Kris Kristofferson - Closer to the Bone

Afhankelijk van uw verleden, interesse, geslacht of leeftijd kent u Kris Kristofferson (73) als Abraham Whistler, de coole, vampierjagende grijsaard uit de 'Blade'-films; als de auteur van de door Janis Joplin onsterfelijk geschreeuwde hit 'Me And Bobby McGee'; als het bijna geheel uit baard en bekhaar bestaande sekssymbool uit de seventies-sof 'A Star Is Born'; of als beloftevol, jong auteur van kortverhalen.

Dat laatste zou straf zijn, want dat zou betekenen dat u in de jaren 50 van de vorige eeuw Engelse literatuur doceerde aan de universiteit van Oxford. Het cv van Kris Kristofferson leest als een jongensboek: hij is of was zanger, componist, schrijver, acteur, politiek activist, bokser, legerkapitein, helikopterpiloot, dronkaard, driemaal getrouwd, vader van acht.

Op 'Closer to the Bone', zijn vijfentwintigste plaat in bijna veertig jaar tijd, blikt hij terug. De titel is niet lukraak gekozen: in 1981 bracht de Nashville-veteraan al 'To the Bone' uit, maar de échte reden hoor je in het titelnummer, tevens de opener. Zeker is: in vergelijking met voorganger 'This Old Road' uit 2006 klinkt Kristofferson plots oud en breekbaar. Zijn stembanden klinken alsof De Zeis er al op werd geslepen. De dood is hoorbaar dichtbij. Niet het minst in de stem van gitarist Stephen Bruton, zijn kompaan van het eerste uur, die vlak na de opnamen overleed. Bruton zingt mee op het oprecht schone 'From Here to Forever' ('for my kids') en de ingehouden gospel 'Let the Walls Come Down', en inspireerde zijn frontman tot die uitgebeende titeltrack en de elegie 'Hall of Angels'.

Een vergelijking met de laatste opnamen van Johnny Cash ligt voor de hand: de twee waren vrienden en vormden samen met Waylon Jennings en Willie Nelson de countrysupergroep The Highwaymen. 'Good Morning John' is een ongegeneerd sentimenteel saluut dat niet eens klef klinkt, want het blijven wel highwaymen. Ook de begeleiding doet denken aan die andere American recordings. Producer Don Was heeft zich ditmaal nog meer geconcentreerd op de zanger, zijn teksten en zijn stem. In vergelijking hiermee is 'This Old Road' een carnavalsplaat.

In dit dozijn liedjes wordt er gebibberd, gesnotterd, boos uitgehaald, grenzeloos liefgehad en berustend vooruitgekeken, en door de minimale begeleiding gaan ze alle twaalf tot op het bot. 'Closer to the Bone': 't is niet gelogen.