijd.»

HUMO Je gezin is erg belangrijk voor je. Dan vallen deze drie weken je zwaar, vermoed ik.

Van Lierde «Meestal plan ik mijn stages in periodes waarin iedereen mee kan. Ik betrek ze er zoveel mogelijk bij, want ik weet maar al te goed dat het hele gezinsleven in teken van mijn carrière staat. Mijn twee zonen zijn het gewend, ze hebben het ook nooit anders geweten. Maar ik wil hen graag veel teruggeven. Er moet een soort harmonie zijn: als je thuis problemen hebt, kun je geen prestaties leveren.»

West-Vlaamse lucht

De betonnen toren in Font-Romeu kan driehonderd atleten herbergen, maar nu is Van Lierde samen met een jonge Spaanse marathonloper de enige die er resideert. Ook de ruime eetzaal hebben we ’s avonds voor ons alleen. ‘Normaal zitten we hier met meer. We troepen hier altijd samen, want onze kamertjes nodigen niet uit tot boeiende conversaties.’ Het gesprek belandt al snel bij zijn roots: hij is geboren en getogen in Menen, die zogenaamde verpauperde uithoek van West-Vlaanderen.

Van Lierde «Menen ligt pal op de grens, en we komen altijd negatief in het nieuws door de grenscriminaliteit. Zelf merken we daar weinig van, behalve dat de huizen er nog altijd goedkoop zijn. Ik vind dat imago onterecht.»

HUMO Hebben West-Vlamingen van nature aanleg voor duursporten?

Van Lierde (knikt) «Dat kan bijna niet anders, als je ziet hoeveel coureurs en triatleten er uit West-Vlaanderen komen. Vooral in de jaren 90 had je er met Johan Museeuw, Brigitte Becue, Fred Deburghgraeve en Luc Van Lierde enorm veel talent. Naar het schijnt zijn er toen zelfs Amerikanen naar West-Vlaanderen afgezakt om uit te vissen wat er zo bijzonder was aan de streek. Maar we zijn vooral werkers en keikoppen – door onze mentaliteit schoppen we het ver.»

HUMO Hugo Camps zag in jou zelfs de onverzettelijkheid van generaties vlasboeren terug.

Van Lierde (lacht) «Zie ik eruit als een vlasboer, misschien? Maar dat heeft hij wel mooi gezegd. Ik ben ook een trotse West-Vlaming – het is toch mooi om door hard te werken en zonder veel lawaai te maken iets te bereiken in het leven?»

HUMO Je hebt misschien niet de grootste motor, maar wel het sterkste lichaam: geen enkele triatleet kan jouw zware trainingen aan.

Van Lierde «Bij mij zit het in de genen: mijn vader heeft een zaak in natuursteen – het is niet normaal welke gewichten hij kan sleuren. En hij liep vroeger marathons. ’s Avonds, na zijn uren, ging hij nog 30 km trainen.»

HUMO Heb je ook zijn middenstandsbloed geërfd, of beter gezegd: die gezonde West-Vlaamse ondernemingszin?

Van Lierde «Ik denk het wel. In 2007 heb ik mijn bvba opgericht, voordien had ik een vzw. De psycholoog met wie ik toen werkte, vroeg me waarom ik eigenlijk aan triatlon deed. Ik kon er niet meteen op antwoorden en hij raadde me aan om er een zingeving aan te koppelen – dus niet de clichés: voor je vrouw en de kindjes, of omdat je het zo graag doet. Toen is bij mij de droom ontstaan om na mijn carrière in het buitenland een hotel uit te baten waar ik zelf triatleten kan ontvangen en begeleiden. Maar als ik wil dat dat goed draait, moet ik eerst een naam en een reputatie opbouwen. Nog een paar keer Hawaï winnen zou wel helpen (lacht).»

HUMO Ben je bezig met de marketing van je overwinning?

Van Lierde «Ja, maar ik ben niet zo bekend als Tom Boonen of Vincent Kompany – de grote merken komen niet op mij af. Als je het cru stelt: in triatlon draait het om die ene wedstrijd in oktober, maar Boonen staat elke dag in de krant.

»Mijn bvba draait wel als een kleine kmo. Ik heb een heel team rondom mij. Naast Luc zijn er ook nog mijn manager, een voedingsdeskundige, een osteopaat, een masseur en een psychologe. Allemaal toppers in hun vak, die ik uiteraard betaal. En er zijn ook de reizen en stages. De kosten lopen op tot 70.000 euro per jaar, wat wil zeggen dat er geld moet binnenkomen, anders kan mijn boekhouder de facturen niet meer betalen.»

HUMO Na Hawaï kon je kiezen: een jaar of twee fikse sommen startgeld ophalen, of voor een nieuwe zege proberen te gaan. Werkt het zo?

Van Lierde «Inderdaad. Als je er twintig in een jaar doet, strijk je veel geld op. Vooral in Amerika is triatlon big business: mocht ik een Amerikaan zijn, dan zou ik veel meer verdienen. Ik heb ervoor gekozen om al mijn jetons op Hawaï in te zetten, omdat ik ervan overtuigd ben dat ik die nog een paar keer kan winnen. De eer is mij meer waard dan het geld. Ik ben nu 35: de weg naar de top was lang, dus wil ik er ook zo lang mogelijk blijven, zeker tot mijn 40ste. Ik besef ook dat het nú moet gebeuren. Daarom startte ik dit jaar maar in acht wedstrijden, mooi gespreid in functie van Hawaï.»

Levende lijken

Er zweven buiten tal van lichtjes als ik om zes uur ’s morgens door het raam kijk. Font-Romeu is dan toch niet zo’n desolaat gat. Van Lierde verheugt zich op zijn fietsrit van 240 km in en rond de Pyreneeën. Bij het ontbijt zie ik naast brood en chocolade ook ampullen liggen.

Van Lierde «Dat is koninginnenbrij, die doe ik in mijn sinaasappelsap. Echt lekker smaakt dat niet, maar het verhoogt mijn weerstand – ik ben echt bang dat ik ziek zou worden. Ik vraag zelfs mijn kinderen om vitamine C te slikken, je weet nooit welke ziekte ze van school mee naar huis nemen. Al mijn inspanningen mogen niet tenietgedaan worden door één griepaanval. Daarnaast neem ik nog visolie en ijzer.»

HUMO We zijn nu exact een maand vóór Hawaï. Hoe ziet je ochtend van de wedstrijd ginder eruit?

Van Lierde «Ik ontbijt er al om halfvier. Vooral mijn vrouw en mijn pa zijn zenuwachtig, zelf heb ik alles onder controle (lacht). Om halfzeven wordt het startschot gegeven, nadat ze het Amerikaanse volkslied hebben gespeeld. Dan gieren de zenuwen wel door de keel. Maar de spanning is meteen weg tijdens het zwemmen, omdat iedereen voor zijn plaats vecht – je wordt al eens kopje-onder geduwd net als je ademhaalt. Onder ons is het één groot aquarium en er zwemt al eens een dolfijn mee.

»Ik ben al acht dagen vóór de start op Hawaï, niet eerder. Het allereerste jaar was ik er zelfs vijf weken eerder, maar de hitte en vooral de vochtigheid maken je kapot – als je je veters strikt, zweet je al als een rund. Nee, dan ben ik liever bij mijn gezin – die zuurstof heb ik nodig.»

HUMO Wat herinner je je van je eerste deelname in 2008?

Van Lierde «Het kippenvel. Je bent bezeten van die wedstrijd, je hebt elke video gezien, en dan sta je daar op die pier. Ik heb het toen na 16 km lopen moeten opgeven – ik was te onervaren. Aan de start van de marathon staat er veel volk. ‘Looking good, looking strong!’ riepen ze. En ik maar voluit gaan, tot het licht uitging (lacht). Het is een venijnig parcours. Vanaf een gegeven moment loop je alleen, net wanneer het moeilijkste deel eraan komt: Energy Lab, een militair domein waar je eerst in een soort broeikas terechtkomt en daarna omhoog moet. Daar loopt maar 20 procent van de deelnemers, de rest gaat te voet.»

HUMO Het was een slagveld, zei je toen.

Van Lierde «Het is élk jaar een slagveld. Je moet er een dag later eens rondlopen: je ziet er alleen maar levende lijken. Aan de finish zijn er 36 dokters continu aan de slag, en een kwart van de deelnemers hangt uitgeput en uitgedroogd aan een baxter.»

HUMO Even ter herinnering: in een Ironman-wedstrijd moet je 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen, en daar doe jij iets meer dan 8 uur over.

Van Lierde «Hawaï is de zwaarste ééndagswedstrijd ter wereld en de sterkste wint altijd. Elke fout wordt afgestraft: je moet economisch omspringen met je krachten en rustig blijven als ze er bij het fietsen als gekken vandoor gaan. Je weet ook nooit hoe de wind zal waaien – een grillige en bepalende factor.»

HUMO Is zo’n wedstrijd nog wel gezond?

Van Lierde «Ik denk het niet. Ik vrees op termijn vooral voor mijn gewrichten en spieren, en dan spring ik nog zuinig met mijn lichaam om, want ik doe niet aan zoveel wedstrijden mee. De dag na een triatlon denk je: ‘Komt dat hier nog goed?’ Je benen zijn kapot en je kunt nauwelijks nog stappen – na mijn eerste Ironman kon ik zelfs de trap niet meer af. Maar dat vergeet je allemaal. Sinds een jaar of twee doe ik altijd mee voor de overwinning en tijdens de wedstrijden voel ik zelfs geen pijn meer: de geest neemt het dan helemaal over. Terwijl vroeger de laatste 10 kilometer een overlevingstocht waren.»

HUMO ‘Pijn is maar een gedacht,’ zei Eddy Merckx ooit.

Van Lierde «Je lichaam raakt eraan gewend, maar je moet wel de juiste signalen uitsturen. Soms maak je fouten. In 2011 won ik in Abu Dhabi en in Nice, en ik vertrok met te veel zelfvertrouwen naar Hawaï. Ik dacht het wel even te fiksen en had me mentaal niet goed voorbereid. Eigenlijk moet je tegen je lichaam zeggen: ‘Dat gaat hier vandaag zeer doen, hè, moat.’ Als je niet bereid bent om zwaar af te zien, breng je het er in Hawaï niet goed af.»

HUMO En toch zeg je dat je nog nooit tot je limiet bent gegaan.

Van Lierde «Ik heb tijdens een wedstrijd altijd een natuurlijke rem opstaan. Ik zal nooit iets doen waarvan ik weet: dit betaal ik later cash.

HUMO Je bent dan ook afgesteld als een formule 1– wagen.

Van Lierde «Dankzij het topteam dat ik rondom mij heb verzameld. Mijn opgaves in het verleden hadden dikwijls iets met mijn voeding te maken. Daar is aan gewerkt: met Marina Velle, mijn voedingsdeskundige, heb ik een heel voedingsplan voor wedstrijden opgesteld. Ik ben een salty sweater, daarom moet ik per uur 2 gram zout opnemen, anders loopt het fout – voor ik het weet, heb ik diarree. Ik weet heel goed waar ik mee bezig ben, anders dan de wielrenners: de helft weet niet wat er in hun bidons zit, de soigneur doet dat toch voor hen. Nog een voorbeeld: ik kies voor een speciale wax en niet voor olie om mijn ketting te smeren – je wint daar 2 à 3 watt mee.»

HUMO Je hebt ook een mentaal én een tactisch wedstrijdplan klaar voor Hawaï.

Van Lierde «Die maak ik samen met Els Snauwaert, mijn psychologe. Met al mijn ervaring weet ik wat ik mag verwachten, maar ik moet vooral voorbereid zijn op een onvoorziene wending. Er gaat altijd wel iets mis tijdens een triatlon: in Deinze liep laatst mijn wetsuit vol met water. Terwijl ik vroeger het kopje zou hebben laten hangen, heb ik nu geleerd om niet meer te panikeren: je moet altijd meteen naar een oplossing zoeken. Dat heet ‘in het moment blijven’, en niet denken aan wat er allemaal nog moet komen – dan ben je verloren. Na het fietsen denk ik ook niet: ‘Verdorie, en nu moet ik nog een marathon lopen.’

»Ik geloof in mijn mentale voorbereidingen – die zijn cruciaal, anders zou ik vorig jaar niet gewonnen hebben. Dan had ik mijn euforie niet kunnen bedwingen. Tijdens het lopen besefte ik plots: ‘Fre, je gaat dat hier winnen!’ Ik heb toen meteen wat ijsblokjes onder mijn pet gestopt om terug bij zinnen te komen (lacht).»

HUMO Wie is je grootste vijand?

Van Lierde «Ikzelf. Nu wil ik focussen op de perfecte wedstrijd, eerder dan overal te verklaren dat ik ga winnen. Ik ben er ook op voorbereid dat de tegenstand me uit mijn kot zal proberen te lokken. Ze hebben allemaal respect voor mij gekregen. Ken je het boek ‘De 48 wetten van de macht’ van Robert Greene? Daarin staat dat je onvoorspelbaar moet zijn. Wel, dat ben ik: ze weten niet hoe ze me moeten aanvallen. Ik heb ook geen zwakke punten, in elk onderdeel ben ik goed. Ik ben op mijn gemak: als ik rond me kijk, voel ik dat ik alles onder controle heb. Dat klinkt raar, hè, zelfs hautain.»

HUMO Je straalt veel zelfvertrouwen uit, terwijl ik dacht dat je een brave huisvader was.

Van Lierde «Marino zei me ooit: ‘Het is niet de sympathiekste die Hawaï wint.’ Waarmee hij bedoelt dat je uit braaf zijn weinig voordeel haalt. Ik heb vorig jaar aan de finish gezegd: ‘De slimste heeft gewonnen.’ Oké, dat klinkt opnieuw heel zelfverzekerd, maar alles ging die dag gewoon perfect. En je loopt de hele dag tegen jezelf te praten, toen al had ik dat ene zinnetje in gedachten. Er zijn er die vinden dat je risico’s moet nemen, maar daar ben ik het helemaal niet mee eens.

»Je moet er ook echt in geloven dat je kunt winnen. Elk jaar maak ik eerst een tussenstop in Arizona om het uurverschil te overbruggen en aan de hitte te wennen. De vrouw bij wie ik vorig jaar logeerde, ondertussen een vriendin, had fotocollages gemaakt waarop ik als eerste over de meet in Hawaï liep. Ze liet me drie keer per dag tien keer na elkaar ‘I am the Ironman of 2013!’ zeggen. Ja, je kunt ermee lachen, en dat deed ik toen ook, maar volgens haar hielp het in mijn onderbewustzijn, en dan ga ik daar graag in mee.»

De blik van Lance

Ik volg Frederik Van Lierde met de wagen. We rijden richting Andorra, dieper de Pyreneeën in. Het landschap wordt meteen ruw en onheilspellend. Van Lierde, goed 71 kilo voor 1,84 meter, klimt gracieus en lijkt zo mee te kunnen in de Tour. Later, op de vlakke stukken, zal hij op zijn helgroene triatlonfiets vooral macht uitstralen. Ik verwacht halverwege een stop voor een koffiepauze, maar Van Lierde schiet als een pijl door het drukke verkeer in het centrum van Andorra. Wat verder, in het Spaanse Catalonië, ben ik hem al lang kwijtgespeeld. Terug in Font-Romeu verontschuldig ik me voor de gebrekkige bevoorrading, een taak waar ik me van had moeten kwijten. Van Lierde haalt de schouders op: ‘In Hawaï doen we ook alles zelf.’ Uit zijn oortjes klinken de beats van Tomorrowland – ideaal om zeven uur lang het tempo aan te geven – en hij is merkbaar tevreden over zijn vormpeil. Het aloude recept treedt in werking: door het zuurstoftekort op grote hoogte stijgt het aantal rode bloedcellen spectaculair.

Van Lierde «Ik voel aan alles dat ik naar mijn beste niveau toe groei. Hoogtestages hebben bij mij het juiste effect– over enkele weken zal ik het gevoel krijgen alsof elke inspanning vanzelf gaat.»

We belanden als vanzelf bij Lance Armstrong. Als diens planning had gelopen zoals hij het voor ogen had, hadden ze tegen elkaar kunnen strijden.

HUMO Hij had de triatlon nog meer op de kaart kunnen plaatsen. Vind je dat niet jammer?

Van Lierde «Eén keer hebben we samen aan de start van een halve triatlon gestaan, in de VS in St. Croix. Ik deed louter mee als training, maar hij had zich vooraf uitgebreid ingelicht over mij. Zijn blik vergeet ik nooit: hij doodt je met zijn ogen. Anderhalve maand later zouden we echt tegen mekaar uitkomen in de Ironman van Nice, maar tien dagen eerder werd hij geschorst door USADA (het Amerikaanse dopingagentschap, red.). Achteraf ben ik er wel blij om: had hij mij geklopt en was vervolgens het hele schandaal uitgebarsten, dan zou dat erg slecht voor de triatlon geweest zijn. En als ik van hem had gewonnen, dan zou iedereen daarna gedacht hebben: ‘Wat zou Van Lierde gepakt hebben?’»

HUMO Nu ga je ervan uit dat Armstrong zeker zijn toevlucht tot doping zou hebben genomen.

Van Lierde (lacht) «Daar twijfel ik niet aan.

»Ik heb Hawaï kunnen winnen zonder doping, en dat stelt me gerust – je hoeft dus niet te knoeien om te winnen. Ik snap het ook niet: je moet ermee kunnen leven, een dubbelleven leiden eigenlijk. Die harmonie waarover we het hadden, zou helemaal verstoord zijn. En je moet toch ook aan je gezondheid later denken?»

HUMO Succes werkt nu eenmaal verslavend. Kun jij daarvan meespreken?

Van Lierde «Ja, daarom ook wil ik dat gevoel van vorig jaar opnieuw beleven.»